عدالت شیخ شیاد

ای اُمت عزیز تلاشم برای توست
کم کردن زیان و گناه و عذابِ توست

دلالِ خالقم من و کارم هدایت ست
قصدم رضای خالق و سعی یم برای توست

وعظ ازمنست و امر به معروف ازمنست
فرمانبری تراست، عبادت از آنِ توست

هرگز مگو زکورش و تاریخ کشورت
چون باعث غرور تو و اِنحرافِ توست

از داریوش و خسرو و ساسان سخن مگو
عسکر، تقی، نقی و ابو آشنای توست

غیر از من و ِامام من و جّدِ اَطهرم
بی حاصلست هرچه که اندر جهان توست

رو دامن اِمامِ عرب گیر و شو غلام
بر روحشان سلام دهی، افتخار توست

بالانشینی از من و چوپانی از منست
چون بره ترس و کار و اطاعت ازآنِ توست

جمعِ نذور و خمس و صدایق از آنِ من
دادن زِ مال و جان و جوانی از آنِ توست

نفت و برنج و پول و شکر انحصارِ من
سینه زنی و سوگِ امامان برای توست

در انگلیس رفته که زاید صبیه ام
خاکِ اِمام هَشتم و َجّدش شفای توست

در کشور
آنچه پول و مقامست مالِ من

شلاق و
بند و محنت زندان از آن توست

گر دیده ای تجاوزِ اِخوان به خواهرت
این حکمِ دینِ ماست و درسی برای توست

از بهر اُمت ست که من دار می زنم
درکِ عمیقِ دینِ مُبینم از آنِ توست

گر دینِ من نهاده به دینِ دگر شَوی
شلاق ومرگ و آتشِ دوزخ از آنِ توست

تا آن زمان که موعظه ام می کنی قبول

هَستم سوار بر تو و هرکس تبار توست