28 MORDAD
به زبان فارسی
PICTORY
LATEST MUSIC
SEARCH
A Day in History
20-Aug-2012
Dr. Seyed Ali Shayegan (1902-1981), professor of law, political advisor to Dr. Mossadegh and a member of his cabinet, was a distinguished man of letters who taught at Tehran University. After the infamous coup, he was arrested alongside with Dr. Mossadegh and other members of the National Front. He was initially sentenced to life imprisonment and then to ten years. He spent three years in prison. He later went to self-exile in the U.S. and lived in New Jersey with his family until the 1979 Revolution, when he returned to Iran. He passed away two years later in N.J. His remains were flown to Iran where he was buried in the family cemetery. Years later, Mrs. Badri Sheybani Shayegan, his companion in life and in struggle was buried next to him.
Ahmad Shayegan, his eldest son, has published his memoirs (in Persian) titled, “The Political Life, Writings and Speeches of Seyed Ali Shayegan,” Agah Publishers, 2005, Tehran.
In dedication to Ahmad and all the men, like his father, who stood by the man who sought nothing except dignity and prosperity for his nation, I took a few pages from the book and translated them for this occasion.
28th Mordad
Like every morning, I got up early to go see Dr. Mossadegh at his house [on Kakh Street] from Emam Zadeh Ghasem in Shemiran. Since the hammam—our bath in the house in the city—was more convenient and better equipped, I took my wife and our new baby who had been born a few weeks earlier to wash up and from there I went to Dr. Mossadegh’s house.
The night before, I had prepared the draft for a referendum bill for the provisional government to present to Dr. M. for approval. While I was waiting to see him, Mr. Mohammad Hossein Qashqayee entered the reception area; he had just come out of Dr. M.’s room. I asked him what news he had. He said that these [Americans] were determined to bring Dr. M. down at any cost. I told him, have you said this to the Dr.? He said, yes. I asked, did he [Dr. M.] say anything in response. He said, no.
Later on, Mr. Nasser Khan Qashqayee would tell me that they [the leaders of the Qashqayee tribe] had sent a message to Dr. M. that if he allowed them, they would be ready to send in enough people to help the government in Tehran, but that he had not given them permission.
The morning before, when I had gone to the Dr.’s house; near the door, two or three members of the Tudeh Party were waiting for him; when I got out of the car, they came towards me. I knew one of them. He was a high school teacher, a freedom lover and a patriotic man. They said, the opposition is getting ready to stage a coup. Please tell the Dr. that if he gives us arms we will form a “national guard” and obey the government’s orders. I promised them to relay the message to Dr. M., which I did. The Dr.’s answer was again negative.
Little by little, members of the National Front (NF) came. Nariman, Hasibi, Dr. Fatemi, Dr. Sanjabi, Razavi, Zirak-zadeh, Dr. Sadiqi, Moazami, the brother of Dr. Moazami who was the Minister of Post and Telegraph. From outside, you could hear lots of commotion. The news broke that a bunch of ruffians were approaching Dr. Mossadegh’s house. Slowly the clamor increased. Another piece of news was that some individuals were heading to capture Tehran’s radio station.
We thought that both the army and Shahrbani (the city security office) were in the hands of the government. Since the head of Shahrbani was Dr. Mossadegh’s nephew and both the head of the army and the head of dejban were under his control and the fact that people supported Dr. M. and the NF with all their heart and without hesitation, we felt there was no reason for worry. But the facts on the ground were different since the head of the army was not a fighter and later suspicion grew around him. But it is highly unlikely that he, whom Dr. M. had trusted with a position that was always held by one of the Shah’s cronies, would betray him and work hand in hand with the enemy of Iran’s freedom and independence. Subsequently, by accepting this position, he was held in jail and spent three years of his life incarcerated with other freedom seekers.
As usual Dr. M. was in bed and members of the NF would come and go to and from his room and talk to him. Everyone was worried and frightened of what could happen. Dr. Sanjabi told us that he had mentioned to Dr. M. that he could bring enforcement from the Sanjabi tribe but that the latter had refused. Matters were growing worse by the hour and the noise was getting louder. Around 3 in the afternoon, lunch was served, but no one cared about food. After lunch, not many people stayed around including Dr. Sanjabi. It was reported to Dr. Fatemi’s family that he had been killed, so he went to his house to let his wife know that he was ok. After that, we did not see him [Fatemi] anymore. The other members of the NF gathered around Dr. M.’s room. Dr. M. was sitting on his bed, watching from his window. The sound of tanks and gunfire could be heard.
Dr. M. who knew his life was constantly under threat, had ordered the construction of a wall around the terrace in front of his room. On this summer terrace, the Dr. would sit in the evenings and meet with members of his cabinet and other NF people. The walls were protective in case someone fired a shot; only gunfire from the air would be dangerous.
All the time, people would come to the house and relay the most horrible news. One was that the guard to the (iron) door of Dr. M.’s house had been killed.
Dr. M.’s room was not very safe and quite small; it was located on the second floor of the house. This 3x4 room had windows on all four sides. On one corner was his bed. The door to the wall of his bed had a window towards the north. In front of the bed, there was a window measuring one meter which opened fully to the terrace, and to the left of the bed there was another door that opened to another room.
In this small and unsafe room, we were standing or sitting, all of us silent in his honor, but terrified at the same time. Whenever a door opened and someone would come in, our hearts beat faster. One of the visitors who came in was Mr. Daftari (the head of Shahrbani) who, after giving a military salute to Dr. M., started crying. Dr. M. was his uncle. But Daftari was the Shah’s crony and was the man in charge of destroying us. Perhaps his tears were not illogical since on the one hand, he was Dr. M.’s close relative (his brother’s son) and on the other hand, he had to obey orders by way of his position but also because of future promised positions and knowing that the Shah’s coup was in the making, and so he had decided to relent to the Shah, which made his cries those of a weak man who now felt exposed.
His cry, which at that moment meant the fall of Dr. M., had made everything clear for us.
In these trying moments, everyone was silent. While the news and the discussions seemed to reflect our doomed future, Mr. Nariman got up and took his revolver from his pocket. He then turned towards Dr. M. and said, isn’t better to get rid of ourselves before the enemy gets to us? I propose that we commit suicide. Dr. M. became agitated and told some of those in the room to take the revolver from his hand and shouted at him to sit down and told one of us to take the revolver and lock it in a drawer.
Long hours passed by slowly and with each passing hour, it seemed, our lives were in more danger and our arrest became imminent. But Dr. M. was still sitting in the same manner. Every once in a while, someone would propose to him to move to another room or leave the house, a house that eventually would be the target of destruction and fire so that he would not be in danger, but he would not listen. He then turned to us and said that he had decided to stay in this very house and die there. “I don’t expect any of you to stay and I am asking you to go to your homes,” he said. It was obvious that no one agreed to this. That is no one was ok with him staying in the room or leaving him there alone or getting separated from him.
In this very instance, a shot was fired from the direction of the wall from above the terrace, breaking the southern side of the windows of the room. This gunshot, if it had gone through the window, would have certainly hit Dr. M. We all became terrified and told Dr. M. that it was now time to move to the adjacent room. With our persistence and giving up to our demand, Dr. M. finally accepted to leave. Thus, we all left for the next rooms and finally left the house for the neighbor’s and went to the house next door by way of the rooftop. It was now getting dark; some jumped down from the roof and some held on to branches of trees that had been planted there, coming down slowly. We helped the Dr. to come down without harm but Mohandes Zirak-Zadeh broke his leg while jumping down.
In the neighbor’s house, the only person present was the caretaker. The owner and his family had gone to Shemiran for the summer season. The first thing that crossed our mind was whether we could stay in that house or not. We told the caretaker to call the owner and ask him if it was OK. Of course the answer was yes in the most respectful way.
Unfortunately the house was not ready for any occupants. There were no rugs or furniture and no food, not even for one meal. The basement of the house seemed safe so we all went there and sat on the cold floor without any covered rugs. We were all silent so as not to make any noise to be heard. Some wanted to call their families but it was not suitable.
It was a difficult night since everyone was hungry and there was nothing there to eat except a few pieces of bread. Some of our friends slept on a kelim which was laid on the floor and fell asleep from sheer fatigue. Gunfire could be heard. Then morning came and after some discussion, a few people left. I along with Dr. Sadiqi and Mohandes Moazami stayed with Dr. M. around … In the morning, with the streets empty, we went to the house of Mohandes Moazami’s mother which was nearby. There was much discussion on what to do next. Dr. Mossadegh believed that we should give ourselves up immediately and so we contacted Mr. Sharif Emami by telephone. It was around 7 pm that he called us and agreed to meet with us if necessary.
But a few moments later Dr. M. told us that we should not wait any longer and we should give ourselves up, so we decided to call the Shahrbani. One of the colleagues called the Shahrbani and we told them of our whereabouts.
It was at this moment that a few military servicemen who were looking around the neighborhood entered our house. They first looked into the rooms on the first floor and then they went upstairs to the second floor. Suddenly, they saw Dr. M and without saying anything, they notified the Shahrbani; Dr. M. told them that we were ready to surrender to the authorities on condition that they provide our safe departure.
At this time, a car appeared in front of the house and some individuals, whom we did not recognize, entered the house. Since we were all ready to leave anyway, they took us to the military headquarters. They immediately informed General Zahedi. A few military vehicles full of armed soldiers took us the Officers’ Club at which time we saw Zahedi waiting there on the steps; he shook Dr. M’s hands and then they incarcerated us right there.
A few hours later, in the middle of the night, they took Dr. Sadiqi and I to Shahrbani. In the morning, Dr. M. was informed and sent a message to Mr. Zahedi to the effect that, unless he let us come back to the Officers’ Club, he would start a hunger strike. It was because of this threat that we were returned to the Club and after 24 hours Dr. M. broke his hunger strike and we had breakfast with him.
We spent a few days at the Officers’ Club. One evening at midnight, they told us to get ready to leave again. Dr. Sadiqi, Mohandes Moazami and I were put into a jeep and taken to an unknown destiny. We drove this distance, each in separate cars. Fifteen minutes later, they handed us to the officer on duty at Saltanat Abad. It was in Saltanat Abad that our interrogation began. We did not know of each other’s well being as each of us was kept in a separate room. A few weeks later, we were taken to the Lashgar Zerehi. All this time, we did not know where Dr. Mossadegh was being held until one day they informed me that I should present myself at the trial. As I entered the courtroom and saw Dr. M. for the first time, I was very happy since until that point I had no idea how he was doing.
[When Dr. Shayegan saw Dr. Mossadegh in the courtroom for the first time after being separated from him, he recited the following verse: “Seeing a friend filled my heart so much so that I forgot all about myself”].
***********
The American Ambassador to Iran in a telegram dated 21st of August, describing the events of those days and of calmness in Tehran and other provincial towns, wrote, “ The most upsetting fact that we should take into account is that a few very dangerous individuals of the nationalist leaders have not been arrested as of yet. These include, Mossadegh, Fatemi, Shayegan, Hasibi and others. They could in turn cooperate with the Tudeh leaders and conspire with them. Fatemi, contrary to reports that he was assassinated on Aug. 19th, is still alive. He is the most notorious and infamous in Mossadegh’s entourage. Because of his vengeful nature, he will likely do anything to form an alliance of nationalists and Tudeh members.” (Colonel Nejati, Mossadegh: Years of Struggle and Resistance)
“After the arrest of Dr. Mossadegh, Dr. Shayegan, Dr. Sadighi, Mohandes Seifollah Moazami, on August 20th 1953, each and every one of Mossadegh’s colleagues was arrested and incarcerated. Among them were Abdolali Lotfi, Sartip Taghi Riahi, Bashir Farahmand (who was injured badly), Keshavarz Sadr and others. The military commander announced that more than 200 of the former government officials were arrested and taken to the prisons of Shahrbani, military prison. On 4th of Shahrivar, a group of them were taken to the prison of Falafolaflak and others were taken to Khark Island.” (Mohammad Ali Safari- Pen and Politics: An Overview of the Modern History of Iran).
