Archive - Jan 6, 2011 - Article

Ali-Reza’s death

Aside from a loyal group of monarchists in exile, very few Iranians pay heed to the Pahlavi family’s aspirations to return to power, making the news of Ali-Reza Pahlavi’s suicide that much more heart-wrenching. Even for the eldest surviving brother, Reza, there is something nearly suicidal in grasping for a throne that will never be again. Still, he has some connection to the world outside himself>>>

Tragic End

This shocking act of self-slaughter was the latest violent tragedy in the long history of a family drenched in blood—first that of the Iranians it tortured and killed, then its own. It is a drama of Shakespearean dimensions. The shah once ruled Iran with an iron fist, but his family later paid dearly for his sins, echoing Hamlet's judgment that royal crime “cannot come to good.”>>>

Why did he do it?

The death of a young man in the prime of his life is sad, but here’s why I think some may not feel the same. In academics, we learn early on that every phenomenon must be studied in the context in which it happens; otherwise we fail to see the full picture. Alireza Pahlavi wasn’t just any 44 year old committing suicide; he was the son of the much controversial former Shah of Iran, and naturally this attachment stirs much sympathy along with abhorrence. To expect individuals to treat this as just any other suicide is trivializing it>>>

از کاخ سعدآباد تا بوستون

علیرضا پهلوی در آغاز سال نو میلادی، به خودش گلوله زد و در غربت جان سپرد. آیا این خودکشی‌ها نمادی از بن‌بست است؟ آیا خاطرۀ دردناک مرگ پدر و خواهرش لیلا، او را به این اتنخاب کشید؟ آیا چون «از آنچه به ناروا بر میهن عزیزش می‌گذشت آزرده و غمگین بود...» ـ خود را کشت؟ >>>

وقتی که کسی را به دِه راه نمی‌دهند

معلوم نیست آقای خاتمی در پاسخ به دعوت کدام مقام حاکم در جمهوری اسلامی برای شرکت اصلاح‌طلبان هوادار خود در انتخابات این شروط را پیش کشیده، و تضمین تحقق این شروط را از چه مقام یا مقاماتی خواسته است. آیا هنوز آقای خاتمی این پیام حاکمیت را در نیافته است که دیگر جایی برای «اصلاحات» در جمهوری اسلامی خامنه‌ای باقی نمانده است؟ و وقتی کسی را به دِه راه نمی‌دهند، سراغ خانه کدخدا را گرفتن از چه روحیه و فرهنگی حکایت می‌کند؟>>>

آیا 17 دی روز مهمی است؟

من، مثل هر انسان عدالت طلب و آزادی خواه، طبعا رضاشاه را به عنوان یک دیکتاتور می شناسم، حتی روش های تحمیل گرایانه ی او را برای برداشتن چادر از سرزنان عملی دیکتاتورمآبانه می دانم، و تحقق نیافتن بسیاری از خواست های انقلاب مشروطیت ، مثل آزادی های بیان و انتخاب و احزاب و غیره را، نتیجه ی مستقیم عملیات نادرست او می دانم اما، به اعتقاد من، هر حرکتی که به آزادی انسان از بندهایی که سنت ها به دست و پای او بسته بیانجامد حرکتی قابل تعمق و توجه و ارج گذاری است>>>