norcal4iran.org
united4iran.org
During our travels to Iran in 2005, Penn and Erlich interviewed numerous ordinary Iranians. People were very friendly towards us as Americans but very hostile to U.S. policy against their country. We visited Friday prayers where 10,000 people chanted “Death to America.” Afterwards those same people invited us home for lunch.
That contradiction continues today as Iran goes through its most significant upheaval since the 1979 revolution. Iranians are rising up against an authoritarian system but don’t want U.S. intervention.
Many Iranians believe that they have experienced a coup d’état, in which the military and intelligence services have hijacked the presidential election. Through vote buying and manipulation of the count, Ahmadinejad had guaranteed himself another four years in office. In June over a million Iranians marched in the streets of major cities across the country. The spontaneous demonstrations included well-to-do supporters of opposition candidates, but also large numbers of workers, farmers, small business people and the devoutly religious. They were fed up with 30 years of a system that used Islam as an excuse for union labor strike breaking, lack of women’s rights and repression.
The Iranian government responded to these peaceful protests with savagery, killing dozens of people. Some human rights groups put the number at over 100. The government admits arresting 2500 people nationwide and continues to hold at least 500. Most are being held without charges or have simply disappeared.
The repression hasn’t killed the movement. On July 17, over 10,000 people came to Friday prayers in support of the opposition. Instead of chanting “Death to America,” they chanted “Death to the Dictator,” a reference to supreme leader Khamenei. Police attacked them with clubs and teargas.
Meanwhile in Washington, some politicians tried to use the crisis for their own ends. Senator John McCain criticized President Obama for not taking a stronger position against the Iranian government. It’s ironic to hear McCain and other conservatives proclaim their support for the people of Iran when a few months ago they wanted to bomb them.
That doesn’t exactly build credibility among Iranians.
President Obama faces tough choices on Iran. If he speaks out loudly against Ahmadinejad, he is accused of meddling in Iran’s internal affairs. If he says too little, then right-wingers in the U.S. accuse him of being soft on Ahmadinejad. In reality, the U.S. has very little ability to impact what has become a massive, spontaneous movement for change. And it shouldn’t. The CIA overthrew the democratically elected government of Prime Minister Mohammed Mossadegh in 1953, bringing the dictatorial Shah back to power. The Bush Administration attempted to overthrow the Iranian government by funding and arming ethnic minority groups opposed to Tehran.
The U.S. government has no moral or political authority to tell Iranians what they should do. Iranians are perfectly capable of deciding for themselves.
That’s why citizen diplomacy is so important. Iranian demonstrators welcome the support of ordinary Americans. Joan Baez recorded a Farsi language version of “We Shall Overcome” that has shot around the world on You Tube.
Iranian activists are holding a hunger strike in front of the UN in New York from July 22-4 demanding that Secretary General Ban Ki-moon send a special commission to Iran.
We urge you to participate in the July 25 demonstrations around the U.S. and in Europe. Stand in solidarity with Iranians and against U.S. intervention in Iran.
Sean Penn, Ross Mirkarimi and Reese Erlich
7/20/09
norcal4iran.org
united4iran.org
Sean Penn is an actor, director and writer who visited Iran in 2005. Ross Mirkarimi is a San Francisco supervisor, the first elected Iranian-American to hold that office. Reese Erlich is a freelance journalist and author of The Iran Agenda: The Real Story of US Policy and the Middle East Crisis.
بیانیه ی شان پن، راس میرکریمی و ریس ارلیک در مورد ایران- جون 20
در سفری که در سال 2005 به ایران داشتیم ما (شان پن و ریس ارلیک) با بسیاری از ایرانیان کوچه و بازار مصاحبه کردیم. مردم با ما بسیار مهربان بودند اما مخالفت شدیدی با سیاست های آمریکا بر علیه کشورشان داشتند. ما از مراسم نماز جمعه که در آن ده هزار نفر شعار “مرگ بر آمریکا” سر می دادند دیدار کردیم. بعد از نماز همان شعارگویان ما را برای نهار به خانه هایشان دعوت کردند.
این تضاد تا امروز که این کشور درگیر مهمترین تحول (و قیام) اجتماعی از زمان انقلاب 1979 است ادامه دارد. ایرانی ها بر علیه سیستمی استبدادی برخاسته اند اما حاضر به دخالت دولت آمریکا نیستند.
بسیاری از ایرانیان معتقدند که کودتائی به وقوع پیوسته که در آن سازمان های نظامی و امنیتی انتخابات ریاست جمهوری را دزدیده اند. با خریدن رای و تقلب در شمارش آراء، احمدی نژاد برای چهار سال دیگر مقام ریاست جمهوری را برای خود تضمین کرده است.
