shahireh sharif

مدتی است که درسکوت به تماشای درختان تنومندی که تابلوهای هزار رنگی را به تصویرکشیده اند ایستاده ام. تنها عبور باد از میان شاخه ها و تداوم سقوط آزاد برگهای زرد، حضور طبیعت را در گالری "باور رنگ" متذکر میشود. خورشید از لابلای برگهای پولکی سرک میکشد و چشمانم را از نگاه به نقطه آغاز سماع برگها منع میکند. ناگزیر به پایین، به برکه سبزی مینگرم که چون آینه ای غبار گرفته زیباییهای پاییز را در هاله ای از ابهام میپیچد. انعکاس تصویر محیط در این برکه، هراس گنگی را (از آینده ای بی تو) برمن تحمیل میکند. گویا به جام جهان نمایی مینگرم که سرنوشتی شوم در آن تجلی پیدا کرده: رویاهای به خون کشیده شده و امیدهای پژمرده در قالب رنگهای پاییزی. در یک روز پرهیجان تابستانی وارد زندگیم شدی. امروز که رفتی دنیا در پاییزی فرورفته که حتی به نهانیترین زوایای قلبم نیز سرایت کرده. میدانم که بی تو خزان دل زمستانی بس تهی و سهمگین را به دنبال خواهد داشت. ولی آیا در فراسوی کرختی و خموشی چنین فصل هولناکی باز هم زندگی با بهاری دگر ادامه خواهد یافت؟