Archive - Sep 3, 2007 - Article

Free and weightless

Sunday afternoon, an aviation guru friend of mine and I took a drive to Bealeton, VA, located 60 miles South West of Washington, DC to check out a 1930s air show called The Flying Circus and what a delightful circus it was! Melodies of the 20s blasting in the background, a re-enacted 20s radio personality reporting the latest and the greatest in the style of the time, old retired air force pilots relaxing under their straw hats, reminiscing about the old war years, and kids with balloons in one hand, melting ice cream in the other, fully mesmerized by the site of the planes, helped recapturing the sights and sounds of bygone days.>>>

آزادی بیان متعلق به گروه خاصی نیست

صحبت درخشان و خلجی یا هر شخص دیگر در میان نیست. بحث اینکه آیا من موافق خط فکری این یک یا خط مشی سیاسی آن یک هستم نیز نیست. مسئله بسیار اساسی تر از این حرفهاست که در بین نظرات شخصی ما نسبت به این یا آن گم شده است. اکثر ما ایرانیها - و خیلیهای دیگر - خط قرمزها و حد نصابهایی برای آزادی قائل هستیم. این حتی شامل حال به اصطلاح لیبرالهایمان نیز میشود. تا اینجای قضیه هرچند جای بحث دارد اما حرفی نیست. مشکل از آنجایی شروع میشود که حد نصاب آزادی افراد را مطابق با افکار بسته و زنگ زده خود محک میزنیم

 

>>>

Astrology

Be weary this fall
for darkness is eying
you growing up
as a deer to a wolf.
>>>

Golden eye

I was doing some personal research on how Hollywood film fashion and the American Way of Life had influenced Persian Society particularly in the 50's and 60's. It was for an article on American Soprano Monika Jalili and her Noorsaaz Band who have revived ( and translated from Persian) some of the great music score's of Iran's Pre-Revolution classic movies. I thus came across a book precisely on one of Hollywood's quintessential icon's of the swinging sixties: Audrey Hepburn the Paramount Years by Tony Nourmand. >>>

هنوز هم ستاره مي كشند

مشكل جنازه ها را از پيش حل كرده بودند . گورهاي دسته جمعي كه از مدت ها پيش آماده شده بود ، پيكر نحيف هر ستاره را در خود حل مي كرد. خاوران ،‌ گلزاري كه بعدها فاش شد در آن روزها زميني بود كه تنها شاهد بي زبان اين كشتار بود. شاهدي كه نه كسي مي توانست صدايش را بشنود و نه خود مي توانست به حركت در آيد كه اگر مي توانست تا سالهاي سال اگر از اين جنايت مي سرود باز هم كم بود. گورهاي دسته جمعي پذيراي هزاران تن از بهترين فرزندان ايران شد . اينجا ديگر از آنان نمي پرسيدند كه به خدا معتقدي يا نه ؟ ديگر بدون هيچ تفاوتي در برتري عقايد در جنسيت در زبان و در نژاد در كنار هم مي آسودند. ديگر از صداي پاي جلادان خبري نبود ، ديگر از فرياد و شكنجه از نماز و دعاي اجباري از ترس و اضطراب خبري نبود ‌، آرامگاه ابدي بود ... >>>

تاريخ ما و سکولاريسم

ما می توانيم اعتقاد به سکولاريسم و کوشش برای اعمال آن را از حوزهء زندگی مدرن بيرون کشيده و آن را در سراسر تاريخ انسان جستجو کنيم تا بدانيم که اگرچه اين آرزو نمی تواند «نو» باشد اما چرا کمتر اتفاق افتاده است که يک چنين آرمانی، که در سايهء آن مردمان می توانند، در عين داشتن عقايد و مذاهب گوناگون، زندگی آسوده و صلح آميزی داشته باشند، نمی توانسته براحتی صورت تحقق بخود بگيرد و تاريخ آدمی، در فضای گمشدگی تساهل و صلح، در سيطرهء تحميل زورگويانهء عقايد، و در کوشش برای اينکه حاکمان همگان را به رنگ خود درآورند، پر از جراحت و چرک و خون است. >>>