STORY

منتظر کسی نماندم و دست به کار شدم. شاید این آخرین راه باشد. نامه نوشتم.

«دوست من سلام

بیا قراری بگذاریم. این یک بازی است. بیا فرض کنیم عاشق هستیم. من عاشق تو و تو عاشق من. اولین حرکت بازی هم با تو، اجازه بده عاشق ات باشم. عاشق دل خسته ای که بی عشق هیچم، پوچم و در آستانه مرگ. بگذار تمام وجودم از عشق بلرزد و قلبم چنان تند بزند که سر تا پا عرق کنم و ته گلویم خشک و تلخ بشود. بگذار با خیال یک بوسه از هوش بروم. همین»

نامه را با دلهره تاکردم و گذاشتم توی پاکت. خوب نمی دانستم باید باهاش چه کنم. برایم عین آخرین نسخه یک بیماری لاعلاج بود. مثل بیمار در حال مرگی که به هر خرافه ای تن در می دهد و شاید هر خریتی را گردن بنهد. اصلا از خریت ابایی نداشتم. باید امتحانش می کردم.

انداختمش توی حوض و منتظر جواب شدم. نامه روی آب کنار یک مشت برگ خشک مثل یک قایق حرکت می کرد. تمام روز چشمم به نامه بود. طرف عصر که شد حس کردم نامه خیس خورده و دارد می رود ته آب. انگار می خواهد به من بگوید جوابی در کار نیست. از عشق خبری نیست پس خودت را مسخره دست این کلمه جلف بی معنا نکن. ولی بازهر نسیمی که می وزید و حرکتش می داد و می دیدم لایه های رو خشک است. باد در آن نفوذ می کند و این ور و آن ور می بردش. هی جا به جا می شد. انگار دستی پنهان با برگ ها و نامه بازی شطرنج می کرد. اندکی سکون و بعد یک حرکت آرام، و این بازی همچنان ادامه داشت.

شب شد و هنوز جوابی نیامده بود. دل توی دلم نبود و دست از انتظار بر نمی داشتم. باید جوابی می رسید. نذر کردم و شب با این نیت به رختخواب رفتم که اگر جواب آمد برایش شمعی روشن کنم.

شب سپری شد بی آن که لحظه ای از نامه غافل شده باشم ساعت شش صبح روز بعد، با صدای کلاغ از خواب بیدار شدم. انگار به جای قار قار می گفت جار جار. انگار جارچی است. انگار خبری دارد. هنوز به جواب نامه فکر می کردم. حتما صدای این کلاغ جواب من نبود. کلاغ ها نمی توانند پیغام عاشقانه بیاورند. شاید اگر کبوتر سفیدی بود باور می کردم که پیغامی آورده یا حتی اگر قناری بود آوازش را به فال یک عشق تعبیر می کردم ولی کلاغ خیر، فقط خواب مرا بر می آشفت.

از پنجره به بیرون نگاه کردم. یک دسته کلاغ سیاه چرخ زنان مثل یک دسته رقاصه زیبا وهماهنگ رقصیدند رقصیدند و از آسمان آمدند پایین، پایین و پایین تر تا جایی که صدای بال زدنشان شنیده می شد. توی آن همه هیاهو به سطح آب نزدیک شدند. آب موج های ریزی برداشت. باز هم آمدند پایینتر تا روی سطح آب حوض. هر کدام یک برگ خشک قرمز برداشتند و دوباره رقص کنان اوج گرفتند. آسمان یکسر پر شد از لکه های سیاه و قرمز و فقط و فقط یک نقطه سفید. چون یکی از آنها یک برگ سفید به منقار داشت. همین طور بالای حیاط چرخ می زدند. یک مرتبه یکی‌شان آمد و نشست روی تراس جلوی اتاق من. همان که برگ سفید داشت. آمد و برگ سفید را گذاشت لبه پنجره.

نامه بود، یک نامه واقعی. شاید پاسخ من آمده بود. بازش کردم. درست است. جواب من بود. بازی دیگر شروع شده بود. نامه قشنگی بود. دلم را شاد کرد. با یک دست خط آشنا نوشته بود، دوست من بیا یک قرار بگذاریم. این یک بازی است...

