THRILER
Argo director treads on shaky historical ground
It is to Ben Affleck’s credit that although we know things will go as planned in the film as they did in reality, we are kept on the edge of our seat as one setback follows another. Where the director treads on more shaky ground is the history behind the story. Is this important? Does it matter? It certainly does, if only to avoid snap judgments and paint historical figures with a simplistic brush
>>>
ARGO
I’m remembering why my parents left everything behind
I went to see the movie Argo with my dad. I had chosen this movie because I felt it would be one that would be of interest to my dad, not myself- how I was very wrong. The movie brought on a truth that was not only a reality back in the 70’s but one that is still very real today. As I felt my dad’s energy, one that remembers and still harbors the emotions of an Iran that was and is, an Iran that doesn’t provide opportunity, I felt ashamed
>>>
یادنامه
مرا در چهچهی پرندگان، در چک چک باران بر روی پنجرهها، در نوازش نسیم و در مزهی شراب خواهید یافت
چند شب است که در هنگام خواب وصیتنامه یا «یادنامه»ای در سرم میچرخد که بنویسم هرچه را که دوست دارم؛ پیش از آن که «اجل معلق» سر برسد که حتما میرسد و «هیچکس» را از آن گریزی نیست؛ من نیز از اهالی همین ولایت «هیچکس» هستم. در آغاز بگویم... به هیچ دین و مذهبی باور ندارم
>>>
THEATER
by Torange Yeghiazarian
In 1990, I auditioned for an acting program in New York and the very thoughtful and pragmatic teacher informed me that I would never be cast as a lead on the American stage. I would only be considered for domestic help parts or minor support roles. His reasons were my “ethnic” looks and my accent. The accent I could be coached out of but there was little I could do about my looks. His message, as I heard it was to basically give up on a career in professional theater in the US; his “American stage” had no room for someone like me
>>>
فیلم
تصویر ایران عزیز با قدرت تمام
در یک روز پاییزی تورونتو و در یک جمع خصوصی، فیلم سینمایی «پرویز» به کارگردانی مجید برزگر را دیدم. فیلمی که این روزها مشغول کسب جوایز از فستیوال های مهم دنیا است. سعید آرمند تهیه کننده ایرانی- کانادایی، در آغاز فیلم از لحظات تلخ و شیرین ساختن فیلم مستقل در ایران گفت و فیلم شروع شد
>>>
GOLSHIFTEH
‘Do you think she’s going to come? Do you think she’ll be here?’ repeatedly asked some friends of mine I happened to bump into in the queue for
The Patience Stone – an Afghan film I had been eagerly awaiting ever since I set my paws on the TIFF brochure some weeks ago – as I eyed a mass of conspicuously Iranian-looking faces, fingering my ticket. Waiting in line, it seemed the audience that evening was more interested in catching a glimpse of Iranian actress Golsfhiteh Farhani than seeing a film from one of Afghanistan’s most renowned novelists and directors, Atiq Rahimi
>>>
SHANBEHZADEH
If there’s anything we can learn from this incredible man it’s that one should follow through on one’s dreams
Living in Paris, Saeed Shanbehzadeh is Bushehr’s unofficial cultural ambassador, and musician
par excellence. A man who considers himself Iranian before anything else (as one Bushehri fan learned the hard way), and who has striven all his life to preserve the cultural legacy of his country, Shanbehzadeh has long been exporting his unique brand of Southern Iranian folk music – and don’t you dare call it
Bandari (a semi-derogatory term)
- to audiences around the world, particularly in Europe and North America
>>>
بدن زن
چگونه از زن در آئین زرتشتی و دین اسلام استفاده شده است
در مطالعه ادیان متوجّه شدم که خداوند و پیامبران از بدن و قامت زن برای پیش بُرد مقاصد خود بسیار زیرکانه استفاده کرده اند. پس جائی که خداوند و پیام آورانش ازین وسیله برای تطمیع، ترغیب، و تشویق پیروان استفاده می کنند دیگر چه توقّعی از دیگر فروشندگان و تولید کنندگان کالاها می توان داشت.
