Musings of a former chicken

عزت الله سحابی هم رفت؛ پیرمرد با دلی شکسته، دختری در بند*، کشوری درعین بلا و آرزوهای برباد رفته رفت.

میتوانست زندگی آسانی داشته باشد، ملغمه ای از شیفتگی باور مذهبی از نوع شارلاتان علی شریعتی، تنفر از استعمار و استثمار و علاقه به میهن او را وا داشت که راحت طلب نباشد، بهای بسیار سنگینی هم پرداخت، سالها زندان در دو رژیم و تحمل شکنجه های وحشیانه توسط همرزمان سابق در نظام پر برکت.

در کشوری که از کوچکترین موقعیت برای مال اندوزی به وجه احسن استفاده میشود؛ مناصب متعددی پس از انقلاب شکوهمند داشت و از قرار دست کج نبود و همانند دیگر همکاران همفکرش مثل ابراهیم یزدی اتهام خونریزی بر او نبود.

آنچه سالیان سال تلاش کرد که بشود؛ شد، و از آنچه که شده بود، دل زده بود، با اینهمه پا فشاری میکرد بر "اصلاح " امر اصلاح ناپذیر.

قضاوت نهایی با مردم ایرانزمین پس از رهایی است که اکنون گرفتار نتیجۀ امیال کسانی شده اند که بعضاً با نیت پاک، گز نکرده پاره کردند و محلل به قدرت مطلقه رساندن وحوش سیری ناپذیری شدند که پس از قرن ها در انقلاب مشروطیت قدرت اجرایی آنها سه طلاقه شده بود.

مگو دیگر که حافظ نکته‌دان است

که ما دیدیم و محکم جاهلی بود

روان عزت الله سحابی و دخترش هاله شاد باد

* هاله چندین ساعت بعد از فوت پدر در مراسم خاکسپاری او در پی "حملۀ " مأموران، سکته کرد و او هم رفت.