همان عبارت اول "دوست من" کار دلم را ساخته بود. نامه ای دیگر نوشتم و نامه ای دیگر. به این ترتیب هر روز یک نامه عاشقانه می نوشتم و هر چه از آداب عاشقی بلد بودم دریغ نمی کردم. نامه‌ها شدند نسخه درمان دل مریضم. از شما چه پنهان دیگر اتفاق اقتاده بود. دیگر بازی بازی عاشق شده بودم. دیگر انتظارها سخت و سخت تر شد. بی طاقت می شدم تا بشود فردا و نامه بیاید. یک روز کلاغ جواب می آورد یک روز باد، روزی زیر بالشم نامه ای پیدا می شد. حتی یک بار دیدم جواب نامه ام توی روزنامه چاپ شده بود و روزی دیگر پستچی نامه آورده بود. کاملا معلوم بود نامه مال من است. تماما در جواب نامه ای بود که روز قبل نوشته بودم. مو به مو عشق مرا جواب می داد. فقط نمی دانم چرا نامه به اسم من نبود. آنهم به من چه. اصلا اهمیت ندادم. پستچی با پای خودش آمده بود در خانه من و زنگ مرا زده بود. اگر اشتباه هم بوده من مسئول اشتباه او نیستم. یک بار روی تابلوی یک رستوران جواب آمده بود. نوشته بود خواسته امروز شما اینجاست. رفتم تو و جویا شدم. گقتند غذای مخصوص دارند به نام مرغ عشق و مربای گل رز و دیروزش گل رز قرمز توی پاکت گذاشته بودم. ولی من روزی به این بازی ایمان آوردم که کودکی در خانه را زد و تخم مرغ رنگی می فروخت. آخرین تخم مرغ باقی مانده سهم من شد. روی آن نوشته شده بود مرغ من می خواست من یک جوجه زیبا شوم اما من عاشق تو شدم و می خواهم صبحانه فردای تو باشم.

"سلام دوست من. بازی دارد عوض می شود. امشب هم مثل هر شب خواب خواهم دید ولی خواب امشب جزیی از بازیست. خواب امشب را باید جدی بگیرم. هر چه باشد. اگر خواب خوشی ببینم یعنی راه درست است و بازی ادامه دارد و اگر نه دیگر هرگز نامه ای نخواهم نوشت. بازی را بهم می زنم. حتی اگر از عاشقی بمیرم نامه نخواهم نوشت. اگر زیبایی اش بی نهایت نباشد باورش نمی کنم و برای همیشه دست به هیچ کاغذ سفیدی نخواهم زد. دیگر حتی حرف نخواهم زد. آنقدر که کلمات یکی یکی از یادم برود. تا زمانی که دیگر حتی کلمه عشق فراموش شود و اگر جایی هم آن را شنیدم نتوانم به یاد بیاورم با سوزن و درشکه و قاشق چه فرقی دارد."

تمام روز را با این نیت سر کردم. غروب کمی ترسیدم. راستش پشیمان شده بودم جراتش را نداشتم. ولی دیگر فایده ای نداشت. قانون نوشته شده بود نامه را هم موشک درشت کرده بودم و داده بودم به بادی که آنروز خوب می وزید. دیگر سرنوشتش از دستم در رفته بود. دلم تنگ شده بود و اگر می شد دوباره به دستش بیاورم تقلب می کردم و یک راه دررو تویش می گذاشم. ولی هنوز یک امید وجود داشت، خواب. شب با همان نیت خوابیدم و خواب عمیقی رفتم.

چیزی شنیدم شبیه صدای در. کسی جلوی در ایستاده بود. دستش را به طرفم دراز کرد و بهم یک کاغذ داد که رویش یک آدرس نوشته شده بود و بی آنکه صورتش دیده شود گفت: یک سر به این آدرس بزن. نمایشگاه شمع است.

از خانه زدم بیرون. کلی از خانه فاصله گرفته بودم که متوجه شدم کیف پولم را جا گذاشته ام. به اندازه برگشت هم پول نداشتم. تمام کیفم را گشتم، زیرورو کردم ولی پولی پیدا نکردم. به جای آن چیز دیگری پیدا شد، یک تکه کاغذ مچاله، یک آدرس. با خودم فکر کردم بروم آن جا چه کار؟ من که پولی برای خرید کردن ندارم. باشد، فقط برای تماشا می روم و توی دلم شمعی نذر کردم. راه افتادم و رفتم. پی آدرس را گرفتم و رسیدم به یک در نیمه باز. سرک کشیدم، دیدم حیاط بزرگی پیدا است. اقلاً حیاطش ارزش دیدن داشت.

