Capt Ayhab

مژده وصـل تو کو کز سر جان برخیزم

با تشکر از ناخدای عزیز،

بنده را شرمنده فرمودید. همانطور که دوستانی مانند سوری خانم می دانند، رسم حقیر برای شعردوستان و مهربانان این سایت "از تو به یک اشاره، از من به سر دویدن" بوده است. بنده مانند سنوات قبل حضور دارم، اما چند ماهی گرفتار بودم و اینک دل و دماغ ندارم. راستش چند بار فکر کردم که بساط مشاعره را راه بیاندازم و از دوستان مدد طلب کنم، اما پشیمان شدم چرا که جسارتا به نظر حقیر این روزها دور دور شعر و ادب نیست و شعردوست و نوستالژیست و دوست باز فعلا در گزندند و دنیا دور از جان شما به کام چرت و پرت بافان و بد عهدان و بد اخلاقان. باری، شما خوش باشید و امیدوارم بنده نبز بزودی باز سر ذوق بیایم و مجددا در خدمت ادیبان و ادبا و با ادبان شاگردی کنم. قطعا اشعار زیبای دوستان را می خوانم و محظوظ می شوم.

ایذا این شعر خدمت جنابعالی برای محبت تان و به رسم دوستی و مهر:

مژده وصـل تو کو کز سر جان برخیزم
طایر قدسـم و از دام جـهان برخیزم
بـه ولای تو که گر بنده خویشم خوانی
از سر خواجـگی کون و مـکان برخیزم
یا رب از ابر هدایت برسان بارانی
پیشـتر زان که چو گردی ز میان برخیزم
بر سر تربت من با می و مطرب بنـشین
تا بـه بویت ز لحد رقص کـنان برخیزم
خیز و بالا بنما ای بـت شیرین حرکات
کز سر جان و جهان دست فشان برخیزم
گر چه پیرم تو شبی تنگ در آغوشم کش
تا سـحرگـه ز کـنار تو جوان برخیزم
روز مرگـم نفـسی مهلـت دیدار بده
تا چو حافظ ز سر جان و جـهان برخیزم

الهه

  دست گیرید

دست گیرید درین واقعه کافتاد مرا  
که نماندست کنون طاقت بیداد مرا 
راز من جمله فرو خواند بر دشمن و دوست 
 اشک ازین واسطه از چشم بیفتاد مرا 
هرگز از روز جوانی نشدم یکدم شاد  
مادر دهر ندانم به چه میزاد مرا 
دامنم دجله‌ی بغداد شد از حسرت آن  
که نسیمی رسد از جانب بغداد مرا 
آنکه یک لحظه فراموش نگشت از یادم  
ظاهر آنست که هرگز نکند یاد مرا 
من نه آنم که ز کویش به جفا برگردم 
 گر براند زدر آن حور پریزاد مرا 
این خیالست که وصل تو به ما پردازد 
 هم خیالت کند از چنگ غم آزاد مرا 
گر بگوشت نرسد صبحدمی فریادم  
که رسد در شب هجران تو فریاد مرا 
بر سر کوی تو چون خواجو اگر خاک شوم  
به نسیم تو مگر زنده کند باد مرا 

خواجوی کرمانی

ممنون از شما مهمان گرامی

الف

او به پیک شاه گفت این بزدلان

چون به جنگ کِی ندارندی توان

پس به مکری کاوسم بگرفته اند

همچو روبه پُر فریب و حیله اند

با عرض معذرت ساعتی چند مرخص می شوم و دوباره باز می گردم.

مهمان

خواجوی کرمانی

رام را گر برگ گل باشد نبیند ویس را  
ور سلیمان ملک خواهد ننگرد بلقیس را 
زنده‌ی جاوید گردد کشته شمشیر عشق  
زانکه از کشتن بقا حاصل شود جرجیس را 

مرسی میترا جان.

ره بده!

وانگهی اعلام شد در یک پگاه

وصلت سودابه و کاوس شاه

پس بدادی کاوس کی دو هزار

اشتر و اسب و عماری پُر ز بار

نسیمی کز بن آن

نسیمی کز بن آن کاکل آیو  
مرا خوشتر ز بوی سنبل آیو 
چو شو گیرم خیالش را در آغوش  
سحر از بسترم بوی گل آیو

ممنون شازده شراب جان.

قسمتی از شعر جدید خودم

نمی دانم آخرتو بودی آنجا
 یا که شاید
 به سرعت بنایت کردند
تا سرایی شوی
برای دوستان, آن جوانان

خاوران,
چه داستانها در خاک تو ست
چه امیدها در تو دفن است
و چه ترسها
در هوای تو جاری

خاوران ,ای محزون سرا, خاوران
کاش نمی دانستم من نام تو
 کاروانم,
کاش نمی نوشید از جام تو
خاوران,خاوران
کاش نگشته بودی
 تو سرای آن کاروان

خاوران,خاوران
کاش نگشته بودی
 تو سرای آن کاروان

نون لواش می خوام!

