BAHAI

از ١ تا ٤ سپتامبر در کنفرانس "انجمن دوستداران فرهنگ ایران" که همه ساله توسّط ایرانیان بهائی در شهر شامبرگ در حومۀ شیکاگو برگزار می شود، شرکت کردم. از هنگام خروج از ایران که حدود سی و اندی سال می شود، هرگز خود را این چنین در خاک ایران و میان هم وطنان حسّ نکرده بودم که در این کنفرانس. حدود ٣ هزار و ٤٠٠ ایرانی از اطراف و اکناف دنیا از استرالیا و نیوزیلند گرفته تا کانادا و استانهای مختلف امریکا در این گرد همآئی شرکت کرده بودند. البتّه بیشتر بهائیان ولی نه منحصر به آنها، دگر اندیشانی نظیر من هم در این گرد هم آئی کم نبودند. سخنرانان برجسته و بانامی نظیر خانم شهرنوش پارسی پور، دکتر شاپور راسخ، دکتر عبدالکریم لاهیجی و خانم مهر انگیز کار تنها نمونه هائی هستند از آنچه که گفته شد. سخنرانان بسیار خوب دیگری هم بودند که به رونق و محتوای این کنفرانس افزودند. زمینۀ صحبت امسال این گردهم آئی "عدالت اجتماعی" بود.
 
بر خلاف آنچه که به غلط و از روی دشمنی در بارۀ بهائیان شایع کرده اند که آنها علاقه ای به وطن ندارند و فرما نبردار کشورهای خارجی هستند، عشق و علاقۀ به ذرهّ ذرّه از خاک ایران، فرهنگ ایران، شعر، موسیقی، رقص، زبان فارسی و آنچه که مربوط به ایران و ایرانی می شود توسّط شرکت کنندگان و سخنرانان این کنفرانس در هوا موج می زد و با تمام وجود حسّ می شد.
 
گردانندگان این کنفرانس فکر همه چیز را کرده بودند؛ برنامه هائی برای خانواده، کودکان، جوانان، برنامه های هنرنمائی آزاد برای به ظهور رسیدن استعدادهای تازه و نو، جلسه های شعرخوانی، برنامه های موسیقی ایرانی، رقص ایرانی. زبان رسمی کنفرانس هم زبان فارسی بود. آنچه که برای من واقعاً شگفت انگیز بود تسّلط جوانان ایرانی بهائی به زبان فارسی و فرهنگ ایرانی بود. سخنرانانی بودند فارغ التّحصیل از معروفترین دانشگاه های آمریکا نظیر هاروارد، کلمبیا، ییل با این همه کاملاً مسلّط به زبان فارسی و بیان سخنرانی به این زبان.
 
از دیگر نکات چشمگیر و برجسته، نظم، ترتیب، رفتار نیک، صلح جو و دلپسند این جماعت بود. همۀ جلسات منّظم و سر ساعت مقرّر معمولاً از ساعت ٩ صبح شروع می شد و تا ١٢ شب ادامه داشت. آنچه که تا بحال گفته شد تنها نظر شخصی من نیست بلکه همۀ سخنرانان غیر بهائی به نکاتی که من مختصراً بدانها اشاره کردم معترف و متفّق القول بودند.
 
آنچه که من در این چند روزه از پیشرفته بودن آئین بهائی و دستورات پیشرفته و مترّقی آن که نه تنها در زمان پیدایشش یعنی حدود ١٦٧ سال پیش بلکه هنوز هم یکی از پیشرفته ترین آئین های مذهبی است و گذشته از مطالبی که در طول سالها آموخته بودم، یاد گرفتم از این قرار است:

١- جهانی بودن انسان و این که همۀ انسانها در روی کرۀ زمین یکسانند و باید در صلح و صفا با یکدیگر زندگی کنند. ٢- اگر آئینی سبب نفاق و اختلاف می شود، بهتر است که ترک آن گفته شود. ٣- پیامبر این آئین، آیندۀ بسیار چشمگیر و درخشانی را برای ایران پیش بینی کرده اند که امید وارم و آرزو می کنم که این پیش بینی ها به وقوع به پیوندد.
 
کوتاه سخن آنکه این نخستین باری بود که فقط به پیشینۀ درخشان ایران در درازنای تاریخ مفتخر نبودم بلکه افتخارم به گرد آمدگان حاضر در این کنفرانس و آینده ای که ایران با وجود چنین جوانان و شهر وندانی در پیش رو خواهد داشت، بود.

 مهوش شاهق

English Translation