آنچه سخنرانی پادشاه را از دیگر فیلم های ژانر بریتانیایی پیریِد دراما (درام های تاریخی) متمایز می کند، سادگی ظاهری بیش از حد آن است. دیگر از آن جلال و شکوه دربار شاهان و اشراف زادگان بریتانیایی فیلم های متعارف این ژانر در آن خبری نیست و داستان بیشتر در فضاهای برهنه و معمولی، بدون ملازمان و دکورهای فاخر اتفاق می افتد.
دلیل آن هم این است که رویدادهای تاریخی فیلم، بیشتر از دیگر فیلم های این ژانر، معاصرتر و به زمان ما نزدیک تر است. شخصیت محور فیلم یعنی پرنس آلبرت (با بازی کالین فرث)، همه ویژگی های شاه شدن را دارد جز یک ویژگی مهم و آن هم ضعف تکلم و بیان اوست. او وارث تاج و تخت پدرش جرج پنجم و برادرش ادوارد هشتم است اما از بیماری لکنت زبان رنج می برد و به همین دلیل از سخنرانی در در برابر مردم عاجز است، آن هم در زمانه ای که سخنوری، یکی از ویژگی های مهم رهبران سیاسی عصر مدرن است.