من که از بیداد گردون خسته ام

سر پُر از درد و بسی آزرده ام

روی سودابه نبینم بعد از این

بند و زندانش کنم از خشم و کین

زنده یاد سید جواد ذبیحی

مرحوم .. آ سد جواد خان ذبیحی (نور به قبرشان ببارد) بی‌ شک از بزرگان ادب و موسیقی‌ ایران است که به نا حق به قتل رسید و به ناحق از ایشان بد گفته شده است.

ما این مرحوم بزرگوار را زمانی‌ میشناسیم که بسیار کوچک بودیم و ایشان دوستی‌ عمیقی با پدر بزرگوارم داشتند و اغلب برای اجرای مراسم خصوصی به عمارت میامدند.

ایشان تخصص عجیبی‌ در مناجات خوانی داشتند ! اگر آن ویدئو را ببینید،حتما منظور بنده را متوجه خواهید شد.صدای گرم ایشان هنوز در بعضی‌ از سحر گاهان در گوش من است... بدنم میلرزد و بغض در گلویم فشار... ! دلمان از آن حرکتی‌ که با ایشان کردند،سخت می‌سوزد !

ایشان علاوه بر آن مجالس خصوصی،در رادیو هم شرکت داشتند و در دستگاه شور،ابو عطا و ... میخواندند،ایشان دستگاه موسیقی‌ ایرانی‌ را میشناختند.

در آینده بسیار نزدیک،از ایشان و آن چیزی که دیدیم و شنیدیم،خواهیم نوشت.

                 شازده شراب رفتید یا هستید؟
        

  هر یک چندی

هر یک چندی یکی برآید که منم 
 با نعمت و با سیم و زر آید که منم 
چون کارک او نظام گیرد روزی 
 ناگه اجل از کمین برآید که منم

دال از خیام

 دشمن به غلط گفت من فلسفیم 
 ایزد داند که آنچه او گفت نیم 
لیکن چو در این غم آشیان آمده‌ام  
آخر کم از آنکه من بدانم که کیم                 

دال نوش آفرین

در ایران بیامد چنان آگهی

که بردند از باغ سرو سهی

که شاه و سپهدار لشکر همه

اسیرند و چوپان برفت از رمه

میم

مالیات و آن خراج و باج او

جملگی باطل کنم چون تاج او

بر شما هم بعد از این عهدی نبود

صلح و آن پیمان او باقی نبود

مرا سرمایه

مرا سرمایه بردند و ترا سود 
 ترا کردند خاکستر، مرا دود 
بساط من سیه، شام تو دیجور  
مرا نیرو تبه گشت و تو را نور 
تو، وارون بخت و حال من دگرگون 
 ترا روزی سرشک آمد، مرا خون 
تو از دیروز گوئی، من از امروز 
 تو استادی درین ره، من نوآموز 
تو گفتی راه عشق از فتنه پاکست  
چو دیدم، پرتگاهی خوفناکست 
ترا کرد آرزوی وصل، خرسند  
مرا هجران گسست از هم، رگ و بند 

شازده شراب این آقای ذبیحی در چه سبکی میخوند؟

يادمان باشد از

يادمان باشد از اين پس خطايي نكنيم
گر چه در خود شكستيم صدايي نكنيم

الف از پروین اعتصامی

اگر سنگی ز کوی دلبر آمد  
ترا بر پای و ما را بر سر آمد 
بتی، گر تیر ز ابروی کمان زد  
ترا بر جامه و ما را بجان زد 
ترا یک سوز و ما را سوختنهاست  
ترا یک نکته و ما را سخنهاست 
تو بوسی آستین، ما آستان را  
تو بینی ملک تن، ما ملک جان را 
ترا فرسود گر روز سیاهی  
مرا سوزاند عالم سوز آهی                      

اي كاش، دل نبود

اي كاش، دل نبود مرا، ديده هم نبود
گر چشم و دل نبود دگر، هيچ غم نبود
بر ما هر آن چه مي رود از ديده ود ل است
اي كاش دل نبود مرا، ديده هم نبود
با درد و سوز عشق ندانم چه الفتي است
دل را، اگر چه درد اگر نيز كم نبود
طي طريق باديه، كاري نه سهل بود
گر اشتياق سجده خاك حرم نبود
سرگشته ايم و در به در، اما به يمن عشق
بيرون زشاهراه حقيقت، قدم نبود
گردن فراز هستم از آن رو كه گردنم
جز در برابر تو و عشق تو خم نبود
دشمن بود نه دوست كه راه جفا رود
در ملك عشق رسم جفا و ستم نبود

very interesting blog, YT - excellent video, NA

.

ya'll make this exchange so facile

unfortunately for us, this is so difícil

OK, I won't do it again.