در ماه جون بیش از یک میلیون ایرانی در خیابان های شهرهای مهم کشوربه راهپیمائی پرداختند. این تظاهرات خودانگیخته شامل هواداران مرفه کاندیداهای مخالف بود، اما شمار بسیاری از این تظاهرکنندگان را نیز کارگران، کشاورزان، صاحبان مغازه و دستفروشان، و مسلمانان بسیار معتقد تشکیل می دادند. آنها از سیستمی که به بهانه ی دفاع از اسلام سی سال آزگار به شکستن اعتصاب کارگران اتحادیه ها، نفی حقوق زنان، و سرکوب دست زده بود خسته و بیزار شده بودند.
حکومت ایران به صورتی وحشیانه به این تظاهرات مسالمت آمیز حمله برد و ده ها نفر را کشت. برخی از گروه های مدافع حقوق بشر تعداد کشته شدگان را بیش از صد نفر اعلام کرده اند. حکومت تعداد بازداشت شدگان را 2500 نفر اعلام کرده است که 500 نفر از آنان هنوز در زندان ها به سر می برند. اکثر بازداشت شدگان بدون هیچ اتهامی زندانی شده اند و یا بدون هیج توضیحی ناپدید شده اند.
سرکوب اما جنبش را نابود نکرده است. در 17 جولای، بیش از 10 هزار نفر به طرفداری از اپوزیسیون در نماز جمعه شرکت کردند. به جای “مرگ بر آمریکا”، آنها فریاد “مرگ بر دیکتاتور” که اشاره به خامنه ای رهبر دارد سر دادند. نیروهای انتظامی با باتون و گازاشگ آور به آن ها حمله ور شدند.
همزمان در واشنگتن، برخی از سیاستمداران سعی کردند که از این بحران به سود خود استفاده کنند. سناتور جان مک کین به دلیل عدم موضعگیری قاطع تر در برابر حکومت ایران از پرزیدنت اوباما انتقاد کرد. جالب است که مک کین و دیگر سیاستمداران محافظه کار سنگ حمایت از مردم ایران به سینه می زنند در حالی که همین چند ماه پیش همین ها می خواستند ایران را بمباران کنند.
چنین رفتاری باعث اعتبار اینان در میان ایرانیان نخواهد شد.
پرزیدنت اوباما در برابر تصمیمات بسیار دشواری قرار دارد. او اگر با شدت بسیار بر علیه احمدی نژاد سخن گوید، متهم به دخالت در امور داخلی ایران می شود و اگر به اندازه ی کافی اعتراض نکند، دست راستی های آمریکائی او را متهم می کنند که در برابر احمدی نژاد کوتاه آمده است.
واقعیت این است که آمریکا توانائی اندکی دارد که بتواند بر جنبش خودبرانگیخته و عظیمی که برای تغییر به راه افتاده تاثیر گذار باشد. و نباید هم (تاثیرگذار) باشد. در سال 1953 سازمان سیا دولت محمد مصدق را که به صورتی دمکراتیک به روی کار آمده بود سرنگون ساخت و شاه دیکتاتور را به قدرت بازگرداند. دولت بوش تلاش کرد که با در اختیار گذاشتن بودجه و مسلح کردن گروه های مخالف دولت تهران در میان اقلیت های قومی، این دولت را سرنگون سازد.
دولت آمریکا چه از نظر اخلاقی (انسانی) و چه از نظر سیاسی هیچ حقی ندارد که به ایرانیان بگوید چه باید بکنند. ایرانی ها خود کاملاً قابلیت تصمیم گیری برای خود را دارند.
از این روست که دیپلماسی شهروندان اهمیت بسیاری پیدا می کند. تظاهرکنندگان ایرانی از حمایت آمریکائی های عادی استقبال می کنند. جون بائز آهنگ “We Shall Overcome”را با متنی فارسی خوانده است و ویدئوی آن از طریق یوتیوپ در سراسر دنیا پخش شده است.
فعالین ایرانی از روز22 تا 24 جولای در برابر مقر سازمان ملل متحد دست به اعتصاب غذا زده و از بن کی مون، دبیرکل این سازمان می خواهند که کمیسیون ویژه ای را به ایران بفرستد.
ما از همه ی شما می خواهیم که در تظاهرات 25 جولای در شهرهای آمریکا و اروپا شرکت کنید و همبستگی خود را با مردم ایران و مخالفت خود با دخالت آمریکا را اعلام کنید.
norcal4iran.org
united4iran.org
شان پن بازیگر، کارگردان و نویسنده است و در سال 2005 به ایران مسافرت کرد. راس میرکریمی نخستین عضو ایرانی- آمریکائیِ شورای شهر سانفرانسیسکو است. ریس ارلیک خبرنگاری مستقل است که چندین بار به ایران مسافرت کرده است. او نویسنده ی کتاب زیر می باشد:
The Iran Agenda: The Real Story of US Policy and the Middle East Crisis
