CAPITAL PUNISHMENT
به زبان فارسی
PICTORY
LATEST MUSIC
SEARCH
حربه اعدام
14-May-2010
قتل عام پنج زندانی سیاسی در روز یکشنبه این هفته در زندان اوین خشم و نفرت هر انسان آزادی‌خواه و با وجدان را برانگیخته است. خشم از این که در جمهوری اسلامی هم‌چنان به سادگی آب خوردن آدم می‌کشند و کسی را ظاهرا توان توقف آن نیست. و نفرت از کسانی که هر سخن اعتراضی را با گلوله و اعدام پاسخ می‌دهند، بذر خشونت می‌کارند و جنایت درو می‌کنند. و به راستی، با حکومتی که مرتبا بر آمار قربانیان خشونت خود - که در جهان بی‌نظیر است - می‌افزاید و به اعتراض جهانیان می‌خندد چه می‌توان کرد؟ آیا راهی برای به شرم آوردن این حکومت که گویی عطش خون دارد پیدا نمی‌شود، و آیا نمی‌توان تیغ اعدام را از دست این «زنگیان» مست گرفت و آنان را خلع سلاح کرد؟
اعدام در ایران یک حربه سیاسی است. در این امر تردید نباید کرد. اولا این مجازات برای طیف وسیعی از رفتار و گفتار که متضمن هیچ خشونت یا تهدید و تعرض به حق فرد دیگری نیست، از روابط جنسی و صرف الکل گرفته تا تغییر عقیده، تجویز و یا اعمال شده است. این رفتارها جنایی نیستند و بلکه از مقوله کنترل شهروندان از سوی حکومت بشمار می‌روند. کنترل شهروندان از سوی حکومت یک امر سیاسی است، و کاربرد حکم اعدام در این موارد جنبه سیاسی دارد. ثانیا این مجازات برای «جرایمی» مانند محاربه یا فساد در زمین تجویز و وسیعا اعمال شده است. محاربه و فساد در زمین تعریف شناخته شده حقوقی ندارد و حکومت حق تفسیر و تعبیر آن را برای خود نگاه داشته است. از این رو کاربرد اعدام درمورد این گونه «جرایم» در گرو تفسیر خود حکومت است و حکومت می‌تواند هر فرد مخالف خود را به این بهانه‌ها سر به نیست کند. یعنی که باز اعدام کاربرد سیاسی دارد. و سوم این که حکومت از اعدام برای حذف فیزیکی گروه‌های مخالف خود بارها بهره گرفته است و قتل عام‌های وسیع دهه اول انقلاب بهترین نمونه‌های آن بشمار می‌روند.
به لحاظ آماری نیز می‌توان دید که تنها کسر کوچکی از اعدام‌ها در جمهوری اسلامی به دلایل جنایی صورت گرفته است. در دهه اول حیات این رژیم، تعداد اعدام‌های سیاسی چندین برابر اعدام‌های جنایی بود. در دو دهه بعد، این نسبت کم و زیاد شده ولی تغییر چندانی در کل آمار رخ نداده است: جمهوری اسلامی بیشترین اعدام‌ها را در مورد مخالفان خود، یا به منظور کنترل شهروندان کشور، به کار گرفته است. در بسیاری از پرونده‌های جنایی نیز، به دلیل عدم رعایت کمترین موازین حقوقی و صدور حکم بر مبنای اعترافات اخذ شده در زیر شکنجه، انگیزه جزایی کاربرد اعدام رنگ می‌بازد و انگیزه‌های سیاسی ارعاب و کنترل شدیدتر به چشم می‌خورد. از این رو، هم از نظر قانونی و هم به لحاظ عملی، کاربرد اعدام در جمهوری اسلامی عمدتا انگیزه سیاسی دارد. اعدام در جمهوری اسلامی یک حربه سیاسی است و تا مجازات اعدام در این کشور وجود دارد، کاربرد آن علیه مخالفان سیاسی رژیم ادامه خواهد داشت.