با سپاس

از جناب کاپیتان که بساط مشاعره را دوباره راه انداخت!

یکی لشکری سوی توران شود

به مرو اندرون جای شیران شود

اگر فتح ایران بُدی رای ما

گزندی از این لشکر آید به ما 

همین چند روز خوش باشد که ما را شاید فردا همچین نصیبی نباشد

حتما امر این است که شعر گویی کنیم ؟ نمی‌شود ما تار و سنتور،ضرب و تنبور آوریم و با اجازه درگاه همایونی..جناب آقای ایهب،بزمی گیریم،مقدمه،در آمد و چهار گاه زنیم و و اندکی‌ باده تعارف دوستان کرده و شاد باشیم ؟

همین چند روز خوش باشد که ما را شاید فردا همچین نصیبی نباشد !

شب خوش ...

شراب قرمز

مرضیه

 چی بگم- مرضیه

میم

مرا در کودکی شوق دگر بود  
خیالم زین حوادث بی خبر بود  
نه میخوردم غم ننگی و نامی  
نه بودم بسته‌ی بندی و دامی 
 پروین اعتصامی

«ت» آید از شعر سهراب سپهری

تو را در همهُ شب های تنهایی
توی همهُ شیشه ها دیدم
مادر مرا می ترسانید
«لولو پشت شیشه هاست»
و من سایهُ ترا می دیدم
لولوی سرگردان شیشه ها!
اکنون که همه ترسان از تو گریزانند
به من روی آر
بیا در سایه هامان بخزیم
درها بسته
و کلیدشان در تاریکی دور شد
بگذار پنجره را برویت بگشایم

از شعر «لولوی شیشه ها» سرودهُ سهراب سپهری

دال از پروین اعتصامی

در آبگیر، سحرگاه بط بماهی گفت  
که روز گشت و شنا کردن و جهیدن نیست 
بساط حلقه و دامست یکسر این صحرا  
چنین بساط، دگر جای آرمیدن نیست 
ترا همیشه ازین نکته با خبر کردم  
ولیک، گوش ترا طاقت شنیدن نیست 
هزار مرتبه گفتم که خانه‌ی صیاد  
مکان ایمنی و خانه برگزیدن نیست 
من از میان بروم، چون خطر شود نزدیک  
تو چون کنی، که ترا قدرت پریدن نیست 
هزار چشمه‌ی روشن، هزار برکه‌ی پاک  
بهای یک رگ و یکقطره خون چکیدن نیست 
بگفت منزل مقصود آنچنان دور است  
که فکر کوته ما را بدان رسیدن نیست 
هزار رشته، برین کارگاه می‌پیچند  
ولی چه سود، که هر دیده بهر دیدن نیست 
ز خرمن فلک، ایدوست خوشه‌ای نبری 
 که غنچه و گل این باغ، بهر چیدن نیست 
اگر ز آب گریزی، بخشکیت بزنند 
 ازین حصار، کسی را ره رهیدن نیست 
به پرتگاه قضا، مرکب هوی و هوس  
سبک مران که مجال عنان کشیدن نیست 
بپای گلبن زیبای هستی، این همه خار  
برای چیست، اگر از پی خلیدن نیست 
چنان نهفته و آهسته می‌نهند این دام  
که هیچ فرصت ترسیدن و رمیدن نیست 
سموم فتنه، چو باد سحرگهی نسوزد  
بجز نشان خرابی، در آن وزیدن نیست 
چو من بخاک تپیدم، تو سوختی بشرار  
دگر حدیث شنا کردن و چمیدن نیست 
براه گرگ حوادث، شبان بخواب رود  
چو خفت، گله چه داند گه چریدن نیست 
برید و دوخت قبای من و تو درزی چرخ 
 ز هم شکافتن و طرح نو بریدن نیست 
متاع حادثه، روزی بقهر بفروشند  
چه غم خورند که ما را سر خریدن نیست 
 
پروین اعتصامی           

dal

دوای درد سیر آبی‌ عطش بر پیکرت بود

ملالت را شفا عشق تنت بود 

تنورت داغ کردی نان بدادی 

ندانستی توان آتشت نامهریت بود

شبی مجنون به لیلی گفت

شبی مجنون به لیلی گفت که ای مجبوب بی همتا
تو را عاشق شود پیدا ولی مجنون نخواهد شد

دال از وحشی بافقی برای شما

 دلی دارم که گر بگشایمش راز  
به سد درد از درون آید به آواز
 
غمی‌دارم که گر گیرم شمارش  
بترسم از حساب کار و بارش

قدم رنجه

قدم رنجه فرمودید

-YT