KamRan Farzan

مـــن گرفتـــــار دلـــــم غــیــــر دلــــم هیچ مگو

غـــیـــــر ســـاغر ز لبِ جــــامِ مُلـــــم هیچ مگو

مستی ام ده که به جــز بی خبری باور نیست

غــیــــر قصــــه ز لـب غنچــــه لبــــم هیچ مگو

ساز و دف زن که دو روز  دگـــری مانـــــده مرا

از دی و نـامـــــده در تــــوی ســــرم هیچ مگو

عاشقم عاشق ابـــنـــــاء بشر از همـــــه رنگ

فـــرق ابـــنــــــاء بشر را به بـــــــرم هیچ مگو

وقت آن نیست که بــر چون و چـرا خیمه زنی

از بــرایـــم ز حســـاب و ز رقـــــــــم هیچ مگو

همه تن نور بشـو رقص کنان ســــوی سماع

شعله شـــو لیک ز فریـــاد تــــبــــم هیچ مگو

سینه را چشمه بکن چشم نما مقدم دوست

پــــای بــر چشم زنــان غیــر قـــــدم هیچ مگو

بی خود از خود بشو تا نــــور خــــــدا را بینی

هیچ شو جز سخن "من چه کسم" هیچ مگو

تا که در تو نفسی هست جهان را خوش دار

حـــرف رفتـــن و ســـخن های دژم هیچ مگو

عشق دنیــــا همه را در تن خوبـــان بپــــذیر

عشق گشتی ز زوایــــای منــــــم هیچ مگو

ســـر که از بهـــر عزیزان شده بر گـــردن تو

از پی عـــزت خــــود غیـــر عـــــدم هیچ مگو

مهــــر دنیـــــا شده آن شیوۀ رفتــــار کسان

بــــه جــز از دانـــه ز دنیــــای دِرم هیچ مگو

مادران را همــــه در اوج خـــــدائی پنـــــدار

چونکه خلقت شدی از فصل رَحَم هیچ مگو

گر تـــرا صحبت خوبــان جهان گشته به لب

به جـز از جوهــر نیکی به دلـــــم هیچ مگو

کامران فرزان (فاش)

poetKamRan

نیوتاون     5 جون 2003

--