شعر

به آن درخت میماند

ایستاده بر فراز کوه

تنها و سربلند

چشم در چشم خورشید.


آن چه می‌گوید

و آن چه می‌‌اندیشد

زمردین برگهای اوست

رقصان در آغوش باد

ترانه‌ای در سکوت.


به آن درخت میماند

رها ز چنگال تبر

ز چنگال آ تش

هر بهار سوگند سبزش را تازه می‌کند

تا برقی در چشم جوانان شود

واژه‌ای بر لبانشان

و فریادی بر قلم هاشان.


و سبزینهٔ آن درخت

که تنها در برابر تندر ایستاده

بر خاطر کوهستان تصویری جاودان است

و او پای در بند

ترانه‌ای در سکوت میخواند.