M. Saadat Noury

Dear SAM

با سپاس از یادداشت مهر آمیز شما ، در پاسخ سروده ای از سعدی تقدیم می شود:

رفیق مهربان و یار همدم
همه کس دوست می‌دارند و من هم
نظر با نیکوان رسمیست معهود
نه این بدعت من آوردم به عالم
و گر گویی که میل خاطرم نیست
من این دعوی نمی‌دارم مسلم
حدیث عشق اگر گویی گناهست
گناه اول ز حوا بود و آدم : سعدی

دست شما درد نکنه

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود

آدم آورد، بدین دیر خراب آبادم

Dear Comrade

با سپاس از یادداشت مهر آمیز شما ، در پاسخ سروده ای ازعطار ویادداشتی پیرامون اسطوره‌های آفرینش تقدیم می شود:
 
حدیث فقر را محرم نباشد
وگر باشد مگر زآدم نباشد
طبایع را نباشد آنچنان خوی
که هرگز رخش چون رستم نباشد : عطار
بنا به نوشته ی ویکی پدیا ، درباورهای  مسیحیان و یهودیان، در دو روایت راجع به آفرینش سخن به میان آمده‌است.روایت نخست در ابتدای کتاب آفرینش عهد قدیم است که در آن جا سخن از چگونگی آفرینش جهان بوسیله خداوند در طی شش روز به میان می‌آید. آفرینش با فرمان الهی صورت می‌پذیرد. برای مثال در نخستین روز هنگامی که خدا می‌گوید روشنائی باشد، روشنائی بوجود می‌آید. در روز دوم و سوم خدا ، آب‌ها، آسمان و خشکی را از هم جدا کرده و زمین را پر از گیاهان می‌کند. سپس نورهای آسمان را می‌آفریند تا فصول بوجود آیند و روشنایی بزرگتریا خورشید را حاکم بر روز و روشنایی کوچکتر یا ماه را حاکم بر شب می‌کند. در روز پنجم خداوند موجودات دریایی و پرندگان را می‌آفریند و به آن‌ها دستور می‌دهد تا زاد و ولد کنند. در روز ششم خدا موجودات خشکی را بوجود می‌آورد. انسان پس از کامل شدن تمام جهان آفریده شده‌است . انسان بر اساس تصویر خدا ساخته و بر سایر موجودات برتری داده می‌شود.سرانجام خداوند در روز هفتم به استراحت می‌پردازد و آن روز را مقدس می‌شمارد. در روایت دوم کتاب آفرینش، آفرینش انسان پس از بوجود آمدن آسمان و زمین ولی پیش از آفرینش سایر گیاهان و جانوران رخ می‌دهد. انسان از خاک زمین ساخته می‌شود و خداوند نفس خود را در او می‌دمد. خدا برای انسان باغ عدن را می‌سازد و در آن انواع درختان را قرار می‌دهد تا آدمی از میوه هایشان استفاده کند. با این وجود به انسان اجازه خوردن میوه درخت آگاهی از خوب و بد داده نمی‌شود. خدا می‌گوید که خوردن آن میوه کشنده‌است. خدا انواع جانوران را می‌آفریند تا همراه و کمک انسان باشند و آن‌ها را به نخستین مرد (آدم) می‌نمایاند. آدم آن‌ها را نامگذاری می‌کند ولی هیچیک را یاوری بسزا برای خود نمی‌یابد. خدا او را به خواب می‌برد و یکی از دنده‌های او را خارج می‌کند تا از آن برای ساختن نخستین زن استفاده کند.آدم هنگامی که همسرش را می‌بیند می‌گوید: این است استخوانی از استخوانهایم و گوشتی از گوشتم ، نام او نسا باشد، چون از(انسان)گرفته شده‌است. به گفته کتاب مقدس مسیحیان و یهودیان، از همین روست که مرد به خاطر همسر خود از پدر و مادرش جدا می‌گرددو به همسر خود می‌پیوندد، و از آن پس ، آن دو یکی می‌شوند.