*****************
Excerpts of an interview with Dr. Shayegan in 1980:
What do you think of the 25th of Mordad coup and how Dr. M. reacted towards the coup planners?
After the first coup we were not waiting for the second coup to take place and because of this the execution of Nasiri and other collaborators was never discussed. In light of what happened later, if the government had reacted more forcefully, perhaps the Aug 19th coup would not have occurred or at least not so fast. At my tribunal and that of Mohandess Razavi and Dr. Hossein Fatemi in order to provoke the judges against me they used the phrase I had uttered in a speech that “The item which was supposed to go to Egypt went to Baghdad instead.” [Referring to the Shah who fled to Baghdad].
They tried Dr. Mossadegh alone; but they tried Dr. Razavi, Dr. Fatemi and me together. Dr. Fatemi was arrested alone. This courageous man endured much in prison. He had been stabbed several times with a knife and could not even get out of bed. While lying on his back, his injuries got worse resulting in new wounds. Even until the day before his execution, everyone thought the Shah would pardon him. On the night of his execution, we went to bed happy, thinking that he was not in imminent danger. But they woke us up in the middle of the night to tell us whether we wanted to say our last good-byes to the Dr. Mohandes Razavi and I went to see him. In the room, Dr. Fatemi was sleeping on the bed. To talk about those moments is very difficult for me. In any case, after an hour or so, we heard shots fired; it was at that moment that Dr. Razavi and I realized that our friend and long- time colleague had been executed.
What do you think of the current situation and of the Revolution?
I have repeatedly expressed my opinion in this regard and I will say it again. I don’t know how much one should emphasize the importance of freedom and independence of Iran which must be at the forefront of the Revolution. But from what I have seen and heard in the last few weeks in Tehran and other cities, the news is worrisome. It is disturbing and disappointing that freedom seekers have been targeted. I even read in a newspaper that some people attempted to bomb my house. They must realize that like years before, when hundreds of thousands were not afraid of death, today the same number of people are not afraid of these threats and will continue the struggle…..
(Bamdad, No. 85, Sunday 28 Mordad 1358 (August 19, 1980)
| Recently by Fariba Amini | Comments | Date |
|---|---|---|
| Forgotten Captive | 61 | Nov 27, 2012 |
| The Bride and the Dowry | 3 | Nov 27, 2012 |
| Enemy Number One? | 64 | Sep 07, 2012 |
RECENT COMMENTS
IRANIANS OF THE DAY
| Person | About | Day |
|---|---|---|
| نسرین ستوده: زندانی روز | Dec 04 | |
| Saeed Malekpour: Prisoner of the day | Lawyer says death sentence suspended | Dec 03 |
| Majid Tavakoli: Prisoner of the day | Iterview with mother | Dec 02 |
| احسان نراقی: جامعه شناس و نویسنده ۱۳۰۵-۱۳۹۱ | Dec 02 | |
| Nasrin Sotoudeh: Prisoner of the day | 46 days on hunger strike | Dec 01 |
| Nasrin Sotoudeh: Graffiti | In Barcelona | Nov 30 |
| گوهر عشقی: مادر ستار بهشتی | Nov 30 | |
| Abdollah Momeni: Prisoner of the day | Activist denied leave and family visits for 1.5 years | Nov 30 |
| محمد کلالی: یکی از حمله کنندگان به سفارت ایران در برلین | Nov 29 | |
| Habibollah Golparipour: Prisoner of the day | Kurdish Activist on Death Row | Nov 28 |
Dear Arj
by Parham on Wed Aug 29, 2012 05:57 AM PDTVery well said!
Majority of interesting comments on "that" article
by anglophile on Wed Aug 29, 2012 01:46 AM PDTOf course before our Mossadeghollahi bunch flood that page with their "supportive" comments (LOL); Just a sample:
3. نوشته شده در ساعت 13:05 روز 2012-08-24 ,ایرانی :
بسیار نوشتار بدی بود و خالی از هر گونه واقعیت و در واقع تلاش برای ازار و جدایی مردمان ایران
به ویژه پاراگراف اخر
از سویی دیگر ملی گرایی ای که به گونه ای دن کیشوتی با میان کشیدن پای داریوش و کوروش بر نوعی اسنس نژادی متکی باشد، اسنسی که در آن افغان ها و عرب ها و کردها و بلوچ ها و غیره نژادهای پست و - به گونه ای پارانوئیدی- اروپایی ها، همان بر روی درخت نشینان زمان سروری ایرانیان بر جهان، معرفی شوند، ملی گرایی ای است که مستعد تولد نوعی نازیسم ایرانی است
اما مردم بیدارتر هستند که گول شماها رو بخورند
برعکس تمام مردمان ایران ایرانی اند و هیچ فرقی بین ایرانیان نیست
مشکل ما ایرانی ها نداشتن دولت و قانونه نه داشتن نژاد اریایی یا غیر اریایی
داشتن حکومت دیکتاتوری مبنی بر دین و داشتن حاکمان نالایق ما رو ضعیف کرده نه اندیشه کورورش و داریوش
داشتن فارسی نویسان وطن فروشی مانند شما ما رو کوچک می کنه نه ترک یا فارس یا عرب بودن
پاینده ایران
پاینده ایران
//www.bbc.co.uk/blogs/persian/viewpoints/2012/08/post-276.html
Oops, never mix Farsi and English in a comment!!
by ham1328 on Tue Aug 28, 2012 09:56 PM PDTI am re posting my comment from the other day, because I see how mixing Farsi and English, confuses this format. I hope, it makes better sense now.
In my lifetime, I witnessed Shah's scape from Iran twice, packed and was ready to leave once. In spring of 1963(15TH. of Khordad), when Khomeini started his first attempt to challange Shah's rule. His majesty waited for orders from Washington to deal with the crises. Three days later, he got the green light from JFK, and cracked down on the mobs, supporting Khomeini and Tayeb, who's gang ironically was working with Shaaban Jafari's gang on 28 of Mordad 1332(1953). I witnessed real democracy when newspaper headlines read: Ashraf Pahlavi's dog drinks champagne, or Shah bayad saltanat konad, nah hokoomat. Yes, those were the only time that Iran saw freedom and implementation of constitotion. And it was all done by Dr. Mossadeq the great. Fast forward to 1979, years of dictatorship and lack of a political system to sustain itself, Shah's house of card came crashing down. I'm sure there were and still are those who just wanted a strong economy, large bank accounts and a strong man rule. But, that was not enough for all Iranians. Many Iranians wanted more than just money and freedom of travel to Europa, US was and the rest of the world. We wanted an independent, free and prosperous Iran, a king who would respect the constitoion that many died for in the 1906 revolt.
Below, please check 2 links. The love Dr. Mossadeq's attorny has for him. And the second is a take on 28TH. of AMORDAD, 1332.
Kind regards
Hamid
P.S.* They are long!
//azadi-esteqlal-edalat.blogspot.de/2012/08/blog-post_1053.html
//www.youtube.com/watch?v=kdV8lwcsbhM
A couple of notes:
Dear Fariba, Shah did not leave Iran to stop bloodshed; he left, because General Ronald Heiser came to Iran with Shah's departure date. If you watched David Frost's interview with Shah in 1980, Shah revealed that fact himself. Also, during Shah's last days in Iran, an audio tape surfaced, in which Shah ordered his Generals to create a civil war by killing as many civilians as posible. This cannot be a man who wnated to avoid bloodshed. BTW, CIA autonticated the tape is being the voice of his majesty. Do you recall General Fardoost? He was suspected to be the man with the tape recorder and was involved in Shah's nephew's assasination. Iran’s
armed forces were controlled by Pentegon and Fardoost was the proof.
Dear Arj, I couldn’t agree with you anymore, you are 100% on target. My question to today's Monarchists is this: WHAT KIND OF CONSTITUTION IF ANY, DO THEY SUPPORT? To blindly havd unquestionable support of Shah, whos rule was very similar to Saddam, Assad, Mubarak or any other one man rule government. Only, Shah was a lot less violant than Assad and Saddam, just because of USA. What was the purpose of Enghelab e Mashroteh? Did Sattar Khan and all of the brave fighters of the time, died in vain? Does this group want to return to a Majlis And Sena that approved every bill by 100% vote? No voice of descend? Only AHSAND....AHSAND? That kind of government is called dictatorship, period.
Dear Aynak, it is totally true that Reza Shah was supported by the Brits to end constitutional monarchyin Iran. The fear of democracy in the region was their biggest nightmare. I did enjoy your comments immensely.
NOT quite what you're saying Mr.Arj.
by Shirzadegan on Tue Aug 28, 2012 08:31 PM PDT"Supporters of Mossadegh never seek to silence those with differing views, for on the contrary, they seek their support and defend their rights to free speech and freedom of opinion"
Mr. Arj. first of all, what this crowd are crying over and over relates to the fact that they didn't want shah return to crown in 1953. Did you know that?
They believe Iran would have been like a paradise if Mosaddeq along with his comrades Tudeh party members back by Soviet Union ran the country. Something like Duetch Democratic Republic or other Democratic countries in southern Russia.
Did I say "like paradise"..?...oh..yes, ..I heard that before. yep....I hear that during 1979. In 1979, They were saying if shah leaves, Iran would be "like a paradise".... Yes, I am not mistaking.
I was living in west Berlin before Berlin wall falls. My train used to go through East Berlin whenever I ride the train. On East Berlin (DDR) I used to see a crowd of Unemployed people....poor people who were trying to smuggle Cigarettes. Police stoped me several time because they thought I might had some connection.
Wherenever the train stopped in Karl Marx station that crowd was desperately looking at passengers. I was one of those passengers. It always reminded me "Mossadeq Democratic Government". I don't know how much you know about corrupted secret police in East Berl;n. S.T.A.C.I was the most horroble secret police in the world who was controlling everybody's speech. They were wiring people's bed room in order to listen to the couple to see if they say anything or any conspiricy against Mosaddeq Democratic Republic. oh...wait a minute.... Did I say Mosaddeq Democratic Republic? I am sorry ..... I mean Duetch Democratic Republic. My mistake...
There was a joke in Germany that S.T.A.C.I knows how many people are impotent.
Mosaddeq and his government was fantasy which is created by ill minded of murderer Yazdi and Rajavi gang. The idea was promoted by left wing western media such as N.P.R. These people never got a chance to run the country, othewise you wouldn't say what you're saying. Fortunately shah retuned. Daneshgah Naft was established.Iranians learned to administer their oil and by late 60's Iranian had full control of their oil.
Pleas you check out and let us know : if any family received money from Mosaddeq can't judge Mosaddeq character because of conflict of Interest. Let us know what you may find out. These folks don't accept from me, probably they accept your word.
Best,
Siavash
Re faking impartiality
by Arj on Tue Aug 28, 2012 07:47 PM PDTDisseminating propaganda under the guise of impartiality is nothing new, albeit a relatively new trend on IC. The term "ollahi" as in Hezbollahi and Shahollahi represents a cult of personality through which a quasi-fascist ideology controls the public opinion based on expediencies set forth by an authoritative, god-like leader.
