Musings of a former chicken

واکنشی مردد وغمگین به مقالۀ  "سرباز وطن یا جنایتکار جنگی؟" عیسی سحرخیز در نشریه اینترنتی روز         
 
 انصاف و عقل سلیم حکم میکند که به ر است و حسینی گویی حقیقت زهر آغشتۀ جناب سحرخیز درود گفته و زنده باشی نثار راه پر پیچ و خم بس خطر خیزی را که پی گرفته کرد. ایران از فقدان این دست جان برکفان در عذاب نیست بل از غیر سحر خیز بودنشان در رنج است. دوستان به امید واهی انشالله گربه تشریف دارند  دندان روی جگر میگذارند و زمانی که طرف میخ خود را خوب کوبیده به بیان صریح حقایق میافتند.    در زمانی که هنوز حجت الاسلام محسنی اژه ای ( وزیر فعلی خفیه خانه)  کتف مبارک جناب سحرخیز را گاز نگرفته و قندان بسویشان پرتاب نکرده بود و حضرتشان در دم و دستگاه جمهوری اسلامی صاحب جاه و مقام بودند پیر ما   این روزها را در آینه شفاف مهر ایران و ایرانی آگینش میدید و میگفت.  
 
در راه وطن به قتل رسیده، آنکه چه بسا ایران باید دهه ها چشم براه دیگری چو او باشد، پاینده یاد سعیدی سیرجانی که جناب سحر خیز او را به خوبی میشناسد مرتبا هشدار میداد که صدای نعلین فاشیسم را میشنود و فاجعۀ امروز را آنروزها با جزئیات حیرت انگیز توضیح میداد. سیرجانی در نامه سرگشاده به همین حیوان درنده ای که آنزمان "رهبر فرزانه" حضرات بود جان کلام را با قلم سحر آمیزش گفت و در پایان نوشت:  
 
"آدمیزاده‌ام ، آزاده‌ام و دلیلش هم همین نامه است که حکم فرمان تیر را دارد ... بگذار آیندگان بدانند که در سرزمین بلا خیز ایران بودند مردمی که شجاعانه به استقبال مرگ رفتند."  
 
خوش آنروزی که ایران به ایرانیانی مفتخر باشد که مخترع و کاشف باشند و نه بالاجبار جانشان را خرج رویارویی با جباران هار کنند.    مقاله سحرخیز در اینجاست: