Amir-Human Orfi

مصطفى تاجزاده در پى تحمل چندين ماه بازجويى پس دادن در زندان هاى مخوف جمهورى اسلامى متن شجاعانه و كم نظيرى منتشر كرده است كه بر زواياى پيشتر نامكشوفى از آنچه بر زندانيان انتخاباتى گذشته است پرتو مى افكند. او در آن متن به بعضى خطاهاى همنسلان خود و "كجروى هاى" انقلابيون اشاره مى كند ولى متاسفانه همچنان روحانيت شيعه را بالا مى نشاند. روحانيتى كه در اين يك سال گذشته آشكار شد چند مرده حلاج است و چگونه از ريختن خون جوانان توسط عمال خامنه اى و ديگر هم-صنفانشان بر آسفالت خيابان ككش هم نمى گزد.

اشكال بزرگ گفتمان تاجزاده (و يحتمل ساير اصلاح طلبان مذهبى) آنجاست كه او هم مى خواهد مردم و جوانان را به اسلام متمايل كند، منتها به روش خودش، و از بزرگ ترين ايراداتى كه به حاكمان وارد مى آورد همانا راندن ايشان مردم را از آغوش اسلام عزيز است. او مانند ديگر مصلحين مسلمان مملكتمان اين پرسش را كاملا" ناديده مى گيرد كه اگر جوانان و زنان و ديگر مردم ايران-زمين اصلا" اين اسلام عزيز را نخواهند و نخواهند كه به روحانيت شيعه باج بدهند بايد كى را ببينند.

سوال ما از امثال آقاى تاجزاده اين است كه اگر در فرداى فرضى حكومت "اسلام رحمانى" شما باز ملت، يا حتا اقليتى از ملت ايران، يا اصلا" بگوييم نسل بعدى، آن اسلام را هم نخواستند آن وقت تكليفشان چيست؟ آيا غير از اين است كه آنگاه همان اسلام رحمانى هم ناگزير به همين اسلامى كه الان بر سر كار است و جولان مى دهد استحاله پيدا خواهد كرد تا مردم را در حصن اسلام عزيز نگه دارد؟