Now let's see who best fit the description of "ollahi!" Both Shahollahis and Hezbollahis believe in absolute authority of their leader, who not only ignores the public opinion, but single-handedly controls every single deed in the affairs of the nation, even on the governmental level. Both, Shahollahis and Hezbollahis, consider those who do not share their supreme leader's views as enemies of the nation who need to be silenced, not to mention that they believe that human rights measures do not apply to these "enemies!" They believe in unlimited terms of leadership and succession of power from one leader to another without any democratic electoral process...
Supporters of Mossadegh however, do not approve of absolute power, they not only value public opinion, but they rely on its support. They not only are not after silencing dissent, but have always shown interest in forming alliances with those who have different political views, e.g. Dr. mossadegh working with all sides when he was in power as prime minister, and later on, when JM members joined the revolutioary movement. While Dr. Bakhtiar joined the Pahlavi regime under which he had endured successive prison terms, yet both sides were staunch supporters of Mossadegh. Supporters of Mossadegh never seek to silence those with differing views, for on the contrary, they seek their support and defend their rights to free speech and freedom of opinion.
Finally, supporters of Mossadegh do not believe in succession of power whether in hereditary or arbitrary terms. Hence, while they see Mossadegh as a role model, they don't look for future leadership through his bloodline! Indeed, unlike the monarchists and Islamists whose future leadership is predetermined in one way or another, supporters of mossadegh believe that the future leader should be determined through the ballot box.
For Mr. Arj. attention
by Shirzadegan on Tue Aug 28, 2012 08:32 PM PDTMr. Arj why don't you listen to what your comrade is saying since you keep saying shah and mullahs are the same. May be this piece of literature open your eyes. In strike contrast to your opinion this lady is saying
اکنون جامعه ایرانی در شرایط تاریخی بغرنجی به سر می برد. حس تحقیر
عمومی را می توان از روایت های اعتراضی نسبت به وضعیت اکنون و دولت مستقر
به روشنی پیدا کرد. مردمی که برای خریدن مرغ تحقیر می شوند، جامعه ای که
تحقیر شدن و تروریسم خواندنش را مدام در رسانه های غربی می شنود، جامعه ای
که حتی حجاجش به سبب آرم روی پاسپورتشان انگشت نگاری می شوند، کشوری که هیچ
تیم اروپایی حاضر نیست با تیم فوتبالش مسابقه ای دوستانه بدهد و... در خود
حس تحقیر را می پروراند. در این شرایط است که فضا برای ایدئولوژی های
شووینیستی مستعد شده است
An interesting article
by Fariba Amini on Tue Aug 28, 2012 05:45 PM PDTمصدق کسی بود که توانست حس تحقیر ملی را از تبدیل به نوعی ایدئولوژی ملی
گرایانه نجات دهد و به همین دلیل بود که پروژه اش تا این حد سیاسی و رهایی
بخش شد. او توانست از تبدیل اجتماع ملی گرایانه به اجتماع فاشیستی جلوگیری
کند. با ارتش و پلیس کاری نداشت و با آنها زدوبند نکرد و پروژه او از خلال
تحقیر هیچ ملیتی سر بر نیاورد. بر خلاف نازیسم که شرمندگی تاریخی آلمان
هاست، کودتا بر علیه مصدق شرمندگی تاریخی برای کودتاچی ها را باقی گذاشت.
اکنون جامعه ایرانی در شرایط تاریخی بغرنجی به سر می برد. حس تحقیر
عمومی را می توان از روایت های اعتراضی نسبت به وضعیت اکنون و دولت مستقر
به روشنی پیدا کرد. مردمی که برای خریدن مرغ تحقیر می شوند، جامعه ای که
تحقیر شدن و تروریسم خواندنش را مدام در رسانه های غربی می شنود، جامعه ای
که حتی حجاجش به سبب آرم روی پاسپورتشان انگشت نگاری می شوند، کشوری که هیچ
تیم اروپایی حاضر نیست با تیم فوتبالش مسابقه ای دوستانه بدهد و... در خود
حس تحقیر را می پروراند. در این شرایط است که فضا برای ایدئولوژی های
شووینیستی مستعد شده است.
//www.bbc.co.uk/blogs/persian/viewpoints/2012/08/post-276.html
Re: conflict of interest?!!! LOL Fariba
by aynak on Tue Aug 28, 2012 02:53 PM PDTYou wrote:
" Having said that what the hell are you talking about a "conflict of insterest." Do you even know what that means?"
Now that was super funny. What part of the exchange so far led you believe the other side is even comprehending anything you say, let alone use a phrase in proper context. As a teacher of mine used to say in the class: I am talking to a wall. I think you are doing the same. :)
To be fair had it not been for White Revolution, this individual would not be able to read and write (so Akaaber did him well), but then you should not try to press the comprehension bottom too far. Not a reasonable expectation. That's why I left it at comparison of the Sheer in Badyeh vs Sheer in Vadyeh. :) (somehow I can't locate that, but it would have relieved you of further unnecessary exchange).
conflict of interest?!!!
by Fariba Amini on Tue Aug 28, 2012 01:45 PM PDTMr. Shir,
Dr. Mossadegh died in 1968. My family moved to the U.S. in 1970. My father practiced private law in Iran, having an impeccable reputation that no one could quesiton. He was lawyer to Marzier (the singer) to the Soudavar family, to Takhti (ghahreman) to Shamshiri, and to many men and women who needed his services. At times, he would not accept money from many of them. He was also the lawyer to people who could not afford obtaining a lawyer, i.e. a heroin addict for ex.
Having said that what the hell are you talking about a "conflict of insterest." Do you even know what that means?
As I said before when you, monarchists cannot make a valid or factual argument you start bad mouthing and accusing. You are good at that.
I will not reply anymore to your's or anybody else's false accusations as I think this conversation is finished.
Mossdegh will remain the most popular leader in Iranian modern history. That is what bugs you guys. His majesty paid people to write about him, mossadegh didn't have to pay anybody. There are at least 3 dozens books about him and more to come!!!!
Vasalam.
The issue still stands
by Shirzadegan on Tue Aug 28, 2012 09:38 AM PDTDear Fariba,
Thanks for the note,but the issue still stands. The fact that your family received money from Molsaddeq after his tribunal doesn't dismiss you as a "neutral observer". It doesn't matter if Mosaddeq was in tribunal or it was after his tribunal. The fact is your family was receiving money from Mosaddeq and there is an interest involve in writing about him. That is called "conflict of intersest" If you describe this matter to any lawyer in your area, they will tell you exact the same thing I am telling you right now. You can't be a good judge and writing about Mosaddeq's character. Ayank should realize that. He may describe the situation to any lawyer and he will hear the same thing I am saying. Just try it.
Your pre-conceived idea about Mosaddeq reflects in any phrase you make. For example, Mosaddeq hired teachers to teach villegers to read and write. "White revolution" did that task much more widespread throughout the country than just one villege. Now, Aynak probably doesn't know that because he spent most of his life outside of Iran and as he said his knowlege of politic and history is next to zero. You should inform him when you talk about education in villeges and small towns. Ayank also doesn't know Jebhe Mellie were KHAEN. I am in the same age group as Aynak, but I do remember the true color of all these KHAENS who were kissing Khomainie's rear end to get position in the government. I was seeing SanJabi and Foruhar picture next to each other almost everyday on the first page of KYHAN newspapers. I was as naive as Aynak in those days. I was thinking these idoits probably know something that I didn't know as a young high school boy.
Now, Amir Khosravi describing so many dialogs between mosaddeq and his comrades. We don't know How much of these dialog is true? We were not there. How many of these conversations were faribacated in favor of Mosaddeq? again we don't know, but for sure we do know Jebhe Melli back stabb our people and put them in a big dirt hole for last 33 years. Aynak should be informed about it and he should understand these people have to come forward and apologize to our nation before making any comment.
Sincerely,
Siavash
R2D2
by Parham on Tue Aug 28, 2012 09:00 AM PDT" In Case Of Dr. Mossadeq, You Can See A Number Of People On This Thread, Who Have Absolutely No Problem Whatsoever Dismissing Serious Errors Of Judgments By Dr. Mossadeq While In Office -
That's Especially True In Negotiating With The British - These Are All Well-Documented - However, To Them, Dr. Mossadeq Is, And Always Will Be Beyond Reproach - A Figurative "Emam-Zadeh"
Kindly post examples, from the messages on this thread, where your statement above is true. Thank you.
Thank you Aynak
by Fariba Amini on Tue Aug 28, 2012 07:25 AM PDTThis sums it up.
«به من گناهان زيادی نسبت دادهاند، ولی من خود میدانم که يک گناه
بيشتر ندارم و آن اين است که تسليم تمايلات خارجيان نشده و دست آنان را از
منافع ثروت ملّی کوتاه کردهام. در تمام مدت زمامداری خود از لحاظ سياست
داخلی و خارجی فقط يک علاقه داشتهام و آن اين بود که ملت ايران بر مقدرات
خود مسلط شود و هيچ عاملی جز اراده ملت در تعيين سرنوشت مملکت دخالت نکند.
(محاکمه من) به گناه مبارزه با دشمن ايران و بدست عمال بيگانگان. من هر چه
کردهام از نظر ايمان و عقيدهای بود که به آزادی و استقلال مملکت
داشتهام، و حکم محکوميتی که در اين دادگاه صادر شود، تاج افتخاری است که
بر تارک سر قرار میدهم.»
If we praise a leader for his honesty and integrity and belief in the rule of law, because so few men in politics in Iran stood for those characteristics, we are not OLLAHI as some of you brand us. Mossadegh was a man of a different breed and that shall remain unquestionable.
Mossadegh while in Ahmad Abad hired teachers from his own money to teach the villagers in Ahmad Abad how to read and write. His care taker told me that is how I learned Alefba. He taught them about agriculture, medicine, etc. all that he knew. He also solved their disputes. One day, one of the Savaki agents who was there all the time and who later became an admirer, hit one of the villagers. Mossadegh called him up, scolded him and told him if you ever touch one of my villagers, I will have you punished severely. He then ordered that he be denied food. Later, he came to Mossadegh and apologized to him and said I will never raise my hand. The night that Mossadegh died, he was crying.
سخنان بابک امیرخسروی در مراسم بزرگداشت دکتر مصدق در پاریس
aynakTue Aug 28, 2012 01:36 AM PDT
در میان شما حضّار محترم، من، به سبب سنّ و سالم، شاید یگانه کسی باشم که این سعادت را داشتهام که دوران جوانیام را همزمان با از سرگیریِ فعالیّت سیاسی دکترمحمد مصدّق، پس از شهریور ۱۳۲۰ سپری کردهام.
چنانکه میدانید، دکتر مصدق، طّی سالیان دراز پیش از شهریور ۱۳۲۰، به دلیل مخالفت با تغییر سلطنت به سود "سردار سپه" و به خاطر نطق جسورانه و تاریخیاش در مجلس پنجم به سال ۱۳۰۴، در تمام دوران سلطنت رضا شاه، در زندان بروجرد و سپس به حال تبعید در روستای احمدآباد به سر برد و از هرگونه فعالیّت سیاسی و اجتماعی محروم ماند. همۀ این محرومیّت ها تنها بدین خاطر بود که به هنگام طرحِ لایحۀ تغییر سلطنت؛ از پشت تریبون مجلس با کمال شهامت و جسارت گفت:
«هم پادشاه، هم رئیسالوزرا، هم وزیر جنگ یا رئیس کل قوا! چنین حکومتی در زنگبار هم نیست. اگر این طور باشد که ارتجاع صرف است. پس چرا خون شهیدان راه آزادی را بیخود ریختید؟ چرا مردم را به کشتن دادید؟ میخواستید از روز اوّل بگوئید که ما دروغ گفتیم و مشروطه نمیخواستیم! یک ملتی است جاهل و باید با چماق آدم بشود! من اگر سرم را ببرّند، قطعه قطعهام کنند؛ ریزریزم کنند؛ به این شکل حکومت رای نخواهم داد»!
