aghadaryoosh

همچنین که وارد شد فریاد برپای مبصر یکباره همهمه کلاس را خاموش کرد. نگاهی‌ دقیق به شاگردان کرد و پس از چند ثانیه بطرف میز رفت.کتابی را که در دست داشت روی میز انداخت ولی‌ عمامه‌اش را به آرامی از سر برداشت و به روی میز گذاشت.از جیب بغل عبایش عینک ذره بینی‌ کلفتی‌ در آورد و بر روی عینک دودی‌اش به چشم گذاشت.نتوانستم از دیدن سر تازه تیغ انداخته و براق او با دو عینک سوار بر ه! م بر چشمانش جلوی خنده‌ام را بگیرم.همکلاسی‌ام از زیر میز لگدی به پایم زد و زیر لبی چیزی در مورد خواهرم و سرنوشت ناشایستی که در انتظارش بود زمزمه کرد. مشغول جمع جور کردن خود برای دفاع از ناموس بودم که صدایم کرد.

"تو، بابوشی! بیا پای تخته"

بسان محکومی که با پای خود برای اعدام میرود با جسمی‌ لرزان و افکاری پریشان به سوی تخته سیاه که در آن لحظه به چوبه دار تبدیل شده بود به راه افتادم. هر کدام از پاهایم به سنگینی‌ یکی‌ از ستون‌های تخت جمشید شده بود ولی‌ نگاه از او بر نمیداشتم.تجربه به من آموخته بود که در این جور مواقع بایستی‌ نگران حرکات ناگهانی دست و پای معلم باشم. هر لحظه ممکن بود بارانی از مشت و لگد بر سر و رویم ببارد، از این رو کاملا با هشیاری و احتیاط قدم برمیداشتم و در عین حال مشغول چاره یابی‌ برای حملات احتمالی‌ بودم. با خودم فکر میکردم که به م! حض اینکه شروع کرد میروم زیر عبایش و ساق پایش را گیر می‌آورم و گاز میگیرم، تا به خودش بیاید از پنجره میپرم تو حیاط مدرسه و الفرار. مساله به سرعت و برق آسا از ادامه تحصیل به مرگ و یا ادامه زندگی‌ تبدیل شده بود.

کلاس ما در طبقه اول بود و پنجره‌هایش به حیاط باغ مانند و با صفای دارالفنون باز میشد، نگران ارتفاع دو متری پنجره‌ها از حیاط نبودم چه در گریختن از پستچی، میراب محل، مأمور برق، بقال سر کوچه و پدر و برادران دختر همسایه و انبوهی از دیگران از ارتفاع سه متری هم پریده بودم.

"مگر ریدی تو شلوارت که اینطوری راه میری"(شلیک خنده همکلاسیها)

"نه آقا بخدا ما نریدیم آقا"

"خفه بمیر! کره خر آدم نما"

"کجای من خنده داره؟"

"آقا ما نخندیدیم آقا"

"مگر نگفتم خفه بمیر؟"

درمانده بودم چه کنم از طرفی‌ از من میخواست به نوعی مرگ از طریق ناراحتی‌ تنفسی تن در دهم و از طرف دیگر جمله‌اش سوالی بود و سزاور پاسخ! ولی‌ نمیخواستم از حالت گفتگو و مذاکره‌ای که پیش آماده بود دوباره به احتمال کتک خوردن نزول کنم و در دم تصمیم به تازه کردن حافظه‌اش گرفتم و به آرامی نجوا کردم"خفه بمیر"

گفتن همان و برآشفتن او همان!

"ملعون ادای مرا در میاوری؟"

"تخم نا‌ بسم الله مرا دست میندازی؟"

" به پنج تن آل عبا قسم سه ماهه آدمت می‌کنم"

خیلی عجیب بود ولی‌ در آن لحظات به خوبی‌ یادم هست که به خود می‌گفتم "سیزده سال است که والدین در انتظار آدمیت دست پرورده‌شان هستند سه ماه که قابلی‌ ندارد"

