POETRY

انگشت بزن! انگشت بزن!

هر آنچه خورده ای پس خواهی داد:

تلخ ها، ترش ها و شورها

پسابه های رود، لجن و لای

دروغ ها و سرنیزه ها

آه چه میگویم من

ایستاده در غرفه ی تاریک پل

پشت به دیواره ی سنگی

گاه بیدار و گاه خواب

تا چشم کار می کند

آب است، آب

برفابه ی قله های بلند

های و هوی بزها

مشک های پر باد

کِل کِل زنها

و نقاره ی توشمال

ضرب چوبدستی ها و رقص چوخا

برفی که از پستان زردکوه دوشیده می شود

از نیای مادری

از قبیله ی پدری

از قوم باستانی

از غم ها و شادی های مشترک

از چرخیدن بر کوه ها

و درآمیختن با دره ها

از غم غربت لربچه ای وامانده از کاروان

از تیر دردی که پستان زائو را

به شیر می نشاند

تا دشتهای تشنه

تا بوی خوش شالی

تا بوی گس بید

تا بوی جوانه ی چنار

تا تبریزی ها

تا کبوده ها

تا درختان گونجانی

سیبری ها و سیب ها

تا لاله ی سرنگون فریدن

تا بادام شیرین سامان

تا شالی سبز لنجان

تا نگین سرخ آتشگاه

تا چشم باز ماربین

با کارگر لر

با میراب ریز

با بوجار کله

با باغدار سده

با چوبدار دنبه

سوار بر بستنه ی الوار

ترا دق الباب می کنم

ای شهر کهن!

تا در رگهای تو به گردش درآیم

تا جوزدان، تا نیاسرم

تا سرلت، تا رکنی، تا تلواسگان

تا زنگ دوچرخه، تا بوق کارخانه

تا تاق تاق مس

تا عطر زعفران

تا بوی گلاب

تا میدان نقش جهان

تا چوبه های دار

تا چشم های ملتهب

تا تن های آویزان

تا کوچه های تنگ

تا دیوارهای بلند

تا درهای بسته

تا چادر، تا زندان

تا تابوت، تا پولاد

تا رخوت

تا رسوب آب

تا خمیازه ی رود

در دشتِ دشتی

در ریگزار ورزنه

در باتلاق گاوخانی.

چرا تو را زنده رود نامیدند؟

مگر به مرداب نمی ریزی؟

بگذار تو را از نو بزایم

در قله های کودکی

در چشمه سار بی مرگی

و تو را تکرار کنم

تا کوهپایه های سبز

تا دشتهای روشن

تا کارون همزاد

تا خلیج باز

تا اقیانوس گرم

تا هوای آزاد

نه به ریگزار

نه به مرداب

نه به ...

انگشت بزن! انگشت بزن!

هرآنچه خورده ای پس خواهی داد:

تلخ ها، ترش ها و شورها

پسابه های رود، لجن و لای

دروغ ها و سرنیزه ها

آه چه می گویم من

آیا با این بطری خالی

به مرداب گاوخانی خواهم ریخت!

یا از غرفه ی تاریک این پل

به بیشه های ماربین

به شالیزارهای لنجان

به باغ های سامان

به دشتهای داران

به کوهرنگ

به زردکوه

بازخواهم گشت

تا به دریاهای آزاد بپیوندم؟

 
مجید نفیسی
اول دسامبر 1987