دکتر مصدّق این سخنان را چشم در چشم سردار سپه گفت و از فردای آن روز به دستور همو به زندان روانه شد. علی رغم ظلم هائی براورفت ومحرومیّت ها که کشید؛ دکتر مصدّق تا پایان عمر پربارش به تعهد خود به نظام مشروطه که بازتابِ حاکمیّت ملت بود؛ وفادارماند.
بارها از من پرسیدهاند، با این که از نوجوانی تودهای بودهام، چگونه است که با وجود سیاست و رفتار خصمانه وستیزه جویانۀ رهبری حزب تودۀ ایران در قبال مصدق؛ به ویژه در سالهای سرنوشت ساز جنبش ملی شدن صنعت نفت و حکومت ۲۸ ماهۀ وی، چنین خالصانه و شیفتهوار، همیشه خود را هوادار مصدق و راه و روش سیاسی او دانسته و وفادار ماندهام؟
من قصد داشتم در این مراسم زادروزِ خجستۀ این بزرگمرد تاریخ معاصر ایران، به این پرسش پاسخ دهم؛ سیر و روند علاقه و اعتقادم به دکتر مصدّق را با شما عزیزان جبهۀ ملی در میان بگذارم. متاسفانه چند روز پیش از مراسم؛ برگزارکنندگان گرامی این بزرگداشت؛ باخبرم کردند که به علت کمبود وقت برای هر سخنران تنها ده دقیقه وقت در نظر گرفته شده است. کوتاه کردن صحبتام ناممکن بود. بناچار، متن آماده شده را کنار گذاشتم.
من از افراد انگشت شماری هستم که در آن روزهای تیره و تار پس از فاجعۀ ۲۸ مرداد؛ این اقبال را داشتم که در چند جلسه از دادگاه دکتر مصدق حضور یابم و از فاصلۀ کوتاه چند قدمی، شنوندۀ دفاعیّات تاریخی او و ناظر هنرنمایی سیاسی او باشم. خلاصه و کوتاه کردن رویدادی چنین پراهمیت چندان از لطف مطلب میکاهد، که بهتر دیدم در این مجلس، از روایت و شرحِ آن بگذرم و آن را به فرصتی فراختر واگذار کنم. امیدوارم بتوانم تمام ماجرا را به صورت نوشتاری تنظیم و منتشر کنم.
در فرصت کوتاهی که در اختیار دارم، میخواهم بر گوشههایی از کار و رفتار دکتر مصدق، و برخی از سخنان او درنگ کنم. قصد دارم در این مختصر بر نکاتی انگشت بگذارم که به گمان من آئینۀ تمامنمایِ فرهنگ سیاسی و انسانیِ اوست، و در زمان خود، بر جهانبینی و اندیشه و فرهنگ سیاسیِ من اثری عمیق باقی گذاشت و در برخی از دشوارترین لحظات زندگی حزبی و سیاسیام به یاری من آمد. کردار و گفتار او، در آن لحظات دشوار، همواره اندیشۀ راهنمای من بود.
دکتر مصدق پس از کسب رآی اعتماد و تشکیل دولت؛ در همان یکی دو هفتۀ اوّل زمامداری، به رشتهای از اقدامات نمادین دست زد که بیگمان بارتاب باورها و نظام فکری و فرهنگ سیاسی اوست.
او نخست از زندان قصر دیدن کرد. و پس از بازدید از سلولهائی که در زمان رضاشاه، زندانیان مختلف سیاسی در آنها روزهای تلخی گذرانده و برخی به قتل رسیده بودند؛ با اندوه گفته بود: «اینجا قتلگاه بسیاری از صاحبان فکرهایِ روشن و شیفتگان آزادی بوده است».
در اقدامی دیگر، باز در همان نخستین روزهای زمامداریاش، همراه با خبرنگاران داخلی و خارجی به نقاط فقیرنشین جنوب تهران رفت. او زاغهها و دخمههای رقتانگیز مردم را به خبرنگاران نشان داد و سپس خطاب به خبرنگاران خارجی، گفت: «ما صنعت نفت را برای این ملی کردیم تا با درآمدهای آن بتوانیم به این شرایط فقر و مسکنت مردم ایران پایان دهیم!»
رفتارِ دکتر مصدق بازتاب روشن حساسیّتِ انسانی او نسبت به وضعیت نابسامان محرومان جامعه و آن چیزی است که ما عدالت اجتماعی مینامیم.
و باز در همان روزهای نخست، مصدق به شهربانی کل کشور دستور زیر را صادر کرد: «در جراید ایران، آنچه راجع به شخصِ اینجانب نگاشته شود، هر چه نوشته باشد، و هرکه نوشته باشد؛ به هیچ وجه نباید مورد اعتراض و تعرّض قرار گیرد»!
دکتر مصدق تا پایان عمر پربارش، با وجود تمام دشواریها، اعتقاد به آزادی را از دست ننهاد. یک سال پس از آن، در پیامی به ملت ایران، بار دیگر خاطرنشان کرد: «هیچ لذتی با آزادی عقیده و بیان، برابری نمیکند»!
افسوس که ارتجاع داخلی و استعمار جهانی، به وی مجال ندادند و با توطئه و کارشکنی و عاقبت بر انداختن دولت او، دکتر مصدق را از رسیدن به آرزوهایش باز داشتند.
به گمان من، این محورها را، که پایههای اندیشه و رفتار سیاسی او هستند، باید به دومحوری افزود که دکتر مصدق هنگام کسب رایِ اعتماد از مجلس، چونان برنامۀ دولت ارائه نمود. آن دومحور عبارت بودند از: اجرای قانون ملی شدن صنعت نفت در سراسر کشور و اصلاح قانون انتخابات مجلس و شهرداریها. مجموعۀ این محورها است که برنامۀ دولت او را در تمامتِ آن، تشکیل می دهند.
دکتر مصدّق، در دشوارترین شرایط سیاسی- اقتصادی کشور و تنگدستیِ مالی، در راه تحقق این اصول گامهایِ مهمی برداشت، از قبیل: تشکیل شوراهای ده، فراهم آوردن مقدمات لایحۀ بیمههای اجتماعی، اخذ مالیات بیشتر از ثروتمندان، تقویت تولید و صنایع ملی و نظایر آنها.
دکتر مصدق برای پیشبرد برنامههای خود، به ویژه در مسالۀ دشوار ملی کردن صنعت نفت، همیشه به مردم امّید بسته و به آنها تکیه داشت. هنگامی که در ۴ مهرماه ۱۳۳۰ برای سخنرانی به مجلس رفت و مخالفانش جلسه را از اکثریّت و حدنصاب انداختند؛ به میدان بهارستان رفت و گزارش خود را به خود مردم ارائه داد. او گفت: «هرجا مردم هستند، مجلس همانجاست»!
پس از پیروزی سی تیر نیز، در سخنرانی برای تودۀ مردمی که در برابر اقامتگاهش گرد آمده بودند، در نطقی پر از احساس و هیجان، که چندین بار با بغضی در گلو همراه شد، گفت: «استقلال ایران از دست رفته بود. ولی شما، با رشادت خود آن را گرفتید»! مصدق آرزو داشت که در کنار شهدای سی تیر به خاک سپرده شود؛ متاسفانه این آرزو و خواست انسانی، هنوز برآورده نشده است.
حتّی رفراندم مرداد ۱۳۳۲ که بسیاری از آن خرده گرفتهاند؛ ولو ایراد درستی باشد، باز از همین باور و اعتقاد او به توده مردم برخاسته بود. خواست او این بود که سرنوشت کشور را خود مردم بدست بگیرند و تعیین کنند.
بیتردید تمام همّ و غم دکتر مصدق سربلندی ایران و بهروزی مردم آن بود. او عاشق شیدایِ ایران بود. آرزوی او، تأمین استقلال و یکپارچگی کشور، برقراری آزادیهای مدنی و استقرار نظام دموکراسی بود تا در سایه آنها فقر و فاقه پایان گیرد و رفاه عمومی در سراسر جامعه گسترش یابد.
بدبختانه در برابر او جبهۀ متحد ارتجاع داخلی و استعمار پرتوان بریتانیای کبیر، که آمریکا نیز عاقبت به یاریاش آمد، تمام حربه های کثیف را به کار انداختند و دکترمصدق را از رسیدن به آن آرزوهای بلند و شریف ناکام گذاشتند.
بدبختانه در این پیکار دشوار، دکتر مصدق از پشتیبانی همه نیروهای سیاسی جامعه برخوردار نبود. و در این رابطه، به ویژه مسئولیّت بزرگترین و پرنفوذترین حزب سیاسی آن روز، یعنی حزب تودۀ ایران که من هم در صفوف آن بودم، از همه سنگین تراست. نقش و مسئولیّت حزب تودۀ ایران در ناکامماندن تلاشهای دکترمصدق نابخشودنی است.
دریغا که این بزرگترین و سازمان یافتهترین نیروی سیاسی کشور، به علّت بیدرایتی و کوتهبینی سیاسی و اسارت رهبریِ آن در تنگناهایِ ایدئولوژیک؛ به جایِ حمایت از دولت آزادیخواه و ملّیِ دکتر مصدق؛ که در شرایطِ دشوار و نابرابر، با ارتجاع درونی و استعمار جهانی دست و پنجه نرم میکرد؛ با تمام توان خود، به کارشکنی و اخلال و تضعیف دولت پرداخت. شگفتا که این حزب در ستیز با دولت ملی از همان آزادی هایی بهره میبرد که با پایمردی مصدق به دست آورده بود!
حزب از همان ۲۳ تیرماه ۱۳۳۰، که دولت مصدق تازه شروع به کار کرده بود، فحاشی و لجن پراکنی خود را آغاز کرد. در اعلامیّۀ ۲۶ تیرماه ۱۳۳۰ از جمله می خوانیم: «...راه دولت دکتر مصدق، راه ملت کُشی، راه توسّل به عملیات فاشیستی، راه دروغپراکنی، گُوبلزمنشی، راه بندوبست با امپریالیسم آمریکا و انگلیس، راه فدا کردن منافع ملّت ایران در مورد نفت است»!
برخلاف تبلیغات رایج حزب، که برخی ناآگاهان نیز آن را باور کردهاند، موضع رهبری حزب، پس از سی تیر ۱۳۳۱ نیز در ماهیت و بنیاد، تغییری نکرد. در حقیقت، نبود یک اندیشۀ راهنمای چپ ملی آزادیخواه در رهبری وقت حزب تودۀ ایران و تنگناهائی که پیشتر اشاره کردم؛ موجب شد که پس از قیام سی تیر نیز سیاست مخرّب حزب بر پایه همان دیدگاه پیشین ادامه یابد. تحریم قرضۀ ملی، مخالفت با لایحۀ تمدید اختیارات، سیاست نادرست در قبال لغو امتیاز شرکت شیلات، راه اندازی چند اعتصاب بزرگ فلج کننده؛ و از همه فاجعه بارتر، عملیات وسیاستِ رهبریِ حزب تودۀ ایران در فاصلۀ ۲۵ تا ۲۸ مرداد ۱۳۳۲؛ نمونههایی عبرتانگیزآنند.
بدگوئی و لجن پراکنیها، دراین دوره نیز، هم کمابیش ادامه داشت. به دنبال حادثۀ ۹ اسفند ۳۲، در ارگان مرکزی حزب میخوانیم: «دولت مصدق و دربار پسر رضاخان، یکی از دیگری بدترند! زدو خورد آنها در چارچوب منافع امپریالیستهاست. فقط مبارزۀ متحد خلق میتواند حکومت ستمکارِ دربار و دولت را واژگون کند»!