رژیم جمهوری اسلامی همانند یک دزد سر گردنه عمل می‌کند. رژیم سعی دارد شهروندان را به انقیاد و تسلیم بکشاند و هر گاه با مخالفت مردم روبرو می‌شود دست به گروگان‌گیری می‌زند. سپس برای این که شهروندان معترض را بترساند با صدور حکم اعدام، تیغ بر گلوی گروگان‌ها می‌گذارد، و هر از چندگاه برای این که ثابت کند در این تهدید جدی است تعدادی از گروگان‌ها را می‌کشد. این سیاستی است که رژیم پیوسته به کار گرفته است. هر زمان که مخالفت مردم بیشتر شده و یا اعتراض‌ها بلندتر شده است، دستگیری‌ها، صدور احکام اعدام و یا اجرای آن‌ها افزایش یافته است. رژیم در کشتن گروگان‌ها زمان مناسب را نیز خود انتخاب می‌کند. فرزاد کمانگر، علی حیدریان و فرهاد وکیلی نزدیک چهار سال پیش دستگیر شده بودند و اکنون این سه نفر به همراه شیرین علم هولی و مهدی اسلامیان که در زمان‌های دیگر و به دلایل دیگر دستگیر شدند یک باره و بدون اطلاع قبلی قربانی خشونت رژیم شده‌اند. رژیم به زندانیان به چشم گروگان نگاه می‌کند و هر لحظه مناسب دید تعدادی از آنان را بدون هیچ ضابطه‌ای و صرفا برای ایجاد رعب می‌کشد.
برای پایان دادن به این خشونت وحشیانه چه می‌شود کرد؟ تنها راه پایان دادن به خشونت‌های یک «زنگی» مست، گرفتن تیغ از دست او است. تا وقتی او تیغ در دست دارد محاجه با او به جایی نمی‌رسد. سی و یک سال است که جمهوری اسلامی از حربه اعدام برای ارعاب شهروندان استفاده می‌کند، و توصیه‌های اخلاقی به او که این حربه را «درست» به کار بگیرد به جایی نرسیده است. کافی نیست بگوییم که روند دادرسی این قربانیان ناعادلانه بوده است (که بوده) و یا این که اعدام آنان «حواشی تردید برانگیز» داشته است (که داشته). مهم این است که همه فعالان سیاسی و مدنی و در صف مقدم آنان رهبران سیاسی این واقعیت را ببینند که تا اعدام وجود دارد اعدام سیاسی هم وجود خواهد داشت، و همان طور که در سال‌های اول پس از انقلاب شاهد بودیم، حربه اعدام به سرعت متحدان دیروزی حکومت را که به صف مخالفان آن بپیوندند نیز در بر می‌گیرد. اگر امروز یک عنصر حکومتی به گزافه میرحسین موسوی را محارب می‌خواند فردا اگر مجازات محارب در مورد فعالان برجسته اصلاح‌طلب جنبش سبز نیز به کار گرفته شد نباید تعجب کنیم (هم اکنون چند تن از فعالان جنبش سبز در خطر اعدام قرار دارند).
در هر صورت، برای پایان دادن به جنایت فجیع قتل عام‌های سیاسی در ایران باید تیغ اعدام را از دست رژیم گرفت. در صحنه داخلی، باید برای لغو اعدام در ایران به یک پیکار ملی و همگانی دست زد. نیروهای اصلاح‌طلب و به خصوص فعالان و رهبران اصلاح‌طلب جنبش سبز باید به حرکت جهانی لغو مجازات اعدام که از سوی اکثریت قاطع کشورها و نیروهای سیاسی جهان پذیرفته شده بپیوندند و خود را با فرهنگ حقوق بشری زمان همآهنگ کنند.
مخالفت با اعدام مخالفت با مجازات جانیان نیست (در واقع، می‌توان استدلال کرد که اعدام برای مجازات جانیان کافی نیست)، مخالفت با اعدام مخالفت با خشونت است، مخالفت با مجازات بی‌گناهان است، مخالفت با آدم کشی است، مخالفت با گروگان کشی است، مخالفت با وحشیت بدوی است. اعدام تنها اعدامی را از حیات محروم نمی‌کند و بلکه اعدام کننده را از انسانیت تهی می‌کند. اعدامی می‌رود، ولی اعدام کننده می‌ماند با همه آثار و عواقب روانی و فرهنگی و اجتماعی اعدام برای او و جامعه و محیط و نزدیکان او. اعدام مسئله اعدام کننده است نه اعدامی.پیکار ملی و همگانی لغو اعدام در ایران البته برای پایان دادن به فرهنگ خشونت و انتقام و اعدام لازم است، ولی به روشنی برای جلوگیری از کاربرد حربه اعدام از سوی رژیم کافی نیست. هم‌زمان با پیکار ملی باید به یک پیکار جهانی نیز دست زد. باید با انعکاس اخبار و اطلاعات مربوط به کاربرد حربه اعدام در ایران، از جامعه جهانی خواست که از اعمال هیچ گونه فشار سیاسی یا اقتصادی علیه رژیم کوتاهی نکند. باید به جهانیان نشان داد که چگونه رژیم ایران از حربه اعدام علیه شهروندان بی دفاع خود استفاده می‌کند و از آنان خواست که برای قطع یا کاهش تدریجی اعدام در ایران به مردم ایران کمک کنند. این کار جز با فشارهای سیاسی و اقتصادی، و از جمله اعمال تحریم‌هایی علیه سران رژیم، عملی نخواهد بود. باید از جامعه جهانی خواست که رژیم ایران را برای بهبود حقوق بشر تحت فشار قرار دهد، و از آمار اعدام‌ها به عنوان متراژی برای ارزیابی اثر این فشارها استفاده کند. رژیم ایران باید درک کند که آدم‌کشی و قتل عام‌هایی که به راه می‌اندازد هزینه دارد - و باید هزینه این کار را تا حد ممکن برای رژیم بالا برد. در غیر این صورت فجایعی از قبیل آن چه که در روز یکشنبه اتفاق افتاد بدون تردید تکرار خواهد شد. هم اکنون شانزده گروگان سیاسی دیگر کرد و نه تن از افرادی که در جریان تظاهرات سال گذشته اسیر شده‌اند در خطر اعدام قرار دارند.
