در میهمانی اخیر دوستان برای خنده می گفتند که آزاد شدیم، همه چیز درست شد، مثل اینکه حکومتی دیگر بر سر کار آمده! جالب اینجاست که بسیاری خوشحال از اینکه خیلی چیزیها درست خواهد شد در شادمانی بسر می برند. حال آنکه ما می دانیم که انتخابات می تواند چیزی بیش از یک نمایش سیاسی نباشد. شاید دلیل خوشحالی مردم از دو جا سر چشمه می گیرد.
یک اینکه بسیاری فکر نمی کردند خرجی که حکومت برای نگهداشتن احمدی نژاد کرده اجازه به میدان آمدن شخصی همچون روحانی را بدهد. وقتی شما سپاه و رهبری را دارید که نمی توانید اصلاح طلبان را به داخل خانه قدرت خود راه دهید.
دوم اینکه آنقدر احمدی نژاد بد بود که هر کسی جای او بنظر عالی جلوه می کند و روحانی، کسی که مواضع خود را با اصلاح طلبان یکی کرده که مشخصا مردم را بیشتر خوشنود می کند.
با تمام اینها ما می دانیم که حکومت به تنگنا رسیده و باید فکری به حال مریض جامعه بکند. آیا چنین کاری را می کند؟ اشکال می تواند این باشد که بسیاری درون نظام هستند که خیال می کنند می توانند با پا فشاری بر عقیده های دینی خود و فشار به مردم، کشور را به راهی هدایت کنند که خود می خواهند، بدون در نظر گرفتن فاکتورهایی که هم اکنون کشور در آنها گیر است. آنان مشکل بزرگ نظام جمهوری اسلامی در مقابل خواست اکثریت مردمند. طبق آمار رأی گیری، اگر بگوییم که آنها در حدود ۱۰% از کل جمعیت بحساب می آیند، با این حال آنها جزوی از قدرتند که جمهوری اسلامی شدیدا به آنها احتیاج دارد. این احتیاج فقط تا زمانی موجود است که این نظام با همین حالت ادامه دهد، یعنی دشمنی با دنیا، زور به مردم، و بستن راه های ارتباطی آنانی که مخالف این گروهند.
بنابر این برای اینکه این حکومت مردمی شود و براه درست رود، اول باید راه خود را از این ۱۰% جدا کند. این کار دشواری نیست چرا که اکثریت جمعیت مخالف این گروه می باشند. چند اصل فعلا حقیقت ایران است:
یک اینکه مردم برای پشتیبانی از نظام به خیابانها نریختند. ایران کشوری است که مردمش خواهان انقلاب نیستند. در کل جمعیت در حدود ۱۰% می باشند که حاضر به حتی جنگ مسلحانه بر علیه این حکومتند ولی این طبیعت مردم ایران نیست. مردم به خیابانها آمدند و پس پیروزی آقای روحانی شادی کردند چرا که درونشان روزنه کوچکی از امید شکوفا شد. امید مردم این است که حکومت حرف مردم را دریابد که آنان حاضرند با این نظام راه بیایند تا زمانی که حکومت درد آنان را بشناسد و در راهگشایی این درد قدم بر دارد.
دوم اینکه کاسه صبر مردم بی نهایت نیست. اگر این نظام نتواند خواست مردم را بر آورده کند، مسلماً به تعداد انقلابیان کشور اضافه می شود. بنظر من، خود حکومت اینرا می داند. شاید برای همین بود که آقای خامنه ای گفت حتی اگر مخالف نظام هستید بیایید رأی دهید. این نشاندهنده واضح از فهم نظام در مورد مخالفانش می باشد. حتماً مخالفان در حال رشد هستند و زنگ خطر حکومت بصدا در آمده.
ایران می تواند با چند قدم درست کشور را بسوی خواست مردم هدایت کند. در موضع سیاست خارجی ایران با در دست داشتن چند کارت مهم و استفاده درست از آن می تواند دوستی خود را به دنیا اعلام کند. همچنان که سوریه به دردسری برای ایران تبدیل می شود، برای آمریکا و غرب هم چنین است. چرا که رابطه عشق و نفرت در غرب برای سوریه وجود دارد. از یک طرف کسانی هستند که آزادی می خواهند و از حکومت اسد ناراضی و خسته اند و در عین حال کسانی به این گروه مخالف اضافه شده اند که دل و روده مخالفان خود را خام خام می خورن. این گروه وحشی، حتی اگر فعلا به نفع غرب عمل می کند، هنوز زنگ خطری برای آینده منطقه به حساب می آید که دلیلش واضح می باشد. با داشتن این گره، جمهوری اسلامی فرصتی دارد که با بهره گیری مناسب و دراز مدت می تواند استفاده خوبی ببرد که هم برد برای ایران باشد هم غرب. ایران می تواند از مواضع خود کوتاه بباید تا نظر غرب را جلب کند. البته امید این است که غرب هم چنین می خواهد.
در موضع داخلی، ایران با بهره برداری از مدیریت نوین و استعداد سالاری می تواند بسیار عوض شود. مهرهای مختلف در گوشه و کنار هستند تا یک مدیر خوب بتواند از آنها استفاده ببرد.
با تمام اینها هنوز مشخص نیست که آیا جمهوری اسلامی از این موقعیت جدید برای سپردن زمان استفاده ببرد یا اینکه واقعا می خواهد که روش و دید خود را عوض کند؟ همانطور که من مخالف دید بسیاری بودم که رئیس جمهور از قبل تأیین شده، هم اکنون هم مخالف این دید می باشم که موضع آینده جمهوری اسلامی مشخص است. تنها می توان این اطمینان را داشت که حتما رهبری و نظام به این درک رسیده اند که اوضاع نمی تواند به این صورتی که هست ادامه یابد. باید منتظر ماند و دید که آیا این بازی دیگری از نظام است یا حقیقت دارد. اگر این بازی بیش نیست، کاسه صبر مردم لبریز شده و این آخرین انتخابات جمهوری اسلامی بوده، چرا که اکثریت واضح اعلام کرده اند که تغییر می خواهند.
