Archive - Feb 17, 2012 - Article

Waiting for the Order

President Obama’s recent executive order freezing the assets of Iran’s clerical regime is another step in the right direction, bringing immediate pressure on Tehran. But a more significant move and quite possibly a game-changer would be an executive order, with close congressional consultation, to commit material and policy support for the aspirations of the Iranian people>>>

ماجراجویی سپاه پاسداران

دستگاه ولایت فقیه سپاه پاسداران را در داخل کشور بر همه امور سیاسی، اقتصادی و امنیتی مسلط کرده و مقدرات کشور را به آن سپرده است. در خارج کشور نیز شاخه برون مرزی سپاه از آزادی عمل نامحدودی برخوردار است و آن طور که سردار سلیمانی گفته کنترل سیاست خارجی در منطقه خاورمیانه را به عهده دارد. علی خامنه‌ای سیاست خارجی کشور را نه از طریق دستگاه دیپلماسی حکومت و بلکه از طریق نیروی قدس، شاخه برون مرزی سپاه پاسداران، پیش می‌برد>>>

بهار ایرانی

هنوز بهار عرب به تابستان نرسیده بود که بهار ایرانی آغاز گردید و نهال آزادی ایرانیان سر از خاک بیرون آورد. هر چند فرارسیدن بهار ایرانی پیش بینی شده بود، ولی چگونگی تحقق و سرعت شکوفایی آن دنیا را به شگفتی واداشت. تا آنروز کسی نمیدانست که فروپاشی یک سیستم پایدار به آرمانهای افراطی بدون حد و مرز که سی و سه وسال در ایران دوام آورده بود، چگونه در فرصتی کمتر از سی روز پایه های آن بلرزه افتاد و ساخته های آن با خاک یکسان گردید>>>

Aching from AIC

In yet another bizarre communique, from another un-necessary, un-authorized (at least if you consider a vote by common Iranian-Americans at large to be authorization), self appointed Robin Hood political foundation, organization or whatever aberration you choose to call them, this time the AIC or the American Iranian Council, has tried to explain the intricate details of the upcoming parliamentary elections in Iran>>>

"تمام شد. اعدامش کرده اند"

بیژن از روزی که دوستانش اعدام شدند دیگر رویِ تختخوابش نرفت و رویِ زمین می‌‌خوابید. وقتی‌که سرما می‌‌خورد حاضر نبود که به دکتر مراجعه کند و یا دوا بخورد. در لیوان آبش دیگر یخ نمی ریخت. می‌‌دانست که به زودی به سراغِ او هم خواهند آمد و می‌خواست به شرایطِ سختِ زندان عادت کرده باشد. او مطمئن بود که گناهی مرتکب نشده است و فعالیت سیاسی و دگر اندیشی را حق خود می دانست>>>

عکس محمد

برگشتم تا آبی بر آتش بپاشم. بازجوها نشسته بودند منتظر که چادر نماز به سر وارد صف نماز شوم. من چادر نداشتم. برهنه بودم و از این که آن‌ها برهنه‌ام ببینند، نمی‌ترسیدم. همه بازجو شده بودند. من تنها کسی بودم که «هنوز» بازجو نبودم. بازجویی شش مرحله داشت و من باید قدم به قدم راه را طی می‌کردم. برای زن‌ها سخت‌تر بود. آنها راحت بودند>>>

پروای دل

دل
ای کاش
یاغی بود
سوارکاری میدانست
بی پروا بود>>>

پرواز

حقیقت ای دوست
بازگشتنی ست به بی اغازی تو
به بی پایانی تو
به من گم شده که چشمهایم را در تو یافتم
و رفتنت منظره ام را برد
>>>