Life

شنلی در مه

بچه که بودم در ذهنم کمترین تردیدی نداشتم که آن چیزی که آن وقت ها " چیز واقعی" می نامیدمش، بعدها وقتی بزرگ شدم، وقتی از دست مدرسه و رویا کُشی پر هیاهو آنجا نجات پیدا کردم، وقتی آرزوهایم را عملی کردم،‌(‌رفتن به دانشگاه، نقاش خوب شدن، عاشق شدن، شاعر شدن، سفر کردن...) خواهد آمد. امروز در سی و سه سالگی می بینم که " آن چیز واقعی" برای همیشه غیر قابل دسترس خواهد ماند. از خواب که پریدم حال عجیبی داشتم. چیزی بین رویا و واقعیت. تشخیص آنکه کدام یک واقعیت دارد سخت بود. در رویا همه جیز ساده است. یک عالمه کلمه به ذهنم هجوم می آورند که مثل شیطانک هایی رقصان در سرم می رقصند و می خواهند بیایند اینجا اما به محض اینکه پا در ثانیه می گذارم همگی مثل مهِ بلندیهای جاده کارپنتریا در سراشیبی آن طرف جاده و آفتاب محو می شوند.>>>

حدیث هول قیامت

تمام محله را به نام باغش می شناسند، محله باغ گل. عطر گلهای نرگس و یاس و محمدی ، تمام محله را در طول سال پرمی کند. این باغ همیشه ودر تمام سال گل دارد. در وسط باغ جوی آبی روان است و درختهایی که انگار سرسبزی در دل آنها جاودانه خانه کرده است. باغبانی که به نقد جوانی زنده گی باغ را ضمانت کرده و رشته های موی سپید را به نصیب برده است، نگهدار دائمی این باغ است. ظهر بعد از نماز جمعه، در محله باغ گل – شیشه های خلوت مردم با کلوخ و سنگ پاره های الله اکبرخرد و خاکشیر می شود. اهالی محل، برخی بهت زده ، تعدادی از سر تفنن ، برخی از سر تعصب ، در کوتاه زمانی از خانه هایشان بیرون می آیند. جماعتی پر از جوش و خروش، الله اکبر و مرگ بر بابی می گویند و به طرف باغ می روند.>>>

T’was the Fight Before Christmas

The second year we were married, Francois decided to invite my parents for Christmas. “I want them to experience a French Christmas meal,” he said, displaying the enthusiasm he reserves for elaborate menus. My parents were more than happy. My father called the next day to give us their flight information. “We arrive at noon on Dec. 25,” he said, “at Oakland Airport.” “That’s the wrong airport!” I said. “The airport near you guys was too expensive,” he explained. “They’re arriving when?!? Francois asked, rather incredulously. “And why are they arriving at the wrong airport? Tell them to change their flight.“ >>>

From Misery Alley to Missouri Valley

The nameless alley in which our house was located was long and narrow. It was not too kids friendly because it was not suitable for any kind of fun and play. People who lived in our alley were all poor farmers with the exception of one family whose house was the very first one to your left when you enter the alley. The man of the house was a member of the clergy. For this reason we called him agha sar chooche-e as if there was no other agha in our alley. I remember when he came out of his house all the women who happen to be sitting and gossiping at the front of a house double checked their chador and made sure that they are covered properly. The tall and long muddy walls enclosed our alley on both sides.>>>

Killing Harriet

Fortunately, I had a brother in the U.S. who helped me get back on my feet again. He was living in the second floor of a house belonging to a lonely old lady by the name of Harriet Hass. She was in her eighties who had already begun to lose her mental faculty. Her house was in an affluent neighborhood and she was one of the oldest residences there. The house was on a half an acre lot that she had not maintained for many years due to her age. To keep my mind occupied; I get up very early every morning and worked all day cleaning up her property, repairing and maintaining whatever I could. Soon the garbage was all gone, trees were trimmed, and the grass began to grow again. >>>