رفتم تو. از در که رد شدم تمام حسم عوض شد. فراموش کردم کیفم جا مانده. بی حوصلگیِ تنها تو خیابان راه رفتن را فراموش کردم. حیاطش آن قدر بزرگ بود که بشود بهش گفت باغ. چمن سبز یکدست داشت. می دانستم تابستان است و گرمای خیابان هم همین را گوشزد می کرد، اما هوای توی باغ شبیه نیمه بهاربود، خنک و دل چسب. رطوبت هوای این طرف در با آن طرف در کاملاً فرق داشت. چه خوب که من این طرف در هستم. با اولین تنفس احساس کردم ریه هایم فراخ شد و مثل بادکنکی شدم که با اولین دم کمی جان می گیرد و میل به بالا رفتن می کند. قدم زنان برای خودم گردش می کردم و رسیدم به یک خانه. یادم افتاد آمده ام شمع ببینم. توی باغ به این زیبایی هیچ حوصله شمع دیدن نداشتم. البته اگر نمی رفتم تو بد می شد. فقط در صورتی که آمده باشم شمع ببینم می توانستم با عذر موجه تو این باغ باشم. خانه با مزه ای بود. به خانه های دیگر نمی ماند. درش شبیه کلوچه بود. ناصاف با یک شکل نامنظم و بافت دون دون. چرخی اطراف خانه زدم. متوجه شدم سه تا در دارد. چشم اندازی که از هر سه تا در پیدا بود را سر هم کردم و تقریباً متوجه شکل کلی خانه شدم. جالب این که از هر در یک دختر دیدم که با یک لباس حریر گلدار بلند مشغول گردگیری و نظافت خانه بود. خنده ملیح و چشمانی شاد داشت. موهای بلند فرفری داشت که وقتی با چوب گردگیری برگ گل ها را تمیز می کرد موهایش تکان می خورد و من خوشم می آمد. انگار زیرش چرخ بود. وقتی راه می رفت، یکهو سر می خورد. حرکتش به ریتم قدم زدن نمی ماند. البته از زیر دامن بلندش پیدا نبود که سر می خورد یا راه می رود یا اصلاً فقط یک لباس است آویزان به چوب رختی که دارد پرواز می کند.

نفهمیدم یک نفر بود که من جاهای مختلف خانه دیده بودمش یا سه نفر بودند کاملاً شبیه به هم. البته فکر کنم سه نفر بودند. آخر بعید است که یک نفر به تنهایی بتواند خانه به آن بزرگی را تمیز کند.

همه درهای خانه باز بودند و بوی گندم برشته از خانه به مشام می رسید. از یکی وارد شدم و دیدم حدسم درست است آن دخترهای سٌرسٌری سه تا بودند. عین هم که فقط همه جا را تمیز می کردند و به خانه رونق خاصی داده بودند. به جز آن سه تا یک خانم دیگر هم آنجا بود که نمی دانستم از بیرون آمده بود یا داشت می رفت بیرون. آخر چتر آفتابی دستش بود. کمی هم شلخته بود. موهای چرب شانه نکرده داشت. کند و شمرده حرف می زد و یک کمی هم بی ریخت بود. فقط یک چیز جالب داشت. چشم هایش. چشم های درشت مستی داشت. ملنگ و خیس بودند. وقتی با آدم حرف می زد، انگار جای دیگری را نگاه می کرد. چشم هایش رو به من بود، ولی انگار به جایی در دوردست ها نگاه می کرد و من اشتباهاً تو مسیر نگاهش قرار گرفته بودم. مژه های بلند سیاهی داشت. خیلی بلند. همه عمرم هر وقت یک آدم مژه بلند می دیدم، ناخودآگاه تحت تاثیرش قرارمی گرفتم. در آن لحظه فکر کردم هر چه بگوید گوش می دهم و هر کار ازم بخواهد انجام می دهم.

- چه خانه قشنگی دارید.

- آره قشنگ است.

- ببخشید آمده ام شمع ببینم.

- درست آمده اید.

