Musings of a former chicken

گفته شده قانون بد بهتر از بی قانونی است. استدلال آنکه "قوانین رفتارها را شفاف، قابل‌ پیش‌بینی و زندگی افراد موجود در آن جامعه را به هنجار درآورده و منظم می کند."

بسیار خوب، اگر با صرفنظر کردن از نظرات بعضاً قابل قبول مخالف؛ فرض بر صحت این برداشت گذاشته شود، تکلیف در مواردی که قانون گذاران، قانون بد خود را هم زیر پا میگذارند چیست؟

برای نمونه نگاه کنید به رفتار وحوش اسلامیست که در قالب قانون اساسی "ولایت مطلقه فقیه " با ایران و ایرانی رابطه ارباب رعیتی دارند.

طبق قانون من درآوردی وحوش، بزرگ عمامه و فرمانده کل نیروهای مسلح و ارباب کل همه باید شرایطی داشته باشد و از سوی تعدادی نیمچه خدای عمامه شناس "انتخاب" گردد و بعداً هم کارکرد او تحت "نظارت " باشد که اگر خطایی کرد برکنارش کنند.

حالا رئیس آن نهادی که طبق قانون خود وحوش مسئول انتخاب و نظارت بر بزرگ عمامۀ انتخاب شده است میگوید:

" مجلس خبرگان دو تکليف دارد که يکی تعيين رهبری يا در حقيقت کشف رهبری است. وظيفه ديگر نظارت است که برخی می‌گويند اين نظارت استصوابی است و برخی می‌گويند استطلاعی است

اما به نظر من اين نظارت حراستی است يعنی نه اين‌که خبرگان به رهبری اشکال بگيرد، بلکه بايد به کارهای ايشان توجه بکند، نه به اين معنا که از صبح تا شب اشکال بگيريم، مخالفان هم منتظرند که ما چه بگوييم و آن‌ها سوءاستفاده کنند.

خداوند ايشان را تائيد کرده است و اميدوارم ايشان سال‌های سال زنده باشند، حتی مخالفان هم بر توانايی‌های ايشان اذعان دارند و اين‌که کسی نمی‌تواند جايگزين او باشد."

به عبارت دیگر؛ قانون بد را هم نادیده میگیرند، یعنی انگاری وجود ندارد، پس میشود همان شهر هرت و به این دلیل است که "نظارت " میشود " حراست " و "تعیین " میشود " کشف " و "انتخاب " وحوش به " تأیید " خداوند میرسد.

پس شاید ابوالقاسم لاهوتی به بیراهه نرفته که گفته:

در کشور ما هزار جور است خدا

بی قالب و در قالب زور است خدا

گر این همه همکار خود او ساخته است

انصاف بده که بی شعور است خدا

تبریک