ای ماه جهانتابم؛ از مشرق من باز آ. من راهی پروازم؛ تو هادی پرواز آ. چون کبک غزلخوانی در دامن کهسارم، این بیدل مسکین را

هلا ای رند روشن بین گیتی سوز عالم تاب دردی نوش؛ دم گرمت ز پشت قرنهای پر غبار فاصله خوش آیدم در گوش؛ و گرمایی

“از خراسانم”. نفسی چند فتادم درین شهر فسون پی تبعید خود انگیخته ای.   “لقمه نانی دارم” حاصل کد یمین که خورم با شادی و