پرسش ها بسیارند: سیستم ادارۀ ایران آینده را بر چه کانونی میخواهیم استوار کنیم؟ آیا زمان برای ما ایرانیان کند و یا ایستا است؟ آیا حکومت اسلامی آنقدر در خونخواری و نابودی ایرانیان پیش رفته است که برخی از ما نیاز داریم دوباره به تاریخ گذشتۀ دیکتاتورهای خانگی برگردیم؟ آیا براستی ما ایرانیان مردمی فرهیخته هستیم و از گناهان و اشتباهای خود پند میگیریم و رو به جلو داریم؟ آیا براستی مردمی هوشمند میتواند به آسانی فریب بخورد و در دام دیگری بیافتد؟ آیا ما میتوانیم که همبستگی خودمان را داشته باشیم اگر دیدگاههای خودمان را در پیروزی نبینیم؟ آیا زمان دشنام و ناسزا و پلشتی به ناخودیها در میان ما به پایان خود نزدیک میشود؟ آیا ما میتوانیم با دگراندیش گفتگو کنیم و ایشان را آزارش ندهیم؟ آیا ما براستی به حقوق بشر رسیده ایم و در زندگی از آن بهره میجوییم؟
راههای جلوگیری از فریب خوردن چیست؟ آیا براستی ما چه ضمانت و یا ضامنی را میتوانیم داشته باشیم که بره های امروز ، گرگهای فردا نشوند و دوباره گلوگاه ما مردم را نفشارند و خون ما را نمکند؟ مافیای قدرت در ایران چگونه شکل میگیرد؟ ابزار قدرت چگونه میشود کنترل شوند؟ آیا تنها “بسیجی های اسلامی” چماق بدست و لباس شخصی هستند؟ آیا ما در بین خودمان شیوۀ “چماق بدستان” را نمی پروریم و از آنان پیروی نمیکنیم؟
