ایران فردا

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر

کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست *مولوی *

امروز
انسان کسی است که به خدمت جمیع من علی الارض قیام نماید. *بهاءالله*

باید از شما ظاهر شود آنچه که سبب آسایش و راحت
بیچارگان روزگار است.*بهاءالله* بنده وبلاگ نویس به عنوان یک پزشک از مساله وخامت سلامت هر انسانی رنج می برم. زندگی انسان شکننده و موقت است و با وجود تمام شرایط بهداشت و مراقبتهای عصر کنونی می بینیم که بالاخره زندگی انسان ها با نفوذ کمترین باکتری و ویروس و یا مسمومیت و یا گرفتگی کوچکی در یک رگ بی نام و نشان در سیر نزولی می افتد و افت کیفی می افتد و برخی مواقع منجر به مرگ می شود. به عنوان یک پزشک شکنندگی زندگی و واقعیت رنج و بیماری طبیعی را می پذیرم و چاره ای هم نیست. آنچه باور کردنی نیست تحمیل آزار و آسیب جسمی و روحی به دیگران در جهت ارضاء نیازهای کسب قدرت و یا حفظ قدرت است. در عجبم که این چه مقوله ایست و بافت روحانی و عاطفی و احساسی انسانهایی که حاضرند برای حفظ منافع کوتاه مدّت خود و یا در راستای منافع ایدئولوژیک خود دیگران را سرکوب کنند و آزار دهند چگونه است؟ می پرسیم انسان چیست؟ برای واژه انسان دو ریشه یافته اند و هر دو معنی آن اینجا کارساز است. ریشه اول از انس است. یعنی انسان موجودی است انس پذیر و انس در متعالی ترین معنی خود انس به ذات الهی است و در مراتب دیگر انس به همنوع و طبیعت. ریشه دوم واژه انسان را در نسیان (فراموشی) یافته اند. اینجا نیز در والاترین مفهوم آن انسان حقیقت اساسی خود و رابطه اش را با نور الهی و خاستگاه اصلی خود فراموش می کند و از سوی دیگر ارزش و اعتبار جوهری انسان و طبیعت را فراموش کرده و آنها را قربانی نیازها و خواسته های موقت خود می کند. مساله نگرانی من از واکنشهایی چون قتل بینظیر بوتو و وخامت سلامت جسمی عماد باقی نیز از همین ریشه دوم بالا سرچشمه می گیرد. معنی دوم یعنی فراموشی خاستگاه و جایگاه و ارزش انسان شرایط را برای استفاده از هر ابزاری در راه حفظ قدرت و تحمیل اندیشه بر دیگران فراهم می کند. از کثیفترین و غیرانسانی ترین ابزارهای ایدئولوژیک خشونت است که متاسفانه از سلاحهای دلخواه اکثریت صاحبان قدرت است. از بمبهای خوشه ای و ناپالم و آتشزا در ویتنام گرفته که به مجروح شدن هزاران کودک و شاهدان بیگناه جنگهای سیاسی انجامید تا شکنجه بیرحمانه بهائیان همدان (برای تغییر دین!) تا لحظه اعدام هر نوع خشونت اساس انسانیت را زیر پا می گذارد. انسانی که به هم نوع خشونت می کند انسانیت خود را زیر پا می گذارد. اساس تمدن امروزی بر مبنای قدرت و نظارت و مهار دیگران است و لازمه این کنترل در بسیاری موارد خشونت است. این اساسی درست برای یک تمدن نیست و خشونت راهکاری متین و انسانی نیست. سخن را در اینجا به پایان می برم و به قول عماد باقی: ایام به کام