من از تو میپرسم

‫چگونه شب خانه ما را یافت

‫و بر روشنایی چشم های ما خندید

‫تو نگاهت را بر آسما ن غمزده میدوزی

‫و درد از چشمانت چکیدن آغاز میکند




‫من بر میخیزم و پنجره را میگشایم

‫تا نسیم گریخته به خانه باز آید

‫آسمان اما گریستن آغاز میکند




‫تو به سرچشمه کودکیمان میروی

‫و بر خنکای زمینش جان خویش میگستری

‫پونه وحشی را از خاک میچینی

‫و بوی تند و غربش را

‫در زیر دندانهایت به بازی میگیری

‫و در سرت بوی خوابی سبز

‫پرواز

‫آغاز میکند

‫من خواب زده از خویش میزنم بیرون

‫و از ته تاریکی آوای پونه های وحشی را

‫میشنوم که در زیر پای شب لهیده و خاموش می شوند‫