Dear Red Wine

با سپاس از یادداشت مهر آمیز شما ، در پاسخ  بخشی از ویژگی های حضرت آدم تقدیم می شود:

حضرت آدم را زیباترین آفریده خداوند می‌دانند
عمر آن حضرت را بعد از نازل شدن بر زمین ۹۳۰ سال و برخی روایات ۱۰۳۰ سال می‌دانند
حضرت نوح استخوانهای حضرت آدم و حوا را قبل از طوفان به کشتی برد و بعد از طوفان آن را در بیت‌المقدس دفن کرد
برای آگاهی بیشتر نگاه کنید  به این نوشته

Dear Ms Anahid Hojjati

با سپاس از یادداشت مهر آمیز شما ، در پاسخ سروده ای ازصائب تبریزی تقدیم می شود:

ما خنده را به مردم بی‌غم گذاشتیم
گل را به شوخ چشمی شبنم گذاشتیم
قانع به تلخ و شور شدیم از جهان خاک
چون کعبه دل به چشمهٔ زمزم گذاشتیم
مردم به یادگار اثرها گذاشتند
ما دست رد به سینهٔ عالم گذاشتیم
چیزی به روی هم ننهادیم در جهان
جز دست اختیار که بر هم گذاشتیم
دادند اگر عنان دو عالم به دست ما
از بیخودی ز دست همان دم گذاشتیم
بی‌حاصلی نگر که حضور بهشت را
از بهر یک دو دانه چو آدم گذاشتیم : صائب تبریزی

Dear Mr Hoshang Targol

با سپاس از یادداشت مهر آمیز شما ، در پاسخ سروده ای ازعلی صالحی تقدیم می شود:
پرنده ای که از نیزارهای خزانی گذشته است
دیگر دیده ه دست این بادهای بی هر کجا
نخواهد داشت
البته ما هم
از این حرفهای عاشقانه بسیار شنیده ایم
حقیقت این است
پرنده ای که به اعتماد یکی پیاله ی آب
آمده بود
میان این همه خانه این همه خواب
هیچ ایوان روشنی از رویای آدمی ندید : علی صالحی

Dear S. Noury, here's the answer :)

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند     گل آدم بسرشتند به پیمانه زدند

 ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت    با من راه نشین باده مستانه زدند

!آسمان بار امانت نتوانست کشید        قرعه کار به نام من دیوانه زدند

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه     چون ندیدند حقیقت، ره افسانه زدند

 شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد     صوفیان رقص کنان ساغر شکرانه زدند

آتش آن نیست که از شعله او خندد شمع   آتش آن است که در خرمن پروانه زدند

Dear Divaneh

با سپاس از یادداشت مهر آمیز شما، در پاسخ سروده ای از صائب تبریزی تقدیم می شود:

تا کی گره به هم زنم و چند بگسلد؟

در جوش نوبهار کجا تن دهد به بند؟

دیوانه‌ای که فصل خزان بند بگسلد

آدم به اختیار نیامد برون ز خلد

صائب چگونه از دل خرسند بگسلد؟

Dear Souri Banoo

با سپاس از یادداشت مهر آمیز شما، در پاسخ سروده ای از شهریار تقدیم می شود:

دیر اگر آمده شیر آمده عذرش بپذیر
که دل از چشم سیه عذرپذیر آمده است
گنه از دور زمان است که از چنبر او
آدمی را نه گریز و نه گزیر آمده است : شهریار

Dear Ms Farah Rusta

با سپاس و با آرزوی تندرستی وبهبودی برای آن بانوی گرامی، در پاسخ سروده ای از حافظ تقدیم می شود:

هواخواه توام جانا و می‌دانم که می‌دانی
که هم نادیده می‌بینی و هم ننوشته می‌خوانی
ملامتگو چه دریابد میان عاشق و معشوق
نبیند چشم نابینا خصوص اسرار پنهانی
بیفشان زلف و صوفی را به پابازی و رقص آور
که از هر رقعه دلقش هزاران بت بیفشانی
گشاد کار مشتاقان در آن ابروی دلبند است
خدا را یک نفس بنشین گره بگشا ز پیشانی
ملک در سجده آدم زمین بوس تو نیت کرد
که در حسن تو لطفی دید بیش از حد انسانی
چراغ افروز چشم ما نسیم زلف جانان است
مباد این جمع را یا رب غم از باد پریشانی : حافظ

Comrade jaan, I love Day 7 :)

Day 7:  By the seventh day God had finished the work He had been doing; so on
the seventh day He rested from all His work. And God blessed the
seventh day
and made it holy, because on it He rested  from all the
work of creating that He had done.

FR

مرسی فرح خانوم

من خودم هم خیلی‌ خوشم اومد از این انتخابم.

