POETRY

غصه نخور، خودم

خودم می کشمت

آقا جان

بیرون از ته چاه

آقا، آقا، آقای امام زمان

موهایم را بلند

بلند کرده ام قد چادر

چادر سیاهم و وقتی

موهایم که سفید شده بزند بیرون

از چادر، چادر سیاهم

که رسیده به شصت پایم

می کشمت آقا

از ته چاه بیرون

آقای امام زمان

تقصیر من هم نیست

زمان است بلند شده این همه نسل

و هی بلندتر می شود

بلند و بلندتر مثل چادر من

و مثل پری بلنده

که حتی از چادر نماز سفید گل گلی ام هم

بلند تر شده و گل ها

خشک شده اند مثل تو

که خشک شده ای ته تاریکی آقا

آقای امام زمان

چشم من هم

سوسو نمی زند دیگر تا تو

که گم شده ای ته چاه

مثل من که گم شده ام ته چادر

چادر سیاهم که انقدر بلند

بلند شده مثل پری بلنده

که خودش در شهر نو گم شده بود

و چادرش در بسیج

آنقدر بلند

که می گیرد زیر پا

و بیخود نیست می خورم زمین و گم شده ام

مثل تو و موهای سفیدم

که از همه ی این نسلهای بلند

بلندتر شده و زده بیرون

از شصت پری بلنده تا ته جمکران هم بلندتر

و می خواهد بکشدت آقا

بیرون و از چادر سفیدش

گلی بزند به گوشه

به گوشه ی جمالت زمان

آقا، آقا، آقای امام زمان

پس دستهایم را اگر ول کنم از

چادری که سفت گرفته ام زیر چانه ی چند نسل

مثل پری بلنده که ولش کردند

از شهر نو به چادر خیابان

دستهایم را که ول کنم

آزاد می شوند

و می توانم ببافم موهایم را

ببافم طنابی برای تو آقا

ببافم برای تو گلها را

که خشک شدند و از چادر نماز سفیدم افتادند

پس آب می زنم مثل اینکه به نان بیات

تا تازه شوند و ببافم

میان حلقه ی موهایم

ببافم حلقه ای برای تو آقا

آقا، آقا، آقای امام زمان

و دندانم را که ول کنم از چادر

چادر سیاهم که سفت

گاز زده ام که نیافتد

دهانم آزاد می شود تا صدا

بکنمت آقا

آقا جان، آقای امام زمان

وقتی خم شده ام

لب چاه و داد می زنم

بیدار شو زمان

آقا، آقا، آقای امام زمان

حالا حالیم می شود که خم شدن چیست

حالا که نسل های بیات خم شدن را آبی زده ام

حالا که موهایم سفید

مثل چادر سفیدم حالیم می شود

که برای اینکه گاز بزنی باید

خم شوی مثل پری بلنده

نه، مثل یک شاخه ی بی برگ سفید

که گاز زده بود به گلها تا نیافتند

اما گلها حتی روی چادر هم خشک می شوند

روی چادر هم نه آفتاب می خورند نه باران

مثل استخوان نسل هایم که خشک شده اند

خشک مثل ریشه ی موهایم

و اگر باز زمان بگذرد

و اگر زمان باز هم بگذرد

و بلند و بلند تر شود در بسیج شهر نو

انقدر خشک می شوند

که ممکن است بیافتند

مثل تو که افتادی ته جمکران

اگر زمان بیات بگذرد آقا

آقا، آقا، آقای امام زمان

پس باید برسم

برسم تا باز غیب نشده اند موهایم

تا غیب نشده اند ته تاریکی

و به کار بیاندازم موهایم را که سفید

سفید شده رنگ چادر نمازم

که مادربزرگ برایم دوخت

تا نماز بخوانم و دوست داشتم چون شکل عروس ها می شدم

و می نشستم وسط گلها

که خشک شدند مثل تو

و مثل استخوانهای مادربزرگ

که هی خم می شد

و من هی خم می شدم پشت سرش

و چقدر خم شدن خوب بود

چقدر پشت سر بودن خوب بود

چقدر خوب بودن خوب بود

چقدر خوب بودن بیات بود

مثل مادر که خم می شد وقتی هنوز

موهایش سیاه بود

رنگ چادر خیابان

و رنگش نپریده بود

مثل پری بلنده که پرید

از بس خم شد در بسیج کردن شهر

زیر چادر خیابان

و خشک و بلند

بیرون زد

از شصت پایم مثل ناخن مرده

خب مرده موهایم

و همین که برسم سر چاه

اگر بدوم و از زمان که می گذرد بگذرم

می کشمت آقا

بیرون

آقا، آقا، آقای امام زمان

و زمان که از بیاتی بلند شود

من هم بالاخره بلند می شوم

مثل پری بلنده و می رسم سر چاه

و چادر خیابان را می اندازم

و می بافم موهایم را

خشک ها را هم می شود بافت

طناب می شوند برای تو آقا

آقا جان، آقای امام زمان

و می اندازمش پایین

تا بکشمت آقا

بیرون

تا بکشمت

بکشمت آقا جان

آقای امام زمان

اما خشک ها می افتند

همین که می اندازمش پایین

موهایم را

مثل طنابی که ول می شود

و صدایت می زنم با دهانم که آزاد شده

از گاز زدن چادر سیاه خیابان

وقتی کشیدمت تا میانه ی راه

تا میانه ی چاه

آنوقت ول می کنم طناب را

یعنی ول می کنم موهایم را

موهای سفیدم را

سفید مثل پری بلنده

که می افتد و تو می افتی

خب خشک ها می افتند

این هم یک طناب است که از خیابان

برای تو می افتد آقا

تا خودت را دار بزنی

دار بزن آن ته چاه

خودت را خودت را خودت را

را را را را را ......آقا

آقای بیات زمان

و گلهای خشک

گلهای خشک می افتند

و من می روم دیگر آقا جان

زمان زمان زمان زماااااااااااااااااااااااااااااااان

می روم و می گویم

او مرده است در جمکران

زمان،

نه،

"آقا" مرده است

گلها مرده اند در خیابان

و این من بودم که نجاتش دادم

من

من من من م.................. م م م م م م م م ....

م مثل منیژه

خانم بلنده منیژه

خانم مو کوتاه

کوتاه

کوتاه

کوتاه

خانم بلنده

خانم، خانم منیژه ی زمان

نیلوفر شیدمهر استراکوا
اول نوامبر 2011