آنچه در این ماجراها، بیش از هرچیز برای من ستایشانگیز و حتی شگفتآور است، شکیبایی و رفتار متین دکتر مصدق نسبت به حزب توده است. دکتر مصدق برای جلوگیری از فعالیّت حزبی که هنوز «رسماً و قانوناَ» غیرقانونی بود؛ هیچ اقدامی نکرد. رویکرد او را جز با اعتقاد عمیق به آزادی، که گوهر آن رعایت آزادی مخالف و دگراندیش است؛ نمیتوان توضیح داد. اهمیّت رفتار دکتر مصدق هنگامی دوچندان میشود که سطحِ پایین فرهنگ جامعۀ استبدادزده و ناشکیبا را در نظربگیریم. آخرین گواه آزادمنشی و رواداریِ فرهنگیِ دکتر مصدق، در گفتگوی اوبا خلیل ملکی، در روزهایِ آغازین مرداد ۱۳۳۲ به روشنی بازتاب یافته است.
به مناسبت سالگرد سی تیر، به ابتکار هواداران دولت، مراسمی برگذار شده بود که در آن ۴ تا ۵ هزار نفر شرکت جستند. امّا عصر همان روز سی تیر۳۲؛ به دعوت جمعیّت ملّیِ مبارزه بااستعمار، که پوشش علنی حزب تودۀ ایران بود؛ راه پیمایی و متینگ دیگری برگزار شد که بیش از ۴۰ هزار نفر در آن گرد آمدند!
زنده یاد خلیل ملکی، با شناخت و دلگیریهائی که از حزب داشت، از این پیشامد سخت نگران و خشمگین بود. او نزد دکتر سنجابی گلایه میکند که: «دیگر برای ما آبرویی باقی نماند». دکتر سنجابی جریان را به تفصیل در «خاطرات سیاسی» خود نقل کرده است. با پادرمیانی سنجابی، چند تنی مانند خلیل ملکی و داریوش فروهر و شمشیری و کسانی دیگر در منزل دکتر مصدق دیدار میکنند.
ملکی با لحنی تند و پرهیجان خطاب به دکترمصدق میگوید: «... چه دلیلی دارد که شما قدرت توده را این همه به رخ ملّت میکشید و این مردم را متوحّش میکنید؟ مصدق میگوید چه کارشان کنم؟ خوب آنها هم تظاهر میکنند. ملکی گفت: جای آنها در خیابانها نیست، جای آنها در زندان باید باشد! مصدق گفت میفرمائید آنها را زندانی کنند؟ کی باید بکند؟ باید قانون و دادگستری بکند»!
دکتر مصدق با این سخن، که گواه روشن پای بندی او به قانونگرائی و رعایت حقوق مردم و دگراندیش است، نظرخلیل ملکی را، که بسیار هم مورد احترام و اعتماد دکتر مصدق بود، رد میکند.
توجه دارید که در جامعۀ استبدادزدۀ ما؛ و با تسلط هزار ساله فرهنگ زور و قلدری، این همه شکیبایی و رواداری و پایبندی به موازین آزادی و قانون، بسی شگفتانگیز، و برای نسل امروزیِ ما، به ویژه جوانان، بسیار آموزنده است.
خانم ها وآقایان محترم! من بیش از این قصد مزاحم نمیشوم. در واقع، فرصتی بیش از این هم ندارم. صحبتام را با سخنان پرمغز دکتر محمد مصدق در یکی ازجلسات دادگاه که بخت حضور داشتم، پایان میدهم.
درجريان دادگاه، کم مانده بود که باردیگر، اشکم سرازير شود، و آن هنگامی بود که دکتر مصدق وسط قرائت دفاعيه خود در رد صلاحيت دادگاه، ناگهان يادداشتی از جیبِ خود در آورد که اصلاً ربطی به دفاعیّات او نداشت واز روی کاغذ مشغول خواندن شد. منظورم بخشی از سخنان اوست که بعدها مشهور شد و تحت عنوان «فقط يک گناه»، زينت بخش جلد کتابها و رسالهها گشت. وقتی حرفهای او به آنجا رسيد که «من به گناه مبارزه با دشمنان ايران و به دست عمال بيگانگان محاکمه میشوم» لحن او به گريه آمیخته شد، من هم احساساتی شدم و باز اشک در چشمانم حلقه زد. چند جملهای از سخنان او را که هنوز در گوشم طنین انداز است، برايتان میخوانم تا بدانی آن روز بر من چه گذشت و چرا تا امروز همچنان عاشق او هستم:
«به من گناهان زيادی نسبت دادهاند، ولی من خود میدانم که يک گناه بيشتر ندارم و آن اين است که تسليم تمايلات خارجيان نشده و دست آنان را از منافع ثروت ملّی کوتاه کردهام. در تمام مدت زمامداری خود از لحاظ سياست داخلی و خارجی فقط يک علاقه داشتهام و آن اين بود که ملت ايران بر مقدرات خود مسلط شود و هيچ عاملی جز اراده ملت در تعيين سرنوشت مملکت دخالت نکند. (محاکمه من) به گناه مبارزه با دشمن ايران و بدست عمال بيگانگان. من هر چه کردهام از نظر ايمان و عقيدهای بود که به آزادی و استقلال مملکت داشتهام، و حکم محکوميتی که در اين دادگاه صادر شود، تاج افتخاری است که بر تارک سر قرار میدهم.»
اذعان کنم که ایراندوستی وعشق خالصانه به میهن و مردم آن؛ و تعهد و پایبندی به آزادی را از دکتر مصدق آموخته ام و خود رابرای همیشه، مدیون او می دانم.
عاشقان چون زندگی زایندهاند / عاشقان درعاشقان پایندهاند
عشق از جائی به جائی میرود / داستان از جاودانی میرود
R2-D2: You have to substantiate your statement
by aynak on Mon Aug 27, 2012 10:40 PM PDTWhen you state: "serious errors of Mossadegh ... Especially True In Negotiating With The British", please explain. thanks.
ایران برای همه ایرانیان
دولت ایرانیان - فقط با رای ایرانیان
نه ولایت وقیح نه پادشاه سفیه
The Question Is Not ...
by R2-D2 on Mon Aug 27, 2012 10:37 PM PDTWhether The Supporters Of Dr. Mossadeq Or The Shah Have The Right, And Perhaps Even The Obligation, To Engage One Another In A Vigorous Debate And Discussion Regarding Their Respective Candidates -
If My Comments Below Are Read Carefully, I Do Not Make A Reference To The "Supporters" Of Dr. Mossadeq Or The Shah - My References Are Indeed To "Mossadeq-ollahi's", And "Shah-ollahi's" -
In Both Cases, Meaning "Mossadeq-ollahis" And "Shah-ollahis", They Have Essentially Forfeited And Given Up Any And All "Objectivity"Regarding Their Respective Heroes -
In Case Of Dr. Mossadeq, You Can See A Number Of People On This Thread, Who Have Absolutely No Problem Whatsoever Dismissing Serious Errors Of Judgments By Dr. Mossadeq While In Office -
That's Especially True In Negotiating With The British - These Are All Well-Documented - However, To Them, Dr. Mossadeq Is, And Always Will Be Beyond Reproach - A Figurative "Emam-Zadeh" -
This Is What I Call A "Mossadeq-ollahi", And Not Just A Supporter Of Dr. Mossadeq - A Supporter Of Dr. Mossadeq Will Always Possess "Objectivity" - Whereas A Mossadeq-ollahi Is Blind To That, As Shown In Many Comments Below -
Similarly, As Far As The Shah Goes, There Are Many, Including Some On This Thread, Who Believe The Shah Never Did Anything Wrong - To Them, The Shah Had The "Divine Right" As The Monarch To Do Anything That He Pleased -
This is What I Call A "Shah-ollahi" - These People Possess NoObjectivity Whatsoever Regarding The Shah, And As Such Are Not Just Supporters, But Indeed Fanatics -
Finally, I've The Greatest Respect For All Those Supporting Either Dr. Mossadeq, Or The Shah - However, If That Support Becomes A Blinding Faith, And Turns Into A Form Of Fanaticism Where Neither Of These Two (2) Men Ever Did Anything Wrong, Then That's Where I Draw The Line -
I've Absolutely No Respect Whatsoever For Either A "Shah-ollahi", Or A "Mossadeq-ollahi" -
Period ...... !
Sincerely,
R D
Re:Revering Mossadegh vs worshipping the Shah!
by aynak on Mon Aug 27, 2012 10:29 PM PDTDear Arj,
You nailed it, when you compared the inclusiveness of Mossadegh's supporters and totaletarisme of Pahalvis.
After all, the main reason given by U.S for driving the coup, was their fear of Tudeh. (i.e Mossadegh was not crushing them or disbanning them like they expected him to). Same with Mollah's and Mossadegh's view on religious minorities: They were (like Falsfi) why Mossadegh is not coming down harsh on Bahai's and Mossadegh brushed him aside.
Once agin, we must remember: Had Reza Shah not forced 1933 oil concession, (revocation of Darcy which would have expired by 1961 anyway) 1951 oil nationalization would not have been even necessary. The reason 1951 oil nationalization became absolutely necessary, was because 1933 concession extended more or less Darcy all the way to 1993!
Double Post
by R2-D2 on Mon Aug 27, 2012 10:51 PM PDT...
Revering Mossadegh vs worshipping the Shah!
by Arj on Mon Aug 27, 2012 09:12 PM PDTConsidering the body of evidence and the existing records of recent history of Iran, it would be at best misguided and at worst disingenuous to equate supporters of mossadegh with those of Pahlavis, not just due to fundamental differences in their nature, but also in the way they see these two political figures in terms of social standing.
With regards to the first issue (difference in nature), supporters of Mossadegh, not only do not advocate ellimination of other political forces, but consider forming coalitions as one of the essential tennets of democracy. Whereas, supporters of Pahlavis have, and still do, advocate ellimination of those groups who do not share their views both as preventative measures (as they consider the lack of employment of violent measures against the opposition groups by the Pahlavi regime, and even existence of such groups, as the main cause of Shah's downfall), and also as remedial procedures -- as they consider violent measures such as execution, imprisonment and exile of their political opponents as the cheif solution for Iran's political future!
Moreover, in terms of Social standings, supporters of mossadegh do not consider him the ultimate authoritative figure, nor do they find monopolizing the leadership of the country as the exclusive right of him or his offsprings/bloodline! While the opposite of both is true with regards to supporters of Pahlavis in terms of social placement of Shah and his bloodline -- not only do they see Shah as the ultimate authritative figure, but they see such an authority as the birthright of his bloodline and infinite generations of offsprings!
Hence, while denying, or even ignoring such fundamental differences, one can not claim to be an objective observer, let alone an impartial arbiter!
aynak aziz
by Parham on Mon Aug 27, 2012 04:28 PM PDTOf course I got your point, that was just a minor/"on the side" correction I thought would be interesting to you.
Looking forwards to read whatever else is coming up from your side.
Best regards.
R2D2 jaan I am sorry for the reception you received
by anglophile on Mon Aug 27, 2012 01:23 PM PDTYou are up against the most fanatic of Mossadeghollahis who compared to them Tudehis are saints. Their degree of literacy (!!) is also phenomenal:
yet he lables Vossogho Dollah a contributer to Iran, go figure).
