خوشبختانه آن عده از اسرای نظام پر برکت که در اعتراض به قتل دو اسیر دیگر، هاله سحابی و هدی صابر، بدست مأمورین رسمی دست به اعتصاب غذا زده بودند، .
در سی و دو سال عمرش؛ نظام پر برکت با افتخار چشم از حدقه در می آورد؛ سنگسار و دست قطع میکند ، در ملا عام شلاق میزند و به دار میکشد، به مرد و زن و کودک تجاوز جنسی میکند. هزاران اسیر ایرانی در زمان نخست وزیری رهبر ” اصلاح طلبان ” حکومتی، میر حسین موسوی، بدست مسئولین دولت او بقتل رسیدند.
بنا براین؛ نظام پر برکت در سی و دو سال گذشته ثابت کرده که برای جان و حقوق بشر ایرانیان پشیزی ارزش قائل نیست؛ با در نظر گرفتن این واقعیت:
آیا اعتصاب غذایی که جز شکستن آن نتیجۀ معقول دیگری نمیتوان توقع داشت؛ به لوث کردن و بی معنی کردن آن نمی انجامد؟
آیا زجر و درد خود کشی تدریجی که اسرای اعتصاب غذا کرده تحمل می کنند؛ به انشاء های دبیرستانی و بیانیه و فراخوان های متعدد بی نتیجه می ارزد؟
آیا مؤثرتر آن نمیباشد که هواداران آنان در جوامع آزاد که ایندست از خود گذشتگی ها معنا دارد و تأثیر، دست به اعتصاب غذا بزنند؟
سخن نو آر که نو را حلاوتى است دگر
تبریک
