حکمتپژوه

از عشق دلبریست که روزم منور است

از بوی نوگلیست که دماغم معطر است

دانی طراوت این خرده چامه از کجاست؟

از گفتگوی روز ازل که هنوزم به سر در است.

از آن شراب سحرگه که دادم حکیم غیب

ای بیخبر ببین که هنوزم لبی تر است

چون وانمود سطوت و دولت عدو ز بخل

گفتم جلال و شوکت یارم فراتر است

گفتا که ره نبری به سلامت ز سجن ما

گفتم که لطف و مهر نگارم سراسر است

هرگز در اهتزاز جهان کژّ و کم ندید

حکمتپژوه پیر که ناظر این کهنه منظر است

ای طرفه گو که درس فصاحت دهی به کبر

زین, کلک چهری ما بسا نکته ازبر است

شاید درون پرده بتی خوش ستوده است

کز شرم آن چنین چهرۀ جانش مکدر است

بیست و هشتم شهریورماه 1390

اتاوا