Anahid Hojjati

واقعیت داستانش را می دانم ولی آنها نمی دانند. شاید هم نمی دانم ولی داستانِ لطیفی ست برایِ خواب ِ رفتن.
چند بار همانطوری شده که فکر میکردم. من هم به خود گفتم , این بیچاره هم نمی دانست .
نفهمید از کجا شروع شد . من به روی کاغذ نوشتم :« تازه سیامک فهمید او چه زن احمق , از خود راضی و جلفی ست »
زن تازه نوشته بود : « دست سیامک تنم را نوازش داد و من ..»

چه داستانها برایِ خود می بافیم . چه دروغ ها به خود می گوییم و چه اندازه در  داستانهای خود شاعر , دانشمند , مردِ خدا , امام و پیامبر هستیم . کتاب هم گاه بیرون می دهیم و دستور سوزاندن کتابهای دیگر هم می دهیم . یا شاید می نویسیم دیگری نمی تواند دانشمند , نویسنده , جامعه  شناس  , مسلمان , ... باشد .
 
در نهایت خلق است که کسی را فروغ میکند و دیگری را گابریل مارکز می کند . حتی مردم هستند که کسی را مردِ خدا می کنند .
توجه به مردم و استعداد بسیار مهم هستند . دانش آموزی هم جای خود دارد ولی استعداد و این شناخت مردم , علاقه واقعی به مردم , و نشان دادن صمیمانه این عشق به مردم است که اشخاص را در حرفه هایی مانند شاعری , نویسندگی , امامی و مرد خدا بودن موفق می کند .

حالا عزیزم اگردر داستان امشبت تو فروغ هستی و تو جانم ,اگر در داستانت تو بیژن جزنی هستی  یا برادر موسی می باشی یا تو دیگری که فکر میکنی  امام زمان هستی یا که نایب , چاکر , دوستِ او هستی , تقصیر تو نیست . تو محصول همان جامعه هستی که یک قاتل متجاوز ولی فقیه آن است . تو هم فکر کن فروغ فرخزاد هستی یا موسی یا نایب امامی. داستانِ تو و امثالِ تو فقط داستان هستند و روزی خلقی خواهد نوشت :
«پایان»