مشکل آن بود که به نظر نمی رسید در ایران دیدگاه یکدستی در خصوص اینکه چه باید کرد وجود داشته باشد. از یک سو وزیرخارجه می گفت که حاضریم این تعویض را در تهران انجام بدهیم. یعنی در تهران اورانیوم ۲۰ درصد بگیریم و اورانیوم خود را بدهیم. یکی دیگر از مسوولین می گفت که ما به هیچ ترتیبی موافقت نخواهیم کرد. یکی دیگر هم می گفت که ما سوخت هسته ای مورد نیاز خود را تنها حاضریم بخریم و نه این که چیزی را معاوضه کنیم. اظهار نظر های مختلفی از تهران در قبال این مساله بیرون می آمد و نظر قاطعی وجود نداشت که معنایش آن باشد که این فرمول را قبول داریم وحالا برویم سر جزییاتش. این حالتی که ایران نه پاسخ قطعی مثبت می دادنه پاسخ قطعی منفی، باعث شد که کشورهای غربی به این نتیجه برسند که شاید ایران باز می خواهد طبق معمول زمان را بکشد. اینجا بود که این کشورهاحتی روس ها گفتند که ایران نمی تواند پیشنهاد البرادعی را روی هوا نگه دارد و پاسخ مثبت یا منفی ندهد. بن…