کتاب عربی‌ چهارم ادبی‌ روی میز را باز کرد که بگیر و بخوان.یاد محمد در غار حرا افتادم، بخوان به نام خدائی که خالق توست! با دستی‌ لرزان و رعایت تمام جوانب احتیاط از یورش احتمالی‌ کتاب از او گرفتم و شروع به خواندن کردم، ولی‌ مگر میشد! در جلوی چشمانم هرچه فتحه و ضمه و کسره بود دست در دست هم شانه‌ به شانه‌ به سبک کردی چوپی‌ گرفته و میرقصیدند، الف لام این لغت ماتحت کلمه دیگر را قلقلک میداد، جملات یکریز کوچک و بزرگ می‌شدند. عین و غین دنبال طا و ظا میکردند.قشقرقی بود که بیا و ببین. دردسرتان ندهم عربی‌ خواندن من مردن! تدریجی‌ بود. باز صدایش در آمد که:

"قرتی، بچه‌های سه ساله جنوب شهر آیت الکرسی را از بر میخوانند تو کره خر از رو نمیتوانی‌ بخوانی؟"

"از کدوم خراب شده آمدی اینجا؟"

"سیکل اول دبیرستان غنچه میرفتی!؟"

گفتم"نه آقا دبیرستان البرز، اینهم عربیه نه فارسی‌ من که عرب نیستم"

"با بوشی! باز که زرت و زرت کردی، ُگه خوردنت زهرمار، از بیخ عربت می‌کنم"

در آن گیر و دار سه ماه دیگر خود را در ذهنم مجسم می‌کردم که آدم شده‌ام و یک عبای عربی‌ بر تن، از بر آیت الکرسی میخوانم و بر پنج تن آل عبا فخر میفروشم که این منم که شهره شهرم به حفظ کردن.

"برو بتمرگ تا بعدا به حساب و کتابت برسم"

صبح روز بعد اولین کاری که کردم یک تسبیح از میدان توپخانه خریدم چون نود در صد همکلاسیها بچه شیخ و آخوندزاده بودند و هرکدام یک تسبیح نیم متری در جیب داشتند، من هم میخواستم همرنگ جماعت بشوم و تا اخر هفته به توصیه یکی‌ از همان همشاگردیها رفتم به یکی‌ از کتابفروشیهای خیابان ناصر خسرو.

"آقا توضیح المسأل خمینی دارید؟"

پیرمرد فروشنده نگاه معنی داری کرد و پرسید:

"مفتّشی؟"

معنای سوالش را نفهمیدم، فکر کردم میپرسد که آیا فراش مدرسه ام.

گفتم که "محصلم و کار نمیکنم"

گفت "بچه شمال شهری؟"

فورا تسبیحم را از جیبم در آوردم و گفتم"بچه تهرانم"

گفت "بچه تهران فکر میکنی‌ من خرم؟"

سوال تامل برانگیزی بود! داشتم با خودم فکر می‌کردم رابطه توضیح المسائل خمینی با خریت او چه میتوانست باشد که کسی‌ را از پشت پیشخوان صدا زد.

"حاج آقا ایشان توضیح المسائل خمینی میخواهد"

ناگهان از درب کوچک پشت پیشخوان هیکل بزرگی‌ مثل غول چراغ جادوی علا الدین ظاهر شد با شبکلاهی سفید و ریشی سیاه و انبوه. دست سنگینش را روی شانه‌ام گذاشت.

"آقای خمینی را از کجا میشناسی پسر؟"

هنوز معنای آنرا نمیدانستم ولی‌ بی‌ اختیار گفتم:

"مفتّشی؟"

یکدفعه حالت صورتش عوض شد و شانه‌ام را فشرد و گفت:

"مفتش پدرته"

در عین اینکه سعی‌ میکردم شانه‌ام را از فشار دستش خلاص کنم و به طرف درب مغازه بروم، گفتم:

"مفتش مادرته"( این بار میدانستم نبایستی کلمه مناسبی باشد)

پیرمرد فروشنده از انتهای مغازه داد زد "حاجی ولش کن بچه پررو را، استغفر الله!"

خودم از دست حاجی خلاص کرده بودم و همینطور که از درب خارج میشدم داد زدم " بچه پر رو پدرته کره خر آدم نما" و پریدم روی رکاب اولین اتوبوس دوطبقه.