هر چه نگاه کردم شمعی ندیدم. در سالن پذیرایی بودیم که از بقیه جاها بزرگ تر بود و قاعدتاً اگر نمایشگاهی بود باید آنجا می بود. با تعجب لبخندی زدم. با صدای زنگ دارش گفت: می توانی ببینی. اینها همه شمع هستند.

ولی کدام را می گفت؟ آنجا که چیزی نبود. سالن خلوتی بود. به جز مبلمان و همینطور تعدادی گلدان و یک میز ناهارخوری که دوازده تا قاشق و چنگال رویش چیده شده بود و چند قواره پارچه تا شده رو میز، چیز دیگری در اتاق نبود.

بدون اینکه به تعجب من اهمیتی بدهد، رفت طرف در. کنار در کلیدی به میخ آویزان بود. کلید را برداشت. حدس زدم الآن در جایی را به روی ام باز می کند. نوک کلید را آتش زد و آن شعله کوچک را دوباره سر جایش آویزان کرد. رفت طرف گلدان. گلدان که نه، یک کوزه بزرگ که تویش پر از شاخه های بید قرمز بود. بیدها سبز کرده بودند. نوک همه شاخه ها و جوانه های بید را آتش زد و گفت: این ها هم این جوری می سوزند. بعد رفت سراغ قاشق ها و دُم هر دوازده تا را آتش زد و گذاشت اشان لبه میز و دوباره گفت: اینها هم این جوری می سوزند. یکی از پارچه ها را باز کرد. حریری که از لطافت به نظر می آمد اصلاً نیست و او الکی دارد دست هایش را در هوا تکان می دهد. تو هوا تکان اش داد و پهن اش کرد روی میز و گوشه ای را که آویزان بود آتش زد و با چشمای مست نیمه بازاش دوباره گفت: این یکی شمع هم این جوری می سوزد و رفت سراغ پارچه بعدی. گیپور قشنگی بود. تمام گل هایش را یکی یکی روشن کرد.

- این هم این جوری می سوزد.

بعد رفت و نشست روی صندلی و بادبزنش را گرفت دستش. نوک تمام پره‌های بادبزن را روشن کرد و شروع کرد به باد زدن خودش. بویی از بادبزن بلند شد مثل بوی عود. متوجه شدم گردنبند قلب شکلی که به گردنش آویزان است هم روی پوست سینه گندمی‌اش روشن است. گفتم دختر جان بیا و مرا هم روشن کن و خیالم را راحت کن.

خدای من اینجا چه خبر است؟ این دختر مست همه چیز را روشن کرده. تمام گوشه کنار خانه پر بود از شعله های کوچک رقصان، بی آن که فکر کنی آن گل، گل نیست یا آن کلید، کلید.

رفت به باغ. متوجه شدم او هم راه نمی رود. سر می خورد. دویدم دنبالش. عصر بود. باد درخت بید مجنون را تکان می داد. و او داشت تمام سر شاخه هایش را روشن می کرد تمام باغ پر بود از نورهای کوچک لرزان. مثل یک عالم کرم شب تاب. باران نم نمی شروع شد. آنقدر ریز بود که به شبنم و مه می ماند. انگار باران و آتش از یک جنس بودند. نه همدیگر را می سوزاندند و نه خاموش می کردند. با هم صحنه ای از بهشت خدا را ترسیم می کردند. خدایا، به من طاقت بده تا بتوانم این لحظات را زندگی کنم. قسم می خورم هرگز در زندگی ام لحظاتی به این با شکوهی نداشته ام. من هرگز همه چیز را روشن ندیده بودم. چرا من زندگی را تاریک سپری کرده بودم؟

توی این تاریک روشن وهم آلود رنگ در رنگ پچید و چرخید پرپر کنان پروانه بزرگی آمد و دور سر دختر چرخ زد و نشست روی گل های دامنش. دختر مست نوک بال های پروانه را روشن کرد. پروانه هیچ نترسید و با بال روشن پیش چشم ما رقص قشنگی کرد و دوباره روی دامن او نشست. نشان به آن نشان تمام مدتی که دختر در باغ سر می خورد و شاخه های ترد درختان را روشن می کرد پروانه از روی دامنش بلند نشد که نشد. همیشه فکر می کردم چرا اسم پروانه، پروانه است. آیا یعنی پرش را باز می نهد (پر، وا، نه) یا پروایی ندارد (پروا، نه).