Arts and Literature

Ey dad az eshgh

...>>>

Blame yourself!

In nowhere-ness
I will find you

In resignation
I will tempt you

In nothingness
I will re-invent you

In emptiness
I will fill you >>>

A surrogate tear

A Mirror Garden is the memoir of an Iranian-American woman who has witnessed much of the events of the last century. Monir Shahroody, now a senior citizen living in New York, has seen it all and, with some help from her co-author Zara Houshmand, shares some of those memories with readers. As the world steps away from fantasy and dream, the fascination with true events has caused a profound shift to realism in literature, art, and entertainment. Gone are the days of classic literature where a writer had to fabricate a story. Today, fiction seems to have lost its appeal and the publishing market, responding to public demand, is leaning more toward memoirs and fact-based stories. >>>

بهروز نرو !

نوشتم "آقای وثوقی" چون شما را هیچ نمی شناسم و نوشتم "بهروز عزیز" چون از وقتی یادم می آید ترا می شناسم. درست یک وجب بودم و رفته بودم سینما و تو بزرگترین و قوی ترین آدم دنیا بودی. تمام عرض و طول پرده را فتح کرده بودی و گسترده بودی خود را بر پهنه ی بیکران سینما. همه ی عضلات سر و صورت و دست و شانه هایت را می شناسم. نگاهت را می شناسم پرش ریز زیر چشمهایت را می شناسم. دستهایت! نحوه ی کبریت کشیدنت! صدایت؟ صدا؟ صدا صدای خودت بود و در ذهنم حک شده است. چشم بسته ترا از صدایت هم می شناسم. ترا بهتر از پدرم و بیشتر از هر مردی در زندگیم، از همان اول می شناسم و بارها و بارها دیده ام.>>>

Astrology

Be weary this fall
for darkness is eying
you growing up
as a deer to a wolf.
>>>

Golden eye

I was doing some personal research on how Hollywood film fashion and the American Way of Life had influenced Persian Society particularly in the 50's and 60's. It was for an article on American Soprano Monika Jalili and her Noorsaaz Band who have revived ( and translated from Persian) some of the great music score's of Iran's Pre-Revolution classic movies. I thus came across a book precisely on one of Hollywood's quintessential icon's of the swinging sixties: Audrey Hepburn the Paramount Years by Tony Nourmand. >>>

هنوز هم ستاره مي كشند

مشكل جنازه ها را از پيش حل كرده بودند . گورهاي دسته جمعي كه از مدت ها پيش آماده شده بود ، پيكر نحيف هر ستاره را در خود حل مي كرد. خاوران ،‌ گلزاري كه بعدها فاش شد در آن روزها زميني بود كه تنها شاهد بي زبان اين كشتار بود. شاهدي كه نه كسي مي توانست صدايش را بشنود و نه خود مي توانست به حركت در آيد كه اگر مي توانست تا سالهاي سال اگر از اين جنايت مي سرود باز هم كم بود. گورهاي دسته جمعي پذيراي هزاران تن از بهترين فرزندان ايران شد . اينجا ديگر از آنان نمي پرسيدند كه به خدا معتقدي يا نه ؟ ديگر بدون هيچ تفاوتي در برتري عقايد در جنسيت در زبان و در نژاد در كنار هم مي آسودند. ديگر از صداي پاي جلادان خبري نبود ، ديگر از فرياد و شكنجه از نماز و دعاي اجباري از ترس و اضطراب خبري نبود ‌، آرامگاه ابدي بود ... >>>

همه ی مال دنیا را داده ام

همه ی مال دنیا را داده ام
تا رویای ترا داشته باشم
مادرم که مرد
معصومیتم را با خود برد >>>

The Bright Sunlight

When I looked outside to see the bright sunlight, I knew right away that life was just too good to be true. That even though the sky was blue, I wasn't. I could see the clouds moving, as I concentrated, staring at the sky. In my mind, my life was going great and I had nothing to worry about. At that moment, enjoying the bright sunlight, I felt right, I felt complete.>>>

بانوی نیلوفران ریشه در آب

دست در دل آسمان می ِکشی
با پنجه های پر از تردید
تا بپوشانی بوم برهنه ات را
از خون جاری خورشید
بانوی روشنا
دست تو در تطور تاریخ >>>

دکانی به اسم ادبیات

دی دیم دیم دیم دی، دی دیم دیم. گفت و ما TV رو با نگاهامون کردیم. رفتیم تو برفکش و همه سریالا رو «رو سریال» کردیم. ببخشین آقا، معروفیتتون چنده؟ نوبل گرفتین؟ هنوز منتظرین؟
ماهی می گرفت. پرسیدم خرچنگتون چنده؟ یه سال بعد تو استکهلم یه میلیون و دویست هزار خرچنگ بهش جایزه دادن. پیشنهاد کردم که به هرکدوم از اون خرچنگا یه میلیون و دویست هزار شاعر و نویسنده جایزه بدن. گفتن غذا خوردن خرچنگ حال آدمو به هم می زنه!
>>>

Enduring endearment

Global communication and the urge to become one with the world has brought on drastic changes and bent a few rigid rules. Long gone are the days when we used different greeting for different people. Just three decades ago, you never said goodbye to your seniors with “Bye” or even the common term of ghorbanat – meaning may I be sacrificed for you! Instead, where I grew up, you had to say sayeh-toon-kam nasheh -- may your shadow never diminish. Or Marhamat-e-shoma-ziyad -- may your favors increase! The undertone was understood, yet such formal expressions often required additional gestures such as a bow, hand kissing, or simply standing up. I never understood why my father said taazeem arz meekonam when talking on the phone, and to this day can’t imagine the need to verbally bow to anyone. >>>