تکاپو

حالی، فروفکنده قبای کبود شب،

من با فلق و تکاپوی جویبار

از اوج سرفراز البرز و شیرکوه

تنپوش سیمسان سحرگه به دوش خویش

بر رود و جنگل و خارای جلگه ها

تا های و هوی ساحل و دریا کشیده ایم.

کنکاش پی خجستۀ یک قطره از حیات

با آرزوی رسیدن به بیکران

تا موج بیقرار حالات گونه گون

در لحظه های ساری شیرین و شور آب

با بامداد

در ما دویده است.

ما رو به جانب کعبۀ مهری نهاده ایم.

ما رو به جانب کعبۀ مهری نهاده ایم.

دوازدهم آذرماه 1389

اتاوا