وضع فلاکتبار کارگران در تاریخ ایران بیسابقه است.
حقوق کارگران به نسبت تورم موجود در ایران ناچیز است و به
زحمت به دخل و خرج خانواده میرسد، اما مشکل اینجاست که همین حقوق ناچیز هم
ماههای متمادی به کارگران پرداخت نمیشود. اقتصاد دلالی با تولید بیگانه
است. در چنین اقتصادی کار و کارگر، معنی روشنی ندارند، همهچیز موقتی و
پادرهوا به نظر میرسد. حالا وقتی این اقتصاد هردمبیل با تحریم و بحران
ارزی هم روبهرو میشود، وضعیت به معنی واقعی کلمه قاراشمیش میشود.
کارخانهها و کارگاهها یکی بعد از دیگری تعطیل و کارگران بیکار میشوند.
کارگاههای دیگری هم که به ظاهر هنوز کار میکنند به علت بحران اقتصادی با
کمبود مواد اولیه و کم شدن سفارشها روبهرو هستند. پر شدن بازار از
بنجلهای چینی که از شیر مرغ تا جان آدمیزاد را دربر میگیرد، دیگر جایی
برای تولید داخلی باقی نمیگذارد.
>>>