ای خوشا خلوت گزیدن از جهان
خانه را پردختن از بیگانگان
خویش ماندن با جمال یار خود
داستان گفتن ز پیدا و نهان
چون دو آیینه که رو در روی هم
صورت آن بندد درین و این در آن
بی شمار انگاره ها زنجیره وار
می دوند از ابتدا تا بیکران
گرچه بی اندازه انگاره رود
اصلشان را می بماند یک نشان
عالم کثرت به یکتا می رسد
در شمار ذره ها حیران ممان
جان من می سوزد از بانگ رحیل
همرهم سودای کوچی جاودان
پا به پای چهری ما می دود
تا جهانی بی مکان و بی زمان
عالم آرامش آنجا خوانده اند
غایت اعلای هستی بی گمان
محو یک “زیبا قلندر” می شود
هر چه آن آسیمه سر بود و روان
هفتم اردیبهشت ماه 1388
اتاوا