Zinn in Jail

I first learned of Howard Zinn’s arrest by noticing his photo in Boston Globe’s front page, next to the headline: famed historian, activist jailed for punching a man -- and knowing Howard’s life-time credential as a non-violent civil rights leader, I was naturally curious, to say the least, actually down right skeptical, and then, when I read the news story and discovered that the “victim” was a "distinguished" member of right-wing Fox TV, I allowed my suspicion a couple of notches down yet sufficiently in gear to warrant a healthy doubt about the veracity of the story – that Zinn had “attacked” him after a heated, accidental, exchange over wars in the Middle East. >>>

Beneath the Olive Trees…

As the sliding doors of the airport opened, the steamy hot air hit me. The warm sun kissed my skin like a long lost friend. I had promised myself that I would try and visit a few countries I’d never been to before, rather than sticking to France, Italy and USA… and so I arrive in Cyprus. Larnaca airport to be exact. Our cocky cab driver was standing there, cigarette hanging from his lips… “Miss Ghayour?.. Ok, we go!” The 30 minute drive to the hotel was a journey filled with stories from the cab driver about his life, past trips to London and his Winter home in St Petersburg, Russia. Character and charm oozed from this new and strange place, but I had a good feeling about it and was excited to experience new things and new people>>>

ایرن

تا چشمم به او می افتد عقب عقب می روم و در جستجوی راه نجاتی هستم ولی فایده ای ندارد امروز با هم در یک طبقه و در یک محل هستیم و بایست کنار هم کار کنیم. یعنی خبر ندارد؟ خبر دارد؟ مگر می شود بی خبر باشد؟ ایرن مثل همیشه، مثل ملکه دانمارک پشت صندلی نشسته و مثل هر روز که روزنامه لوموند را از صفحه اول تا صفحه آخر می خواند، الان دارد کتابی را می خواند. یعنی او هنوز خبر ندارد که متعصبان مذهبی به خاطر چند تا کاریکاتور سفارت دانمارک در تهران را اشغال کرده اند؟ حالا من چکار کنم؟ بالاخره دل به دریا می زنم و بی خیال -انگار نه انگار - یک سلام می گویم و فوری پشت آن یکی میز می نشینم. همانطور که دارد کتاب می‌خواند با سر جوابم را می دهد. >>>

با زبان تو...

تا ظلم ِ رفته دیگر به یادم نیاید
به کشف زبانی نو
              در تو می­نگرم.
به جستجوی گرمایی ازلی
در شيارهای زمین
     بر تو دست می­سایم   
>>>

تانگوی تنهایی

یک روز پاییزی بود. پاییز شیراز بود چی بگم قشنگ بود. به قشنگی بیستا پاییزی که دیدم و حسرت ندیدنش رو نه سال هست که دارم. روز نبود شب بود ولی خزان که شب و روز نمیشناسه . اون سالهای آخر بود, چه سالهای نحسی بود. چه قدر دلم پر از غصه بود. داشتم دل می کندم و دل کندن به همین راحتیها نبود. یک جورایی مثل جون کندن بود. می خواستم بمونم درد به در میگشتم دنبال یک دلیل محکم که بمونم. میدونستم اگه برم دیگه برگشتنی در کار نیست. یادته اون شب چه قدر خندو نیدیمون؟ وای بشر خدا خفه ات نکنه... اون شب بعد از مدتها دلم باز شد. نمیدونم چه طور بگم اما وسط اون همه نکبت و نکبت زده انگار یه همصدا پیدا شده بود. یکی که حرف دل من رو میزد ولی همه میفهمیدند. چه زود گذشت , انگار همون دیروز بود. می گم که دل کندن مثل جون کندن هست.>>>

