NIGHTMARE

یکی از انگشت های شکسته که زیر پوتین مانده بود به صدا در آمد  و به
آوازی شیرین و غم انگیز شروع به خواندن کرد. یکی از انگشت های در انتظار شکسته شدن،  کنار قبری ایستاد که قرار بود در آن دفن بشود. چوب های کلفتی  به صف ایستاده بودند تا کار همه ی انگشت ها را یکسره بکنند. به گزارش اداره وضعیت ویژه قرار بود هیچ گلوله ای صرف شلیک شدن نشود. صرفه جویی برای آن بود که ارتش آزادی بخش، کمرش شکسته شده بود و دیگر مهماتی برایش باقی نمانده بود. انگشت وسطی با صدای خفیفی شکسته شد ولی فرصت شنیدن آخ را از چوب ها گرفت.

هوا بد جوری گرفته بود. باران سنگینی شروع به باریدن کرده بود. دست و پاهای قطع شده در جای جای باغ بزرگ افتاده بودند. سرها را در گونی های جداگانه انداخته بودند. هویت هیچ کدام شان معلوم نبود. پوست صورت ها را کنده بودند تا شناسایی سخت بشود. مرگ پرسه ی هولناکی زده بود. انگشت آوازه خوان محکم و بی ترس ترانه می خواند و سربازهایی که با چوب های کلفت دست ها را می شکستند مبهوت مانده بودند. سرجوخه ای که فرمان مرگ را می داد از بالای بلندی با صدای مهیبی به پایین افتاد.

کمی آن طرف تر دریاچه ی نمک جسدها را در خودش حل می کرد. پرنده های آهنی از ارتفاع بلند آدم ها را به پایین دریاچه می انداختند. سربازها از مرگ بی صدای سرجوخه تکانی نخوردند. انگشت آواز خوان با صدای بلند اواز می خواند و تک تک سربازها از هم می پاشیدند. هیچ کس جرات تکان خوردن نداشت. تنها انگشت های در هم شکسته بودند که باندهای زخم بندی را سر هم می کردند و به جسد مرده ها نردیک می شدند تا هویت تازه ای پیدا کنند.

هیچ کس باورش نمی شد که معجزه در حال اتفاق افتادن است. پرنده های آهنی دست از پایین انداختن جسدها کشیدند. خلبان ها مسیر پرواز را عوض کردند. هیچ کس اتفاق تازه را درک نمی کرد. چشم بندها از روی صورت مرده ها باز می شد. نفس بلندی کشیده می شد. یکی از مرده ها بلند می شد و هم قطار خوابیده اش را بیدار می کرد. فرشته ی مرگ شیپورش را می نواخت تا به همه پایان زمان مرگ را اعلام کند.

این کابوسی بود که به انتهایش رسیده بود بی آنکه کسی دلیل واقعی اش را بداند. حتی کودکی که پایان اقیانوس را باور نکرده بود در کنار بندر ایستاده بود تا سوار کشتی اقیانوس پیما شود

//hadikhojinian.blogspot.com