Archive - Jul 26, 2008 - Article

The big shift

The prospect of war over Iran's nuclear plans seemed to recede in mid-July 2008 after a marked change in United States attitudes to the country. This was signalled by the decision to hold direct talks with the Islamic Republic for the first time since the revolution of 1979 and the subsequent hostage crisis that did so much to embitter relations between the two countries. The outcome of the discussions held in Paris on 19 July was disappointing to western hopes of concessions from Iran over its uranium-enrichment plans, but the fact of the meeting has been hailed as a positive step that diminishes what had seemed to be the escalating risk of armed confrontation>>>

Raising expectations

The IRI’s biggest survival tools are: One, is the fact that the IRI has a tremendously strong propaganda machine, much stronger than any Western nation’s, including the U.S. Like Khomeini himself said, the revolution was a “cultural” uprising before anything. That discredits the argument some Iranians, who don’t want to listen to the regime itself, make, that the revolution was about the injustices the U.S did towards Iran, or the Palestinian conflict, or to give Iranians freedom, or dignity, or to build our country, and things of that nature. Two, is the fact that the IRI has convinced some Iranians to be happy with the “minimum”.>>>

The Mandamus Actions

A mandamus is a writ that is used to compel an administrative agency to act. For instance if your adjustment of status or your citizenship is pending for a long period of time, you can opt to file such an action. The Mandamus Act authorizes the court to order a remedy. It does not provide independent, substantive grounds for a suit. In other words, what the court is going to determine the reasons why the decisions are pending not the outcome of the decision. Therefore by forcing the agency to make a decision can also result in a denial. At that point appeals or motions to reopen can be timely filed. >>>

دوزخ روی زمین

من در دهه‌ی ۶۰ خورشیدی، ده‌سال در زندان‌های اوین، قزل‌حصار و گوهردشت به سر بردم و نه تنها خود مورد شکنجه‌های سیستماتیک قرار گرفتم،‌ بلکه از نزدیک شاهد اعمال آن بر دیگر زندانیان نیز بودم. علاوه بر تجربه‌ی شخصی و ارتباط نزدیک با صدها زندانی سیاسی زن و مرد آزاد شده، از تجربه‌ی پنج ساله‌ی همسرم در زندان‌های جمهوری اسلامی نیز برخوردار بوده‌ام و تقریباً تمامی کتاب‌های انتشار یافته درباره‌ی زندان‌های جمهوری اسلامی را خوانده‌ام. در این تحقیق من با اتکا به پیشینه‌ی مذهبی و شناخت نسبی‌ درباره‌‌ی کارکرد مذهب و چگونگی عجین شدن آن در تاروپود فرهنگ مردم ایران، تلاش کرده‌‌ام آن‌چه را که نظام جمهوری اسلامی ایران تحت نام اسلام، قرآن و مجازات‌های شرعی در زندان قزل‌حصار بر روی گروهی از زنان زندانی اعمال کرده، به قضاوت عموم بگذارم. >>>

ديگ بخار

طبعاً و منطقاً، نوک پيکان فشار ناشی از نارضايتی اجتماعی متوجه اعمال کنندگان و پاسداران «وضع موجود» ی است که به سوی «نامطلوب» شدن حرکت کرده است. و از آنجا که اين اعمال کنندگان و پاسداران در زمرهء کسانی هستند که نيروهای پليسی جامعه را در اختيار دارند و بوسيلهء آنها اعمال اراده و زور می کنند، نارضايتی رفته رفته از سطح فردی حرکت کرده و، پس از اجتماعی شدن، شکلی سياسی بخود می گيرد. در اينجا بکار گيری واژهء «سياسی» از آن جهت موجه است که نيروی حاصله از فشار نارضايتی اجتماعی در جهت از ميان برداشتن حاکميتی (از پدرسالار گرفته تا خداسالار) عمل می کند که منشاء و نگاهبان بی عدالتی و تبعيض، و دارای دستگاه های سرکوب است.>>>