LOL
thanks Parham Jan,
by aynak on Mon Aug 27, 2012 01:00 PM PDTI was not aware of Matin Daftary's exact relation, but I also did disclaim that as far as I know. My point though was an automatic claim to a position power (like R.P to monarchy) and Kashani to high position of power in IR today, based on this relationship. But thanks for noting that and kind words. I am working on a writeup (almost like an automatic government) that you may find interesting. Key part of this, is reduction of individual focal points of power. (the idea being, once no-one, by design has too much power, then that would lead to less chance of despotism, in my view the biggest enemy of Iran). I will share this, once it is more concise and presentable, and look forward to your critique.
ایران برای همه ایرانیان
دولت ایرانیان - فقط با رای ایرانیان
نه ولایت وقیح نه پادشاه سفیه
جنابان شیرزادگان و همه ایرانیان
anglophileMon Aug 27, 2012 01:04 PM PDT
با تشکر از هردوی شما دوستان و پوزش از جناب همه ایرانیان از اینکه افاضات دوستمان عینک آنقدر من را ذوق زده کرد که دیدم حیف است نقدی بر آن ننویسم. من تکلیفم با خانم امینی روشن است. از ایشان سوالاتی پرسیدم و ایشان جواب سربالائی دادند که البته خود گویای بسیاری مطالب است. بگذریم. تقریرات جناب عینک بقدری جالب و آموزنده اند که سزاوار نقدی درخور خود است. البته باید مواظب باشم که خدای نکرده حرفی مخالف ذائقه صاحب این سایت وزین نزنم چون به هر حال ایرانیان دات کام سایتی جمهوری خواه (و مصدّقی) میباشد ولی خدا پدرشان را بیامرزد که همین قدر هم به سلطنت طلبان اجازه اظهار وجود میکنند. برگردیم بر سر نقدمان.
اول چیزی که نظرم را جلب کرد خضوع و خشوع جناب عینک در انتخاب عنوان کامنت بود: مصدق و من!! ابتدا فکر کردم که این عنوان کتاب جدید الظهوری است به قلم یکی از مشاهیر جبهه ملی و یا یکی از دولتمردان رژیم اسبق و یا خاطرات چاپ نشدهای است از همسر آن شهید. باور بفرمائید تنها جایی که دلم به حال مصدق السّلطنه سوخت همین جا بود. دیگه بینیند چقدر اون شهید راه خودپرستی کارش خراب شده که حتی جناب عینک هم که بگفته خودشان تقریبا بعد از فوت آن شهید جهان را با تولد خود منوّر کردند مدعی روابط شخصی با ایشان بوده که حالا میخواهند مارا از آن روابط (معنوی البته) آگاه کنند.
این فروتنی جناب عینک که به نظر میاید یکی از خصوصیات بارز مصدق پرستان مقیم این سایت وزین باشد (خانم امینی، پروفسوران کاظمزاده و سهیمی برای نمونه) محور اصلی نوشتار ایشان است. بدین معنا که میفرمایند "من" (منظور جناب عینک) معیار و میزان درست برای تشخیص اینکه شاه خائن بود و یا مصدق السّلطنه خادم بود میباشم! اگر بپرسید چرا شما اینطور معیاری برای تشخیص خدمت و یا خیانت شاه و مصدق هستید؟ جوابشان قاطع و دندان شکن است:
سالها کشید تا فراگیری تاریخ مرا مجددا با
مصدق آشنا کرد. اینجاست که باید بر مبنای آموخته های خود، فرهنگ خودمان و
.... به یک مسئله اذهان داشت: مصدق چه از نظر پاک بودن در کردار و چه
از نظر چشم انداز پیشرفت و چه از نظر میزان --هوش-- از معدود رهبران ایران
است که نامش همیشه جدوادان خواهد ماند. چرا؟ چون اگر من - کسی که تمام
دوران تحصلی دوران ابتدایی و دبیرستان را که یا از او نشنیده بودم و در ان
زمان نزیستم توانستم --حقایق --را کشف کنم، با گذشت زمان و موجود بودن
اطلاعات در عصر اینترنت این امکان برای بسیاری خواهد بود،
معلوم شد که چون جناب عینک که به طور "خود جوش" و با سوابق خانوادگی مخصوص توانسته اند به حقایق شاه و مصدق السّلطنه پی ببرند پس این نشان میدهد که حقیقت همانیست که ایشان پی برده اند و لاغیر! جالب اینجاست که ایشان یعنی فلسفه و منطق هم خوانده اند! پس حتما افرادی گمراه مثل من که زمانی سنگ مصدق السّلطنه را به سینه میزدیم میبایست با با "بدان" نشسته باشیم و مارا به سمت سلطنت طلبان منحرف کرده باشند و یا قول و وعده پست و مقام در حکومت سلطنتی بعد از انقلاب گرفته باشم چون شاهزاده رضا که بر طبق نظر مصدق پرستان بذل و بخششی ندارند!
نکته بامزه تر (ببخشید منظورم جالبتر) نظرات جناب عینک دربارهٔ تاریخ و تاریخ نویسی است. به گفته ایشان تنها تاریخی که قابل اعتماد است تاریخی است که در دوره غیر استبدادی نوشته شده باشد و در نتیجه خط بطلان بر تمام تاریخ ایران کشیده اند البته منهای اون دوسال و اندی که شهید مصدق السّلطنه زمام امور را بدست داشتند! جناب عینک البته معتبرترین تاریخ را تاریخی میدانند که بوسیله سمپاتیزانهای آن شهید نوشته شده باشد وگرنه حرف افرادی که خود زمانی مخالف پهلوی بودهاند و به زندان هم افتاده بودند ولی اکنون در فضای آزاد دموکراسیهای غربی حرف خودرا میزنند حرفشان مفت است (نظیر میرفطروس، میلانی، آجودانی و غیره). ولی سخنان خانم اولبرایت که در مجلسی به دعوت کارگزاران رژیم اسلامی بیان شده از روی خیرخواهی بوده و وحی منزل است!!
درضمن دوست ما یادشان رفته که نوه اون شهید یعنی جناب متین دفتری مدت سی سال است که دارند به هر دری در میزنند که بلکه روزی کسی در را باز کرده به گوید بفرمایید اینهم مسند پدر بزرگ!!
خلاصه زیاد دردسرتون ندهم مخلص کلام اینست که اگر کسی بخواهد دین خویی مصدق پرستان را از نزدیک مشاهده کند کافیست که یک سر به این بلاگ بزند و ببیند چگونه امثال جناب عینک حتی به اکراه میپذیرد که آن شهید ممکن است مرتکب اشتباهی شده باشد! همه را خائن و نوکر میدانند و اگر هم "برخی" کارهای عمرانی کرده باشند در مقابل ملی کردن نفت (!!) بقول عینک (و نه صنعت نفت) که هیچ سرمایهای به کشور نداد چیزی نیست.
خوشبختانه امثال مصدق پرستانی که در این سایت میبینیم بسیار اندک است ولی چون میبینند تمام تلاش پدرانشان برای محو کردن نام پهلوی با اوج گرفتن فعالیتهای شاهزاده رضا پهلوی نقش بر آب گشته بیشتر به تکاپو و دست و پا زدن افتاده و زوزه میکشند.
با تشکر از جنابان عینک، پرهام، حمید، کاظمزاده و البته خانم امینی برای به تماشا نهادن ابتذالی به نام "مصدق پرستی" سخن را به پایان میبرم.
this is the whole point R2-D2, this is not --bickering
by aynak on Mon Aug 27, 2012 12:50 PM PDTThis is discussion about history, and more important --future of Iran, and what kind of it do we want?
Islamic Regime did not fall from skies. It developed through a process and within a context. You can dismiss everything by adding a"Allahi", but my support is not for Mossadegh the person (although he deserves every bit of it), but for his path. What is that path?
--Rule of --law-- above all, and accountable government, self belief and true development and modernization of Iran, economically and politically.
What are other things that are on the table:
--From inside Iran and the greens: Path of Khomanyy and return to gold values of Imam
--From this lot, return to Monarchy! as sympol of unity.
+++
This post by Ms.Amini is of particular interest to me. Because it shares some first hand info that sheds more light on Mossadegh for me and his approach. If you do not see any value in it, just read the other posts. (Fred had 4 posts that should make downfall of IR imminent?)
Personally I see pure garbage posted (like by all-iranian) and simply ignore that crap. Not sure why you would not go to his post and say this is not helping the downfall of IR? (In fact he is being a mouth piece of IR by calling everyone an agent of Brits, yet he lables Vossogho Dollah a contributer to Iran, go figure).
So either add/question the content of the post, or don't try to stifle it by going on this high horse of "unity" shit, by stifling discussion. I can assure you down fall of IR will not be shortened by one day nor extended, from search for truth.
To Those Who Still Don't Get It ...
by R2-D2 on Mon Aug 27, 2012 11:43 AM PDTAs The Saying Goes, "The Titanic Is Sinking, And Some Are Still Busy Re-arranging The Deck Chairs" -
The "Mossadegh-ollahi's" And The "Shah-ollahi's" Are Both There To Be Seen - You Can Indentify Them Quite Clearly By Their Very Writings And Comments Below -
Thanks To Others For Their Kind Words - Again, I Hope We All Realize Who Our Real Adversary And Enemy Is: The Islamic Regime Which Has Taken Our Beloved Brothers And Sisters in Iran Hostage For The Past 34 Years -
Let's Hope That We "All" See The Forest For The Trees - As I've Said Earlier, This Ad Nauseum Bickering Between The "Mossadeq-ollahi's" And "Shah-ollahi's" Is Nothing But A Total And Complete Exercise In Futility -
Tks Again,
R D
Excellent post by aynak!
by Parham on Mon Aug 27, 2012 10:32 AM PDTSo well-written -- just that although it's true Reza Shah was not taking orders during his reign (that's debatable as well), he was brought into the scene by the Brits (General Ironside).
Another point I thought I'd underline (this one in R2D2's rant) was this new trend I see in preaching tolerance, supposedly because there are two "Mossadeghollahi" and "Shahollahi" camps, while also saying "if Reza Shah was there the revolution wouldn't have happened". Of course, Reza Shah would have killed all or most the actors of the revolution (like he did with so many before -- Modarress, Nosrat-Dowleh, etc.), so there wouldn't be many left to carry it! Now the two concepts (being tolerant) and using a strong hand (killing most/everyone) seem to be in opposition, don't they?
I think aynak said it best when he compared that claim to wanting Joseph Stalin or Saddam Hussein to "take the wheel"!
One other point I saw elsewhere -- just to give credit and NOT re-write history -- Bazargan also opposed the executions from the get-go. That was in fact his major beef with Khomeyni and where the big problems between the two started. To claim otherwise would be to lie.
And a small correction to what aynak stated: Mossadegh's grand-children, as far as I know, are not all uninvolved in politics: That statement doesn't quite apply to Mr. Hedayat Matin-Daftari.
Again, regards.
Dear Aynak, glad to read you are seeking the truth....
by ham1328 on Mon Aug 27, 2012 04:37 AM PDTIn my lifetime, I witnessed Shah's scape from Iran twice, packed and was ready to leave once. In spring of 1963(15TH. of Khordad), when Khomeini started his first attempt to challange Shah's rule. His majesty waited for orders from Washington to deal with the crises. Three days later, he got the green light from JFK, and cracked down on the mobs, supporting Khomeini and Tayeb, who's gang ironically was working with Shaaban Jafari's gang on 28 of Mordad 1332(1953). I witnessed real democracy when newspaper headlines read: Ashraf Pahlavi's dog drinks champagne شاه باید سلطنت کنند نه حکومت Yes, those were the only time that Iran saw freedom and implementation of constitotion. And it was all done by Dr. Mossadeq the great. Fast forward to 1979, years of dictatorship and lack of a political system to sustain itself, Shah's house of card came crashing down. I'm sure there were and still are who just wanted a strong economy, large bank accounts and a strong man rule. But, that was not enough for all Iranians. Many Iranians wanted more than just money and freedom of travel to Europa, US was and the rest of the world. We wanted an independent, free and prosperous Iran, a king who would respect the constitoion that many died for in the 1906 revolt.
