Musings of a former chicken

دیروز سه شنبه، سالروز سلاخی شادروان فریدون فرخزاد توسط آدمکشان اعزامی خدایگان امام معصوم علی آقا رهبر بود.

روز قبل از آن، سالروز سلاخی شادروان شاپور بختیار و سروش کتیبه توسط آدمکشان خدایگان بود.

روز دوشنبه کتابی با نام "شب شعر بیدل" که در آن برای اولین بار متن سخنرانی سه سال پیش خدایگان در بارعام سالانۀ شعرای بارگاهش درج شده رونمایی شد. در بخشی از آن آمده:

" آن‌جایی که به مسائل دل و عواطف و اینها می‌پردازید، حد نگه دارید؛ یعنی‌آن حالت عفاف و حجاب را حفظ کنید.

… معتقد نبودند که شعر باز و عریان مثل بعضی از شعرهای فروغ فرخزاد باید گفته شود.... اصلاً زمانه، زمانه واقعیات تلخ و زشت و مستهجنی بود که حالا گوشه‌ای از آن هم در شعر بعضی از شعرای آن روز خودش را نشان داده بود. من اسمی از بعضی شعرای زن دیگر نمی‌آورم؛ چون فروغ فرخزاد اولاً مُرد، ثانیاً به اعتقاد من عاقبت به خیر هم شد."

به عبارت دیگر؛ با در نظر گرفتن اینکه فروغ در تصادم اتومبیل فوت کرد، به عقیده خدایگان "عاقبت به خیر" شد چون لابد اگر زنده مانده بود سر و کارش با آدمکشان خدایگان میافتاد و سلاخی شدن همانند برادرش و بیشمار ایرانیان دیگر.

دوران دون سالاران زن ستیز ایرانی کُش و ایرلان ویران کُن در ایران رو به پایان است، بسیار زودتر از آنچه که بعضی ها فکرش را میکنند.

تبریک