نامی ایرانی به من بده

امروز ساعت شش صبح، وقتی ایمیل دو تن از دوستان جوانم از ایران را گشودم و خبر تولد کودکشان را که با کلماتی شاد و زنده نوشته شده بود خواندم، جهان برایم آفتابی شد. انگار نه انگار که این نامه از سرزمینی ماتم زده و تاریک می آمد که در آن کشتار و شکنجه و زندان و تجاوز از خبرهای هر روزه است؛ انگار نه انگار که هر گوشه این سرزمین بدبخت نشانی از ویرانی دارد؛ انگار نه انگار که تحریم جهانی اقتصادی در همین کوتاه مدت نفسش را تنگ کرده؛ و انگار نه انگار که خبر هراس انگیز «امکان حمله ی نظامی و جنگ» خوابش را به کابوس بدل ساخته اس

>>>