honarvar.org

sorry

مرا ببخش که مینویسم  ...و تو دلتنگ میشوی  ...نا ز نین  آزاده    

باید این دل بشکافم روزی تا ببینی که چه خون مردگی کهنه در آن جا  دارد

شاد زی 

Powerful

Dear nahidi,

I recited your poem a couple of times and felt so very sad, but I also felt that I needed to pronounce those words. I needed this beautiful poem. Thank you.

Azadeh

کابوس‌مانند

اما خط به خط واقعی‌ و تکان‌دهنده. 

Dear nahidi, what a beautiful poem

Thanks for sharing. These lines are very nice :

.......

آه چه کسی بود صدا زد ناهید؟

من ترا دارم صد پیام خوش و هزاران نوید

کفشهایت را بپا کن و بیا

اما..... هیهات که این صدا نمیداند

من پابرهنه گم کردم سالهاست

کفشهای سرخ و مخملی کودکیم را

توی خاکی که نمی شناسمش دیگر

کفشهای گهنه

Is one of the most pronounced in my repertoire of images of "life" in the Iran I knew.  Your use of it in your poem to me is a testament to the accuracy/strength of your poetic vision.

اشک

بگو بمن عزیز در خاک خفته ام

کسی هنوز میزند درون خواب صدا ترا؟

که کفشهای گهنه را بپا کنی؟

کسی هنوز نازنینم سهراب

ترا به دشتهای سبز وعده می دهد؟

Merci

ziba bood

Orang