Archive - Feb 23, 2011 - Article

Extremism Alongside Moderation

The story of today’s Cairo is writ in the past. It is not just the Pyramids and the Sphinx of ancient times, it is also the monuments of Cairo’s Islamic history that make it so “now”. Here lie the double-tale symbols of the Sunni-Shiite clash and co-existence, as well as the fault lines of both “extremism” and “moderation” in a resurgent Islam that now preoccupies the concerns of much of the world. The visitors who flock to see the likes of Tutankhamun’s jewels are at peril of remaining innocent for ignoring all others that Cairo has to offer>>>

شکستن مرزهای خودی و ناخودی

اگر در هشت ماهه اول پس از انتخابات ریاست جمهوری خرداد ۸۸ شعارهای اصلاحی در حرکت‌های خیابانی وجه غالب را داشت و به تدریج شعارهای ساختارشکن نمود پیدا می‌کرد، در تظاهرات اعتراضی ۲۵ بهمن به وضوح شعارهای اخیر عمومیت یافته بود. این تظاهرات نشان داد که جنبش سبز اکنون از مرحله خواسته‌های اصلاحی در محدوده قانون اساسی جمهوری اسلامی گذشته و با هدف‌گیری شخص خامنه‌ای و ولایت فقیه موجودیت نظام را زیر سؤال برده است>>>

Hengameh in Hell

In a cold, concrete cell at Tehran’s Evin prison sits 36-year Hengameh Shahidi, a single mother to one little girl. The well-respected, award winning journalist and fervent women’s rights advocate was recently sentenced to a 6-year prison term for “conspiring against the Islamic regime.” In the Islamic Republic of Iran, promoting Women Rights and speaking out against violations at the hands of the reigning Ayatollahs is clearly, a grave crime>>>

من و دوست غولم

دراز كشيدم رو كاناپه و سرم را گذاشتم رو شكم نرم و گنده آقا غوله. شكمش عين بالش بادي سفري بود. از آن هايي كه وسطش قد يك كله گود شده. قشنگ سرم رو گودي ناف غول جونم كيپ شده بود. او هم داشت موهاي مرا بهم مي ريخت. به خيال خودش داشت نوازشم مي كرد. اينقدر ترسيده بودم كه شرايط حرص خورن از اينكه يكي با دست هايي به آن گنده گي موهايم را درهم و برهم مي كند و مي كشد و مي كَنَد را نداشتم>>>

Yeki bood yeki nabood

Among a pile of forwards I happened to receive a nice clip about the beginning phrase of Iranian fairytales, Yeki-bood-yeki nabood - one was and one wasn’t. And it went on to conclude that such a phrase being hammered into us from childhood may well be the reason why we choose to be alone, always “yeki” and never a team. That if one is there, the other is absent. As if someone had just offered the best food for my eccentric thoughts, my mind took off and hard as I’ve tried, I haven’t been able to get rid of it>>>

صدای بهار

اینجا زمستان است صدای بهار
مُچها جوانه زدند
آسفالت هم سبز شد زیرِ پاها
چاره‌ای نیست
باید شكفت یا مُرد
>>>