مهاجر

دونر کباب سوخته

با تشکر از آقای نامدار ناصر که ما را با گوشه هایی از زندگی ایرانیان در غربت آشنا کرد. با انور رسیدیم کنسولگری اسرائیل در استانبول. شش  مامور پلیس دم در و اطراف ایستاده بودند ولی اصلاً توجهی به ما نکردند. یعنی در چهرهشان خواندم که ما را  اصلاً قابل نمیدانستند که بتوانیم دردسری درست کنیم. بدم آمد. خیلی راحت رفتیم داخل. بعد از عبور از چند گیت وارد اطاقی شدیم که  اثاث اندکی داشت. یک میز و صندلی از همان هایی که درایران مدیران مدرسه ها دارند در گوشه ای بود و چند صندلی روبروش. بیشتر شبیه اطاق استنطاق بود برای بازجوئی از دانش آموزانی که بعد از خوردن زنگ کلاس آمده اند مدرسه و هیچ توجیهی ندارند. با اینحال اطاق پنجره بزرگی داشت که به باغ سبزی باز میشد. من و انور تو اطاق تنها بودیم. گردن کج میکردم تا انتهای باغ را ببینم. انور هم سرش را عین سر زرافه موازی سرم بالا می آورد ولی متوجه چیزی نمیشد. دیوار ها با کاغذ ساده ای پوشانده شده بودند. طرح کاغذ دیواری شبیه چریدن آهوئی در بیشه ای دوربود. انگار تا صدها کیلومتر اطراف آهو از شیر و پلنگ خبری نیست.  درست در وسط سقف دایره گچی بزرگی به شعاع فکر کنیم 45 سانتیمتر بود. لوستری با لامپ های کم مصرف از مرکز دایره آویزان بود. لامپ ها عین ماکارونی هایی بودند که در ایران مرسوم است و من هیچ جای دنیا ندیده ام. گرسنه شدم. آب دهنم را طوری قورت دادم که انور از جایش پرید.  احساس غریبی داشتیم. 15 دقیقه از نشستنمان می گذشت . نمیدانم چرا همش فکر میکردم عین اطاق های بازجوئی الان از یک جائی چند نفر دارند ما را می پایند و به حرکاتمان میخندند. انور چنان ترسیده بود که انگار قرار است دوباره ختنه اش کنند. درست 20 دقیقه بعد یک مردی معمولی وارد شد. قیافه اش درست مثل اکبر دوچرخه ساز بود که  در محلمان پاچنار مغازه داشت و دوچرخه تعمیر میکرد. یک آن از شباهتش مخم سوت کشید. چند بار خواستم بگویم : سلام اکبر آقا. دیدم زشته. فکر میکنه مسخره اش میکنم. عین نگهبانان دم در اصلاً توجهی به ما نداشت و چند دقیقه ای با کاغذ های روی میزش ور رفت. بعد بدون آنکه مستقیماً به چهره ما نگاه کند. زود رفت سر اصل مطلب . با انگشت اشاره دست راستش  عکس مردی که بر روی دیوار بود ( در حقیقت عکسی از نیم رخش بود) را نشان داد .و گفت این کیه ؟ درست عین اطاق های بازجوئی پلیس بود و انگار دنبال همدستمان میگردد. من با عکس تئودور هرتسل بنیانگذار جنبش صهیونیسم صرفاً به دلیل موها سر سیاه و براق و ریش بلند و واکس خورده اش آشنا بودم. به نظرم  عین کمدین های فیلم های کلاسیک ده 1930 آمریکا بود. آب دهنم را قورت دادم و در مقابل ناباوری های انورگفتم ایشان تئودور هرتسل هستند بناینگذار ...............  اکبر آقا طوری نگاهم کرد که دیگه بسه! خفه شو. از اینکه انگلیسی من را فهیمده خیلی خوشحال شدم. چشمکی به انور زدم که یعنی از الان خودت را  تو اورشلیم ببین. انور همش داشت به سقف نگاه میکرد. نمیدانم چرا. اکبر آقا دگمه ای را روی میزش فشار داد و بلافاصله دختری وارد شد با موهایی به رنگ خرمالو. باورتان نمی شود دقیقاً به رنگ خرمالوهای رسیده اواسط آبان تهران. شلوار فاق کوتاهی پوشیده بود به رنگ آبی پروسی با بلوزی سفید. و تنگ. سینه هایش زده بودند بیرون . سایز سینه و باسنش یکی بودند. دقیقاً 36. تو دستش کتابی بود که به اکبر اقا داد و رفت. چشم های من و انور به دنبالش مسیر برگشتش را چندین بار سویپ کردیم. اکبر آقا کتاب را را به سمت ما دراز کرد و گفت بخوانید : کتاب عکس های رنگی زیبائی داشت. عین کتابهای درسی دوره دبستان ولی به عبری نوشته شده بودند و ما هیچکدام بلد نبودیم. بدون آنکه اکبر آقا حرف بزند شروع کردم به توضیحاتی و خزعبلات و ................. مطمئنم که اصلاً باور نکرد. روی دیوار کنار عکس تئودور هرتسل ، تابلویی بود که به نظر من دکوری  زمخت می آمد. اکبر آقا به زبان بی زبانی از من خواست خفه شو و دوباره با انگشت اشاره دست راست آن قاب را نشان داد و گفت وات ایز دیس؟ چراغی بود با هفت شمعدانی یکی در وسط و سه تادر هر طرف. هر چقدر به مغزم فشار آوردم نتوانستم به سبک ایرانی داستانی در باره اش اختراع کنم. سکوت سنگینی در اطاق برقرار شد. اکبر آقا همچنان با کاغذهای روی میزش بازی میکرد. من هنوز هم با نگاهم به دنبال پیدا کردن انتهای باغی بودم که از پنجره دیده میشد و انور هم با نگاهش از من می پرسید که آخرش که چی ؟ اکبر آقا دست آخر با صدائی که به نظرم  شبیه صدای جبلی خواننده دهه 1340 شمسی بود و از صفحات 33 دور قدیمی پخش میشد رویش را کرد به ما  و گفت : هر هفته تقریباً 5 و یا 6 ایرانی می آیند اینجا و ادعا میکنند یهودی هستند ولی تنها 20 درصدشان راست میگویند. به خاطر آنهائی که صادقند مجبوریم همه را در اینجا بپذیریم. من و انور در یک لحظه به سقف نگاه کردیم. اکبر آقا از جایش بلند شد که برود و با نگاهش فهماند که وقت رفتنه . من هنوز از پنجره به دنبال این بودم که دیوار انتهائی باغ کجاست. آمدیم بیرون. پلیس ها داشتند SMS  های مستهجن با هم میخواندند.و با صدای بلند میخندیدند. دوباره هیچکدام اصلاً به خروج ما توجهی نکردند. دونر کبابها همچنان داشتند میچرخیدند. سیخ بلندی از وسط تکه های گوشت گذشته بود. اطراف دونر داشت می سوخت.. انور همچنان لال بود و حرف نمیزد. من به فکر رنگ موهای دختری بودم که برای اکبر آقا کتاب درسی آورد.  دلم برای طعم گس خرمالوهای تهران تنگ شده. باران ریزی شروع به بارش کرد. انور چند قدم عقب تر از من می آمد. زیر لب گفتم : باز هم بارون. انور پرسید : چیزی گفتی ؟ گفتم : هیچی.