POETRY

ممنون مهستی گرامی

از توضیح و لینک به اتو فیکشن

منظور من از آن جمله ی کذایی این بود که زمان هایی که آدم درگیر آفرینندگی نیست دچار روزمرگی می شود و انگار به نوعی زنده نیست. من وقتی یک کار خوب می خوانم درگیر آفرینش می شوم و برایم نوعی زندگی دوباره است. فکر کنم هنوز هم قادر نیستم منظورم را خوب بیان کنم و زیاد هم حرف های بی سر و ته مرا جدی نگیر

زنده باشی و خوش

نیلوفر 

چند توضیح کوچک

توضیح:
نام شعر «آکتور» است و آکتور چیزی فراتر از بازیگر است که اگر نام شعر همان
«آکتور» باقی می ماند، دیگر برگردانی در فارسی نداشت. آکتور هم بازیگر است
و هم خودش در قالب نقش های مختلف. و شاید بهتر باشد نام شعر همان «آکتور»
بماند. 

متن
اصلی شعر را می توانستم تایپ کنم اما پس حق نویسنده مرده و قانون حق مولف
چه می شود؟ تابوکی عامو و یا بابام نبود که از نسبت استفاده کنم و طلب ارث
کنم.

در
مورد «اتوفیکشن» روی اینترنت توضیحاتی موجود است. که البته به زبان فرانسه
مفصل تر است. «اتوفیکشن» یک عبارت تخصصی در نقد ادبی امروز است. یعنی
داستان نویسی بر محور شخصیت نویسنده

 Autofiction

//en.wikipedia.org/wiki/Autofiction

کمی
بیشتر توضیح می دهم: ساده بگویم اگر واقعه تاریخی انقلاب کبیر فرانسه را
واقعیت بیرون تلقی کنیم. رمان «بینوایان» اثر ویکتور هوگو بازتاب فیکشن یا
صورت داستانی همان واقعه است که از تخیل نویسنده ای چون ویکتور هوگو گذشته
است. اگر ویکتور هوگو در رمان «بینوایان» شخصیتی (همنام و یا با نامی مشابه
مثل هوگو ویکتور و یا نامی دیگر) داشت که به اول شخص و یا سوم شخص مفرد
شاهد انقلاب بود و آن را می نوشت، این امر را می توانستیم اتوفیکشن تلقی
کنیم که نیست.

در
تئاتر این تخیل داستانی و میل به بازی را به صورت «بازی در بازی» یا
«تئاتر در تئاتر» داشتیم. شکسپیر و کورنی در درون نمایشنامه های خود نمایش
ها ی خود، گروه های تئاتری دارند که به صورت موازی در نمایش دارند نقش هایی
را بازی می کنند، در «هاملت» و یا در «توهمات خنده دار» کورنی و این امر
در تئاتر سابقه داشت و گسترش پیدا کرد. در نقاشی هم «اتوپرتره» و یا حضور
نقاش را در حال کشیدن تابلویی از دیگران داشتیم ولی در ادبیات داستانی این
امر در قرن بیستم ظهور کرد. پیراندلو و سپس پسوا در این زمینه داستانهای
بدیعی خلق کردند. که البته دیگران هم هستند ولی چون می خواهیم بر روی
تابوکی متمرکز بمانیم از این دو که بیشترین تأثیر را بر روی داستان نویسی
او گذاشته اند یاد می کنیم. حالا اگر کسی بیاید و بر اساس شخصیت تابوکی،
دست به اتوفیکشن بزند بر اساس همین تکنیک است؛ و بگو مگر ایرانی ها در کپی
کاری و تقلید چه کم از دیگران دارند؟ اما آنچه هر هنرمندی را از دیگران
متمایز می کند، بدعت و خلاقیت اصیل اوست. خلق یا آفریدن چیزی نو و تازه؛
وگرنه خلق را تقلیدشان بر باد داد.

خانم نیلوفر این جمله را نفهمیدم:

کسانی مثل من را که بین خواندن یا تجربه ی کارهای ناب مرده ایم زنده کردی

 با تشکر از صبر همگی

همیشه پر بار و تازه نفس و زنده باشید

Dear Mahasti, thanks for translation

what he is describing: more than a player, is description of a writer, director, or producer. i would have to say a director is the one that besetooh meeavard and dar setooh ast and many other sentences of the poem are actual tasks that a director does.

آخ که دوباره زنده شدم

مهستی عزیز

چه خوب است که دست به ترجمه ی این کار زدی  و کسانی مثل من را که بین خواندن یا تجربه ی کارهای ناب مرده ایم زنده کردی.

کاش همه ی این مترجمان بد و زیاد خاموش می شدند و به جایش تنها صداهای روح نوازی مثل مال تو بود

انتخاب های تو بی مانند است

اگر می توانی لطف کن و در مورد تکنیک اتوفیکشن اینجا بیشتر توضیح بنویس

و هر وقت حسش بود بیشتر برای ما ترجمه کن و روح ما را فعال کن 

زنده باشی

نیلوفر

...

در لیسبون بودم وقتی‌ خبرِ مرگِ ایشان را دریافت کردم و در مجلسی به یادش درانجا شرکت کرده و ماتم زده..اندوه بر دلم نشست،نوشته‌هایش و طرزِ اندیشه اش،ستودنی هستند،یکی‌ دیگر از بهترینهای دنیای ادبیاتِ معاصر،از بینِ ما رفت...

با سپاس از شما.