سهم شیرینی ما

تلفن را که برداشتم بی مقدمه گفت؛ تمامی امروز یاد شیرینی ها بودم. از یک سوپر ایرانی همین نزدیکی ها از هر نوعش که داشت، خریدم. اگر الان کسی وارد دفتر بشود، از دیدن انواع شیرینی و آجیل روی میزم، چار شاخ می ماند! میدانی! هیچ کدامشان آن مزه را ندارند! گفتم زنگی بزنم بپرسم هیچ وقت با آن لذت و دلهره شرینی خورده ای؟ گفتم؛ آره! اما شیرینی هایی از نوعی دیگر! لذت های بزرگ، اغلب با دلهره و تشویش همراه اند. شاید همین باعث شیرینی شان می شود! مهمانخانه ی ما هم مثل هر خانه های پر جمعیت آن سال ها، منطقه ای ممنوعه بود با دری بسته و قفلی قدیمی. مادر نه تنها درِ اتاق، که درِ کمد، یا به لهجه ی اصفهانی ها "دولاب" داخل اتاق را هم قفل می کرد. آن دولاب، قبله ی آرزوهای ما بچه ها بود. جایی که آجیل و انواع شیرینی و گز و سئون در قل و زنجیر، بسته و زندانی بودند. ما بچه ها تنها سالی چند بار به وصال این لعبتکان می رسیدیم. یک روز که مادر به حمام رفته بود،...>>>

Not funny

Presidential candidate Senator John McCain, in response to a question about a survey showing increased U.S. exports to Iran -- mostly of cigarettes -- replied by saying, "Maybe that's a way of killing them." Despite his initial backpedaling by saying "I meant that as a joke," Senator McCain's comment is unacceptable and very troubling for the Iranian-American community. As one of the most well-educated and affluent immigrant populations in the United States, the Iranian-American community is proud of its contributions to American culture. Unfortunately, Senator McCain overlooked this attribute when he made this statement, and NIAC has expressed its concerns through a letter sent to the McCain campaign Wednesday>>>

پیشگویی

دولتهای غرب، از مجاهدین برای از بین بردن جمهوری اسلامی حمایت خواهند کرد. مجاهدین هم که در حرکتهای تروریستی استاد هستند (اتفاقا از نظر قدرتی اگر کسی از پس جمهوری اسلامی بتواند برآید، همین مجاهدین خواهند بود.) پس ایران تبدیل میشود به ناحیه ی جنگی، با تورم بیشتر، تلفات بسیار، وضعیت آشفته ای که مدرسه، مراکز دولتی و... را از حالت عادی خود خارج خواهد کرد. بعد از مدتی که ایران هر قسمتش دست یا مجاهدین یا جمهوری اسلامی خواهد بود، مردم مرتب کنترل خواهند شد، به طوری که (مثل شرایط افغانستان در زمان حمله ی طالبان به حکومت روسیه در افغانستان) حتی ترک کردن خانه به قصد رفتن به خانه ی دو کوچه آن طرفتر کار بسیار شاق، وحشت انگیز و خطرناکی خواهد بود. بعد از سالها جنگ احتمالا مجاهدین (به دلیل حمایت های مالی و داشتن اسلحه های مدرن که توسط غربی ها به آنها داده خواهد شد) پیروز میشوند. مدتی هم اوضاع به هم ریخته می ماند. >>>

Going down the tube

Chalmers Johnson writes: “Most Americans do not recognize-or do not want to recognize-that the United States dominates the world through its military power. Due to government secrecy, they are often ignorant of the fact that their government garrisons the globe. They do not realize that a vast network of American military bases on every continent constitutes a new form of empire... Our country deploys well over half a million soldiers, spies, technicians, teachers, … in other nations… . Whole sectors of the American economy have come to rely on the military for sales.” >>>

Not just about women

Mainstream feminists who promote the foreign policies of Western Patriarchy, should understand that there are Iranian women who identify strongly with the second Carmen. Their experience of oppression as the first Carmen works only to amplify their sympathy for the other Carmen. So they will not welcome anyone who regards their culture the way Bizet’s 19^th century audience may have viewed his gypsy woman: irresponsible, uncivilized, futureless, and deadly. These women have already peeled away the practical and ideological justifications for the US drive for hegemony—oil and freedom—to find nothing but the mad Don Jose standing over them with a knife. >>>