Below, please check 2 links. The love Dr. Mossadeq's attorny has for him. And the second is a take on 28TH. of AMORDAD, 1332.
Kind regards
Hamid
P.S.* They are long!
//azadi-esteqlal-edalat.blogspot.de/2012/08/blog-post_1053.html
//www.youtube.com/watch?v=kdV8lwcsbhM
to mr. shirzaddgan
by Fariba Amini on Sun Aug 26, 2012 08:50 PM PDTEither you don't read the blogs or you just simply want to ingonre them. My father was not the attorney to Dr. M during his tribunal. He acted as his lawyer after he was exiled. There was no conflict of inerest therefore.
This posting was not about my father but about an honorobable man, Dr. Shayegan.
Whether you or anybody else who wants to be enlightened must know is that all these men, whether they made the right choices or right decisions were men of the highest integrity, who asked for nothing except what they considered as what was best for their country. It is for nothing that long after the coup, people like my father were approached by the Shah to take positions within the government.
It is irrelevant what you and I percieve as best. History will judge us all at the end of the day.
Cyrus, sleep as we are still awake.
Remember the words of M. R. P .
He also loved his country and he did not want to shed more blood. I give him credit for that. I wish that he had heard the voices of the Revoluion earlier.
حمید و فریبا + R2D2 عزیز: (مصدق و من)
aynakSun Aug 26, 2012 08:21 PM PDT
برخلاف شما دوستان که از خانواده های سیاسی آمده اید،
در مورد مصدق - به اسناد چه داخلی (ایرانی) و چه غیر ایرانی (آمریکایی +خانواده من اصلا سیاسی که نبود هیچ، از سیاست پرهیز میکرد. پدرم تا حدی
به رضا شاه علاقه داشت و این بیشتر در مسافرت ها بیان میشد و برای مثال یک
پل یا سختمان یا راه آهنی که در زمان او بنا شده بود و پدرم چون در امور
راه و جاده سازی متخصص بود از او یاد میکرد و خدمات او و همین. چون مقوله
تاریخ در دوران تحصیلات دبستانی/دبیرستانی من در ایران به هیچ وجه جدی
نبود،و در سطح نام و تاریخ حکومت برخی سلسله های حکومت ایران بود،
بنابراین من حتی نام خمینی و یا کاشانی را تا نزدیک انقلاب نشنیده بود،
و در مورد مصدق شاید فقط نام او را تا زمان انقلاب که ۱۶ سال از عمرم
گذشته بود، شنیده بودم، و بیش یا کم از تاریخ کشور خود بی خبر. قبل
از انقلاب و در درجه اول به دلیل بسته شدن مدارس که زنده یاد پدرم نگران
تحصیل ما بود - به خارج از از ایران آمدیم. پس دانسته من از تاریخ و به
ویژه دوران معاصر (از نهضت باب تا انقلا ب) از تحقیق خودم، با ارجاع به
منابع مختلف هم ایرانی و هم غیر ایرانی بوده. چون نه از نظر سببی و نه
نصبی نه با قاجار و نه با پهلوی و یا هیچ یک از سران (رجل سیاسی) ایران
ارتباطی نداشته ام انگ هیچ تعلق سیاسی یا استفاده شخصی نیز به من نمی
چسبد. علاقه من به تاریخ بیشتر از جستجوی من برای درک بهتر شرایط (و تا
حدی درک سیاست ) آغاز شد. دلیل اینکه این مقدمه را گفتم این است که
بگویم، من تقریبا بودن هیچ پیش فرضی و در درجه اول برای درک آنچه اتفاق می
افتاد به آموختن تاریخ علاقمند شدم. چون به فلسفه هم علاقه داشتم - و هم
چنین سعی در کشف رابطه علت و معلول - پس بدون طرف -- بی طرف آغاز کردم.
انگلیسی ) (چون روسی بلد نیستم متاسفانه دید من در مورد بینش روسی بیشتر به
دید منابع ایرانی آمریکای انگلیسی و آنچه آنها دید روسیه میدانستند محدود
می شود، و البته این کمبودی است که سعی در جبران آن هم هستم) پس آشنایی من با برخی شخصیت های سیاسی شاید تا
حدودی مانند تجربه "First Date" بوده ، به این مفهوم که با نام کسی آشنا
بوده ام و در وهله اول برداشت خیلی مثبتی یا منفی از او و کارهیش داشته
ام. (مانند خود رضا شاه ) بعد که بیشتر و بیشتر با شخصیت و سرشت او آشنا
شده ام، بیشتر و بیشتر نظرم در مورد او تغییر یافته یا حقیقت جانشین
برداشت اولیه شده. در مورد مصدق این درست بر عکس صورت گرفت. نام مصدق
را شاید برای بار دوم؟ در آهنگی که پس از انقلاب پخش شد "دکتر محمد مصدق
مصدق مجاهد بزرگ مصدق مصدق قهرمان قرمان صادق مصدق .....) شنیدم که به نظرم
خیلی جالب هم نیامد. چون من از کودکی اهل "قهرمان" نبودم از شما چه
پنهان آهنگش هم تعریفی نداشت. سالها کشید تا فراگیری تاریخ مرا مجددا با
مصدق آشنا کرد. اینجاست که باید بر مبنای آموخته های خود، فرهنگ خودمان و
.... به یک مسئله اذهان داشت: مصدق چه از نظر پاک بودن در کردار و چه
از نظر چشم انداز پیشرفت و چه از نظر میزان --هوش-- از معدود رهبران ایران
است که نامش همیشه جدوادان خواهد ماند. چرا؟ چون اگر من - کسی که تمام
دوران تحصلی دوران ابتدایی و دبیرستان را که یا از او نشنیده بودم و در ان
زمان نزیستم توانستم --حقایق --را کشف کنم، با گذشت زمان و موجود بودن
اطلاعات در عصر اینترنت این امکان برای بسیاری خواهد بود، تفاوت ما ایرانی
ها با بسیاری از کشور های دنیا این است که آن ها رهبران Visionary خود
را ستیاش میکنند، و ما عمدتا نه. تازه پس از ۴۵ سال از مرگ او، تازه می
خواهند به خیال خام خود تاریخ را هم از اسم او تهی کنند. البته اینکه
پیروزمندان تاریخ را می نویسند و نوشته اند، و همیشه --داستان -- آنهاست که
مانده شکی نیست. در تاریخ چند هزار ساله ما - تاریخ مدونی که از اول تا
آخر توسط ایرانی نوشته و پرداخته شده نیست. اکثر اطللاعات یا دست دوم یا
سوم است. برای نمونه غیر از هردوت یونانی شما به چه منبع --ایرانی-- آن
زمان میتوانید رجوع کنید که در --آن زمان --تاریخ-- ما ایرانیان را بازگو
کرده باشد؟ یا باید به این نتیجه رسید که ما نداشتیم، یا اگر داشتیم
--امینت-- لازم برای بقای خود و جاودانه شدن اثرش نبوده .
چرا چنین است؟ چون تاریخ ما با استبداد عجین بوده و هست. راوی تاریخ یا
از دید بیطرف باید بگوید و جان ببازد ، یا از دید حاکم. و البته دروغ هم پس
از مدتی به فراموشی سپرده می شود.برای این است که آنچه از مصدق از طرف
خاندان کاشانی (پسر یا نوه او که هر دو مشغول تحریف اند ) یا پهلوی گفته
شود، حتما باید بیشتر زیر ذره بین قرارد داد چرا؟ چون اولی در قدرت است و
دومی مدعی قدرت. در مورد مصدق چطور؟ پاسخ این بر می گردد به همان
مسئله قدرت. اگر فرزندی یا نوه ای از مصدق امروز بود که ادعای شاهی یا
خلیفگی یا میراث خواری مصدق را داشت خوب فرمایشات ایشان هم باید مورد
همان نقد و بینش و سوال قرار می گرفت. جالب اینکه -- نه فرزندان و نه
نوگان او اصلا قاطی سیاست نمی شوند. (تا آنجا که من خبر دارم). آنچه
امروز در مقاله ای مانند این که فریبا امینی نوشته می خوانید از طرف یک
مدعی قدرت نیست. بلکه بازگو کردن بخشی از تاریخ است که "پیروزمند" سعی
داشته آن را محو کند. پس فرمایشات از قبیل آنچه R2-D2 می فرماید متاسفانه
با اینکه از نقطه نظر بی طرفی بیان شده در عمل حق را بین حق کش و حق خواه
مساوی تقسیم میکند.
از این حقیقت که هر فردی هم خوب دارد و هم بد به این می رسد که مصدق همان
قدر بد بود یا خوب یا خدمت کرد یا نکرد که رضا شاه یا محمد رضا شاه.. پس
اصلا همه در حال خدمتند و هیچ کس هم خیانت نکرده.
سرتان را درد آوردم ولی باید ادامه داد:
رضا شاه -- یک دیکتاتور است که از میان --گیجی- جنبش مشروطه برخواست و حاصل
حکومت ۱۳ ساله اش مملکت را به "مشروط" بودن سوق نداد که هیچ اگر آنگونه
که حضرت عالی می فرمایید تا ۱۹۷۷ سر کار باقی می ماند همانقدر امکان خرسندی
برای ایرانیان داشت که صدام یا استالین. این ها همه در --برخی-- کارهای
عمرانی خوب بودند، اگر رضا شاه راه آهن را توسعه داد استالین روسیه را
صاحب بمب اتمی کرد ولی کدام عقل سلیمی است که می تواند خواستار طول عمر
استالین باشد ؟
مصدق خواهان --قانونی شدن -- امور و اجرای --نفس-- حرکت مشروطه بود. در
مورد نفت اگر قرار داد ۱۹۳۳ توسط رضا شاه امضا نمی شد که آن را تا سال
۱۹۹۳! ادامه مدید ، و قرار داد دارسی را که تا سال ۱۹۶۳ به پایان میرسید
مجددا احیا نمی کرد، آیا نیازی به ملی شدن نفت در سال ۱۹۵۳ بود؟
محمد رضا پهلوی -دیکتاتو ر و خائن بود. چرا؟ چون اول فرمان عزل مصدق را
از دست بیگانه گرفت و بر سر ملت ایران کوبید. دوم قراداد کنسرسیوم را که تا
حدی --نفی-- ملی کردن نفت بود و ضد ایرانی پذیرفت. سوم بدون رای ملت یا
مجلس بحرین را بخشید. نام هر ۳ این ها بدون تعارف خیانت است.
هر شخصی می تواند کارهای خوب و بد انجام دهد. مانند یک پدر که کارمند
مافیا است. روز آدم می کشد شب پول ها را خرج خانواده و شاید حتی کمک به
یک آشنا کند. ولی ماهیت او تغیر نمی کند.
اگر تیر مصدق که حاکمیت ملی بود بر هدف نه نششست -- حتی اگر از او اشکالی
یا خطایی سر زده باشد --نیت او روش او و کردار او مشخص بود و قا بل
ستایش.
اینجا تفاوت "خیانت" و "اشتباه" (اگر صورت گرفته باشد) خیلی مهم است.
(کما اینکه من برچسب خیانت را هیچ وقت به رضا شاه نمی زنم، چون او نوکر کسی
نبود.)
