بنا بر نوشته ی ابراهیم هرندی : “ادبیات بنی هندل، بخش نمایانی از ادبیات شفاهی ایران است. این ادبیات دربرگیرنده فرهنگ رانندگان کامیونهای بیابانی و سنّت (شوفری) و (شاگرد شوفری) است. بنی هندل، عنوانی که برخی از رانندگان کامیونهای بیابانی در دوره پهلوی به خود دادند، صنف ویژهای در کشورهای پیرامونیست. این ویژگی از آنروست که کارگران رانندگی، از رانندگان تاکسی گرفته تا رانندگان تریلرهای غول پیکر، همگی در روند شکل گیری جامعه نیمه مدرن ایران، دست داشتهاند. فرهنگ شفاهی، فرهنگ مردم و آئینه تمام نمای آرمانها، آرزوها، پندارهها، انگارهها، نیازها، رفتارها و کردارهای همگانی است….”.
