Musings of a former chicken

در بسیاری از ممالک خوشبخت آزاد که برای مهاجرت به آنجاها سر و دست میشکنند؛ رسم نانوشته­ای است که اول سال یک آرزو بکنند.

بعضی­ها سراغ آرزوی بدست آوردن مال بیشتر، بدنی موزون تر، همدمی خوش مشرب­تر و از ایندست میروند.

بعضی­ها هم لقمه را درشت تر میگیرند و آرزومند صلح در جهان، پایان فقر سیاه، کشف درمان بیماریهای لاعلاج و از ایندست میشوند.

ایکاش امسال آفت نوکر صفتی از ایرانزمین ریشه کن شود.

اهلش میدانند این آفت در جامعه ریشه دوانده و علت بسیاری از تیره روزی­های ایران و ایرانیان است.

بعضی­ها نوکرتم، غلامتم، خاک زیر پاتم و الی آخر را نموداری از فرهنگ فروتنی ایرانیان میدانند؛ ولیکن اینگونه نیست. این طرز فکر و رفتار محدود به معاشرت نمیباشد و در حیطه کار و سیاست نقش اساسی و مخربی دارد.

تصورش را بفرمایید در جراید آمریکا اعلام شود؛ به نمایندگانی در مجلس و سنا نیاز است که سینه چاک رئیس جمهور باشند. فکر میکنید چیزی از آزادی، رفاه، پیشرفت و دیگر مزایا در آمریکا باقی میماند؟

آیت الله سید احمد علم الهدی؛ امام جمعۀ مشهد و عضو مجلس خبرگان رهبری گفته:

"بزرگترین نیاز ما برای مجلس آینده سینه چاک ولایت است."

تبریک