Musings of a former chicken

بانو شیرین عبادی در مصاحبه اخیر خود با روزنامۀ وال استریت ژورنال حرفهای قابل تأملی زده اند.

ایشان ضمن تجدید نظر در مواضع پیشین خود در مخالفت با تحریم بین المللی علیه صنایع انرژی [نفت]، کمک خارجی به ایرانیان و "انرژی هسته ای غرور ملی " بودن، همچنان بر بکارگیری قانون اساسی نظام پر برکت در "اصلاح " گام به گام اصرار میورزند.

در این مصاحبه استدلال ایشان در این مورد این میباشد:

"بانو عبادی ترجیح میدهد که فشارهای سیاسی و قانونی را در جهت وادار کردن دولت ایران به احترام گذاشتن به حقوق موجود و نادیده گرفته شده در قانون اساسی وارد کند.

برای مثال، حقوق اقلیت های قومی—آذری ها، بلوچ ها، اعراب و دیگر ان—برای تدریس زبان مادری به فرزندانشان.

بانو عبادی میگوید: " درخواست برای به اجرا درآمدن این قوانین اولین گام است. پس از آن مردم طبیعتاً قوی تر خواهند شد. آنگاه خواهند توانست گام های دیگری را بردارند."

سئوال:

نظام پر برکت که بانو عبادی و همفکران ایشان در پی " اصلاح " آن از طریق "اجرای بدون تنازل قانون اساسی " آن میباشند حاوی اصل صد و ده و اختیارات فرعونی ولی مطلقه فقیه است.

آیا این وعده سر خرمن دادن همانی نیست که " اصلاح طلبان " دادند و پس از هشت سال که هم "مجلس " را داشتند و هم " شورا های شهر " و هم " ریاست جمهوری " با " حکم حکومتی " مواجه شدند و دست آوردشان بجز خیل به قتل رسیده ها، به اسارت کشیده شده ها و مجبور به مهاجرت شده ها هیچ بوده است؟

آیا زمان آن نرسیده آندسته انقلابیونی که تعلق خاطر به یک کاسه کردن دین و دولت داشته، مثل ابراهیم یزدی و دیگر "ملی-مذهبی" های نازنین، و در بر سر کار آوردن این نظام پر برکت کوشا بوده اند—مانند بانو عبادی که در این مصاحبه به این امر اشاره میشود—رشادت اخلاقی به خرج داده و قبول فرمایند که این ناخلف فرزندشان "اصلاح " پذیر نیست؟