>>>
FILM
Review: Ghobadi's "Rhino Season"
Under a starry sky, on a typically warm and humid September night in the heart of Toronto, throngs of giddy Iranian filmgoers (with, of course, the odd exception here and there) formed a serpentine queue outside the historic Elgin Theatre, full of hope and great expectations – and understandably so; for they were a privileged few, who would not only witness the world premiere of a film from one of Iran’s most celebrated directors, but also the performance – and presence – of an Iranian icon
>>>
مهاجر
حاجی، حاجی تبریز بود. یکی دو ماهی بود که تو هتل میدیدیمش. یهبار هم وسطاش رفت ایران و دوباره برگشت. نمیدونستیم چی میفروخت، چی میخرید و یا طرف معاملهش کی بود. یه بار حاجی دعوتمون کرد بریم اتاقش عرقخوری. با زیرشلواری و عرقچین سفیدش رو تخت نشسته بود و استکان پشت استکان مینداخت بالا و با لهجهی غلیظ ترکیش جوک میگفت
>>>
مردان
طفلکی! نمیداند که این خلا هرگز پر نخواهد شد
by نوشین پیروز
همه چیز ادا و اطوار است و شو و نمایش. آنها بلدند خوب نقش یک مرد را باز کنند، خوب حرف بزنند و خود را بیتفاوت یا مغرور و یا علاقمند و عاشق نشان دهند. آنها بر اثر تجربه، با زنهای مختلف میدانند، چطور رفتار کنند میدانند کی اصرار کنند، کی منت کشی و یا کم محلی کنند و چه موقع خود را بیتفاوت و یا حسود نشان دهند
>>>
خواننده
زهره جویا و "مولوی در ترانه"
by محمود خوشنام
زهره جویا، خواننده ایرانی مقیم وین در هشتم سپتامبر امسال یک بار دیگر و این بار به دعوت «کانون فرهنگی آوازه» در شهر بن به روی صحنه می رود و ترانه های عارفانه خود را در پیوند با غزل هائی از مولوی می خواند. این ترانه ها، دستاورد همکاری زهره با مجید درخشانی است که محتوای سی دی "جوهر عشق" را فراهم آورد
>>>
زندگی
مُردم از حیوانی و آدم شدم... پس چه ترسم؟ کی ز مردن کم شدم؟
در یک جلسۀ برّرسی کتاب که بطورفصلی برگزار می شود و من هم گهگاه در آن شرکت می کنم، این پرسش حکیم فردوسی را با اعضائ آن جلسه که بیشتر آنها هم پزشک بودند در میان گذاشتم. یکی از آنها که پزشک چربدستی است گفت که اگر مرگ نباشد، زندگی مفهوم پیدا نمی کند. پس مرگ باید وجود داشته باشد تا زندگی بتواند خود را بنمایاند
>>>
زندگی
دوستان، افسردگی جدی است، جدی بگیریدش
افسانه دو هفته قبل از این روز دست به خود کشی زد. با خوردن مقدار زیادی قرص سعی کرده بود که از درد خود بکاهد و زندگی را ترک کند. ولی خوشبختانه یا به دلیل نادانی دارو یا مصمّم نبودن، موفق نشد. پیکر بی حال و خواب آلودش را روی مبل پیدا کردم، به دوش کشیدم و به بیمارستان رساندمش
>>>
ART
Promoting cross-cultural dialogue
Between July 21st and 25th at Tehran’s 7Samar Gallery, Yashar Samimi Mofakham and Tarlan Rafiee, an Iranian artist/curator couple, hosted a unique art exhibition aimed at fostering artistic and cultural dialogue between British and Iranian artists. Curated by John Phillips, a prominent British artist whose works have been exhibited at such institutions as the Victoria & Albert Museum, and Liz O’Sullivan, an art consultant
>>>