در پایان، او که امروز دنبال --روش-- مصدق است برای ماندن در قدرت کودتا
نخو ا هد کرد. (علیرغم فرمایشات مسعود کاظم زاده این اشتباه مصدق نبود،
بلکه قوت او بود که کار را به جنگ نکشانید). او که دوباره صحبت از جاوید
شاه و ثابتی می کند، می خواهد همان مناسبت دوباره برقرا ر گردد -- او نفس
شکنجه را بد نمی داند- وقت می خواهد تعین کند که شکنجه شود و که شکنجه گر.
از این روست که مخالفت ما با حکومت اسلامی با مخالفت او با حکومت اسلامی
-- تفاوت بنیادین دارد.
میان ماه من تا ماه گردون
تفاوت از زمین تا آسمان است.
I just flag ham1328 for abusive language toward anglophile
by Shirzadegan on Sun Aug 26, 2012 05:31 PM PDTThe comment was not productive and need to be flagged. It was personal attack against anglophile.
We are dealing with 2 different issues here.
1. The family relationship and personal attachment with late father. That is Not inteded to be discussed her.
2. political issue which is distinctly different with emotional bounding and family ties.
I just repeat what Ms.Amini said previously (Paraphrasing). She said that her father was hired by Mosaddeq to do some of his financial affairs.
I am saying someone who received fund can NOT be impartial,UNbias and objective. It is commonly called "Conflict of Interest". All of her write ups would be prejudice, bias in favor of Mosaddeq. Now filing law suit against me for what? for paraphrasing or something that is practice on daily basis in U.S judicial system. Even in the court the first question they ask witness relates to the fact if they have any interest in one of the parties. If they have any financial insterest, the witness dismiss immediately. That is common sense and practice in law on daily basis.
Now, as far as Anglophile concerned, he is the only one who makes sense on this site. Why he has to be banned is still my dilema.
Sincerely,
Siavash
From a recent article
by Fariba Amini on Sun Aug 26, 2012 04:58 PM PDTکودتای 28 مرداد
بر اساس اسناد و مدارکی که ویلیام بلوم در "کشتن امید"
گردآوری کرده است، کودتا علیه دولت ملی دکتر محمد مصدق در
ایران نهمین از 54 موردی است که ایالات متحده پس از جنگ
دوم جهانی تا 1994 به طرق مختلف اقدام به مداخله در دیگر
کشورها نموده است. این کودتا که انجام آن با حمایت امریکا
در سال-های پایانی دولت بیل کلینتون، از سوی مادلین
آلبرایت – وزیر امور خارجه ی وقت ایالات متحده – به طور
رسمی مورد تایید قرار گرفت (گرچه هنوز هم برخی از هم
میهنانی که در انکار امریکایی بودن آن مآل خود می جویند،
کمر به قلب و جعل تاریخ بسته اند و نفس کودتا را منکر
میشوند) حتا 26 سال بعد از انجام آن نیز توسط "کرمیت
روزولت" و در کتاب "ضد کودتا" مورد تایید وی – که عامل
اصلی امریکایی آن بود – قرار گرفت. روزولت در این کتاب به
تفصیل عملیات سازمان سیا در این روز را تشریح کرده است.
اما چه شد که دولتی ملی که پشت گرم به حمایت مردمی بود،
اینچنین مورد نفرت ایالات متحده و انگلستان قرار گرفت؟
گرچه نفرت دولت بریتانیا به واسطه ی خلع ید آن دولت از
صنعت نفت ایران طبیعی به نظر می رسد، اما نگاه و موضع
ایالات متحده را باید به گونه ای دیگر بررسی کرد.
استقلال مصدق و عدم پایبندی به بازار آزاد؛ چشم اسفندیار
مصدق
در حالی که گزارش سری 9 ژانویه ی 1953 و در آخرین روزهای
حکومت "ترومن" که از سوی وزارت خارجه ی امریکا ارائه شده
بود حکایت از آن می کرد که دولت مصدق در پی اتحاد با حزب
توده نیست و اتفاقن مخالفت اصلی با مصدق از سوی حزب توده
از سویی و کسانی که در نبود او منافعی دارند از دیگر سو
بوده است، اما در بیرون از اسرارخانه ی وزارت خارجه، تصمیم
سازان و تصمیم گیرانی چون جان فاستر دالاس که به ضدیت با
کمونیسم و بدبینی اشتهار داشت، مصدق را مظهر همه ی چیزهایی
می دانست که در جهان سوم از آن ها نفرت داشت؛ «بی طرفی
تزلزل ناپذیر در جنگ سرد، تحمل کمونیسم و بی اعتنایی به
کسب و کار آزاد، همان گونه که در ملی کردن نفت نشان
داد».(بلوم، ص123) بر این اساس بود که در ژوئن 1953، دالاس
در جمع بلند-پایه ترین سیاست گذاران ایالات متحده گفته بود
تنها با یک کودتا «از شر آن مصدق دیوانه خلاص می شویم». بر
پایه ی چنین تصمیم سازی هایی بود که کانون اصلی کودتا در
تهران فعال شد. مرکز کانونی کودتای 28مرداد به تصریح غالب
منابع سفارت امریکا و رهبری مستقیم آن با لوی هندرسون –
سفیر کبیر امریکا – و کرمیت روزولت – مامور سیا در کودتا –
بود. پیش از هرچیز تبلیغات گسترده در داخل امریکا و سپس در
درون ایران به راه افتاد. تبلیغاتی از این دست که؛
«تهدید شوروی از طریق ایران خطرناک و قریب الوقوع است»،
مصدق با شوروی«متفق شده بود تا شاه را بیرون کند»، «خطر
واقعی سلطه ی شوروی بر ایران وجود دارد»، «هم گرایی بین
مصدق و حزب توده زیر کنترل شوروی شکلی تهدیدآمیز گرفته
است»، «دست توده و در ورای آن دست شوروی هر روز نمایان تر
می شود»، «اتحاد شوروی بیش از پیش در ایران فعال شده،
کنترل آن ها بر رهبری حزب توده به طور دایم افزایش می
یابد» و ده ها مورد دیگر با چنین مضامینی که بر خلاف اسناد
سری وزارت خارجه ی امریکا – دال بر محبوبیت مردمی مصدق و
حتا خوش بینی مصدق نسبت به امریکایی ها – در ذهن عموم مردم
پراکنده می شد تا زمینه های لازم برای دخالتی دیگر در
کشوری خارجی، بین مردم و مقامات دون پایه ی سیاسی در درون
دستگاه اداره ی دولت امریکا فراهم آید.
این رویکرد تبلیغاتی البته در درون مرزهای ایران نیز به
گونه ای دیگر عمل می کرد. بنا بر نوشته ی "ریچارد کاتم" که
در زمان کودتا علیه دولت مصدق کارمند سازمان سیا در تهران
بود، سفارت امریکا «اشخاصی را به خیابان ها می فرستاد تا
خودشان را توده ای وانمود کنند. کار این عده صرفن تحریک
مردم نبود، این ها نیروهای آشوب افکنی بودند که خود را در
قالب توده ای جا می زدند و به مساجد و ملاها سنگ پرتاب
می-کردند که هدف از آن زدن مهر ضد دین به حزب توده و به
طور تلویحی مصدق بود».(کاتم، ص 58) در پی چنین زمینه چینی
هایی بود که مراحل نهایی کودتا کلید خورد. کرمیت روزولت
متکی به منابع مالی که در گاوصندوقی درون سفارت امریکا در
تهران قرار داشت، به خرید سیاهی لشکر از طرفی و مقامات
دولتی از دیگر سو اقدام می کرد تا به تعبیر وی «سازمان
دهندگان حرفه-ای ِ فوق العاه لایق» را با پرداخت مبلغی
ناچیز گرد آورد. «برآوردهای گوناگون از نقش سیا در ایران،
مخارج این سازمان برای کودتا را بین 100هزار تا 19میلیون
دلار تخمین زده اند. مبالغ بالاتر براین اساس استوار است
که سیا به منظور جلب حمایت نمایندگان مجلس و ایرانیان
متنفذ ِ دیگر علیه نخست وزیر، رشوه های هنگفتی پرداخته
بود.»(بلوم، ص 129) از طرفی دو هفته ای پس از انجام همه
پرسی ِانحلال مجلس، کودتا آغاز شد و در این میان کودتاگران
«چهار پنجم مطبوعات پایتخت را در کنترل گرفتند و تبلیغات
سراپا کذب و مقالات ضد دولتی را در این مطبوعات به چاپ
رساندند و منتشر کردند. بیشتر این مطالب را کارشناسان سیای
امریکا می نوشتند.»(کاتوزیان،ص 342) آلن دالاس امریکایی در
این میان اشرف پهلوی را مامور تقویت روحیه ی محمدرضا پهلوی
و فضل الله زاهدی نموده بود تا «رستاخیز ملی!!» به سائقه ی
خواست بشردوستانه ی ایالات متحده به مقصود نزدیک شود.
یاران دیروز و ناهمراهان روز کودتا؟
«یک تکه از این فیلم ها مربوط به آیت الله کاشانی بود که
رفتم خانه اش ازش فیلم برداری کردم. رفت سر حوض وضو بگیرد،
آب را تو دهنش کرد، مزمزه کرد، تف کرد، وضو گرفت و آمد
نماز خواند و من فیلم گرفتم. بعد گفت: خوب شد آقا؟ گفتم
خوب شد اما ای کاش این غروب آفتاب و این برگ ها که خیلی
قشنگ اند توی عکس می افتاد. گفت چه کار باید بکنی که توی
عکس بیفتد؟ گفتم آخه نمیشه، برای این که شما رو به قبله
دارید نماز می-خوانید. گفت پدرجان تو به من بگو کدام سمت
نماز بخوانم، من می خوانم. تو چه کار به قبله داری؟ بعد
ایستاد پشت به قبله و نماز خواند»(ابراهیم گلستان، گفت و
گو با پرویز جاهد، ص 111)
غالب اسناد حکایت از آن دارد که ناهمراهی برخی یاران دیروز
دکتر مصدق با وی در روز کودتا نیز، ناشی از هزینه های
بالای مالی از سوی سفارت امریکا بود. از برجسته ترین این
یاران دیروز، آیت الله ابوالقاسم کاشانی بود که به خواست
وی شعبان جعفری(شعبان بی مخ) از زندان آزاد شد و سر دسته ی
اوباش کودتاگر شد. منابع مختلف احتمال می دهند کاشانی در
آستانه ی کودتا «از طریق احمد آرامش از امریکاییان پولی
گرفته باشد تا فعالیت های ضد دولتی را سازمان
دهد.»(کاتوزیان، ص 343) که خواست آزادی شعبان جعفری و
تامین مالی وی در همین راستا دیده می شود. اما جز کاشانی،
دیگرانی چون مظفر بقایی که بسیار پیش تر با فضل الله زاهدی
همکاری اش را آغاز کرده بود و حائری زاده که از موثران و
فعالین در کودتای نهایی بود در کنار آیت الله بهبهانی که
دشمنی دیرپاتری نسبت به مصدق داشت نیز در همین بازه ی
تامین مالی سفارت امریکا قابل توضیح می باشد.
باری چنان چه در آغاز گفته شد، قصد این نوشتار تفصیل در
رویدادهای منجر به کودتا نخواهد بود، بل که صرف تشریح
زمینه ها و انگیزه های ایالات متحده در سرنگونی دولت ملی
دکتر مصدق و دولت های مشابه دیگر(به بیان استیفن کینزر در
کتاب براندازی، ایالات متحده سابقه ی دخالت در سقوط 12
دولت ملی را در پرونده دارد) بوده است. درنگی کوتاه در دست
آوردهای ایالات متحده از این کودتای سیاه علیه دولت ملی و
ملت ایران بیش از پیش گویای منویات و واقعیات درونی دولت
امپریالیستی امریکا خواهد بود.