گفته شده که ناصرالدین شاه از صدای شلیک توپ در مراسم رسمی وحشت میکرده و چاره را در دستور به توپچی باشی دیده که توپ را در کن اما یواش!
حالا این شده سرمشق و ترجیعبند برنامه مقابله بعضی ها با جمهوری پر برکت. سی سال آزگار است که خون مردم ایران را کرده تو شیشه و دوستان میگویند بلعجب وضعی است، تغییر میباید، اما یواش!
سی سال آزگار است که چوب حراج به منافع ملی ایران زده و روزی نیست که خبر از حاتم بخشی جدیدی نرسد، دوستان میگویند تغییر میباید اما یواش!
سی سال آزگار است که بهترین سرمایه های انسانی از دست ستم و بیداد حضرات فوج فوج تن به آوارگی و غربت میدهند و دوستان میگویند تغییر میباید اما یواش!
سی سال آزگار است در سرزمین گل و بلبل به نام اجرای قوانین قرون وسطی وحشیگری را نهادینه کرده و کار به وحشیگری های متقابل مردم رسیده و دوستان میگویند تغییر میباید اما یواش!
سی سال آزگار است که قواعد بازی و بازیکنان را تعیین میکند و بعد میگوید بفرما دموکراسی آش کشک خاله میل کنید و دوستان میگویند تغییر میباید اما یواش!
میگویی که دوستان به درستی میفرمایید جنگ نه، بر پدر منکرش لعنت، همچنین میفرمایید تغییر میباید و کمک خارجی اخه و تحریم اقتصادی هم که اصلاً حرفش را نزن. آزمودن آزموده شده ها را که کار چندان عقلانی نیست تجویز میفرمایید که “اصلاح طلب ” بازی در قاموس نظام پر برکت هم آزموده شد و جز حسرت یادگاری بر جای نگذاشت. پس یا بفرمایید خودش خشک میشه میافته و یا اینکه تغییر نظام اما یواش از نوع توپ در کردن ناصرالدین شاهی و خیال همه را راحت کنید.