پیش از آن که این فاجعه‌ها تکرار شود کاری بکنیم.
From: Iran Emrooz
| Recently by Hossein Bagher Zadeh | Comments | Date |
|---|---|---|
فقر فرهنگی نقد در اپوزیسیون | 1 | Dec 02, 2012 |
از ادعا تا عمل | 5 | Nov 21, 2012 |
انتخاب مجدد اوباما | 3 | Nov 15, 2012 |
RECENT COMMENTS
IRANIANS OF THE DAY
| Person | About | Day |
|---|---|---|
| نسرین ستوده: زندانی روز | Dec 04 | |
| Saeed Malekpour: Prisoner of the day | Lawyer says death sentence suspended | Dec 03 |
| Majid Tavakoli: Prisoner of the day | Iterview with mother | Dec 02 |
| احسان نراقی: جامعه شناس و نویسنده ۱۳۰۵-۱۳۹۱ | Dec 02 | |
| Nasrin Sotoudeh: Prisoner of the day | 46 days on hunger strike | Dec 01 |
| Nasrin Sotoudeh: Graffiti | In Barcelona | Nov 30 |
| گوهر عشقی: مادر ستار بهشتی | Nov 30 | |
| Abdollah Momeni: Prisoner of the day | Activist denied leave and family visits for 1.5 years | Nov 30 |
| محمد کلالی: یکی از حمله کنندگان به سفارت ایران در برلین | Nov 29 | |
| Habibollah Golparipour: Prisoner of the day | Kurdish Activist on Death Row | Nov 28 |
ENEMY OF NATION
by free vs islam on Fri May 14, 2010 04:27 PM PDTWhat it is that one nation want for their future?
Why is that Iranian choose wrong leaders?
Why is that silence is the first weakenes of the nation?
Who decides for one nation?
why foreign countries would support such a goverment?
Why current goverment treat own nation as a enemy?
If we had a goverments which were not setup by superpowers for their best interest and same people who govern us didn't see their short term contract of power,why would try to remove any person trying to remind them that this is not their private property and it is blong to all the people. and why is that from day one milions of dollars has been moved and invested in western countries for rainy days. we could talk all about 1979 and people made came out to streets and changed the regime, only would be one side of the coin but what was the reason we denied and thrown away all the rights we had, one could argue we did not had a political freedom but we did have a social freedom and security and womens rights were there and we were developing and if any one would of seen the country 30 year before 1979 and even would of known how other countries were compare to us and even America so called becan of freedom it was nothing but a hollywood propaganda for cold war and this regime was built to stop soviet and there was no plan for freedom and there was no hope for our future but fear and destruction and war and killing younge men and women in the name of religion and God and etc.this country of ours is doomed with betrayers that never put the country and nation before their own interest.
We could have a free and most developed country in the region but ofcourse it is only my opinion, If our nation is mature enough to solve the diffrences and set the goal to free themself from bondage and put the nation and country before any grid and power and unite the nation for better future and free of any dependence to any super powers might we would have a chance but first has to be unification between all the groups and parties and no matter what they belives are and one voice and one demand and one nation and one country as they say reaching to stars must be the goal and there will be duffrences but always should be compermises otherwise we are doomed for worse that what you have seen ever.
IRI /IRR MUST BE Destroyed!
by Maryam Hojjat on Fri May 14, 2010 12:10 PM PDTThis Barbaric regime must go soon.
آغاز پایان
fooladiFri May 14, 2010 09:03 AM PDT
آغاز پایان حکومت شاه اعدام خسرو گل سرخی بود. آغاز پایان جمهوری اسلامی هم اعدام فرزاد کمانگر است. شمارش معکوس فروپاشی این حکومت آغاز شد. حیف که فرزاد ها، نداها، سهراب ها، شیرین ها، اشکان‌ها و بسیاری دیگر نخواهند بود که آن روز را همه با هم جشن بگیریم.