دست استاد سعادت نوری درد نکنه که این گنجینه زیبا رو فراهم آورد.

موفق باشید.

با آرزوی بهبودی و تندرستی برای شما،

My dear Anahid and Souri Khanom

Beautiful song by Tracy Chapman, one of my all time favorites. I love Parvin's poetry because she relates to some of the innermost hurts of us humans. This one is of special personal value to me. Thanks for your kind words.

Souri Khanom, excellent selection from "ostaade sokhan."

FR

که فرشته ره ندارد، به مقام آدمیت

تن آدمی شریف است، به جان آدمیت
نه همین لباس زیباست، نشان آدمیت

تن آدمی شریف است، به جان آدمیت

نه همین لباس زیباست، نشان آدمیت

اگر آدمی به چشم است و دهان و گوش و بینی

چه میان نقش دیوار و میان آدمیت؟

خور و خواب و خشم و شهوت، شغب است و جهل و ظلمت

حیوان خبر ندارد ز جهان آدمیت

به حقیقت آدمی باش، وگرنه مرغ باشد

که همی سخن بگوید، به زبان آدمیت

مگر آدمی نبودی که اسیر دیو ماندی؟

که فرشته ره ندارد، به مقام آدمیت

اگر این درنده‌خویی ز طبیعتت بمیرد

همه عمر زنده باشی، به روان آدمیت

رسد آدمی به جایی، که بجز خدا نبیند

بنگر که تا چه حد است، مکان آدمیت

طیَران  مرغ دیدی؟ تو ز پای‌بند شهوت

به در آی تا ببینی، َطیَران آدمیت

نه بیان فضل کردم که نصیحت تو گفتم

هم از آدمی شنیدیم، بیان آدمیت

 
سعدی

Farah jan, you probably think this is weird but

Farah jan, your Parvin poem where it says

پدرم مرد ز بی‌ دارویی * وندرین کوی سه داروگر هست

دل مسکینم از این غم بگداخت * که طبیبش بر بالین ننشست

this reminded me of Tracy Chapman's song titled Fast Car. At first I could not even remember her name but it came to me in a minute.  Fast Car was a favorite song of mine in late 80s. Both Chapman's song and Parvin's poem have lines in which a daughter talks about her dad's problems, here is the link to her song(ending seems to have problems in this clip):

//www.youtube.com/watch?v=q4-8WE6YizE

Thanks for all great poems that you have shared on this thread.

Genesis

Day 6 - God created the animals to fill the earth. On day six, God also created man and woman(Adam, and Eve)in his own image to commune with him. He blessed them and gave them every creature and the whole earth to rule over, care for, and cultivate. 

Never increase, beyond what is necessary, the number of entities required to explain anything.

بخش های از آخرین شعر مهدی اخون ثالث " ما ، من، ما " تقدیم به

هیچیم

هیچیم و چیزی کم

ما نیستیم از اهل این عالم که میبینید

وز اهل  عالم های دیگر هم

یعنی چه پس، اهل کجا هستیم؟

از عالم هیچیم و چیزی کم.

.......................................................................................

از بام پایین آمدم ، آرام

همراه با مشتی غم و شادی

و با گروهی زخم ها و عده ای مرهم

گفتیم بنشینیم

نزدیک سالی مهلتش  یک دم

مثل ظهور اولین پرتو

مثل غروب آخرین عیسیای بن مریم

مثل نگاه غمگنانه ی ما  

مثل بچه آدم

آنگاه نشستیم و به خوبی خوب فهمیدیم 

باز آن چراغ روز و شب خامش تر از تاریک

هیچم و چیزی کم

آدما

شعر از پرویز وکیلی، و اجرا از گوگوش

آدماازآدما زودسیرمیشن

آدماازعشق هم دلگیرمیشن

آدماروعشقشون پامیذارن

آدماآدموتنهامیذارن

منودیگه نمیخوای خوب میدونم

توکتاب دلت اینومیخونم

یادته اون عشق روزهایادته

اون همه دیونگیمویادته

تومیگفتی که گلامقدسه

اول وآخرهرعشق هوسه

آدماآخ آدمای روزگار

چی میمونه ازشماهایادگار

دیگه ازبگومگوخسته شدم

من ازاون قلب دروخسته شدم

نمیخوای بمونی توی این خونه

چشم تودنبال چشم های اونه

همه ی حرفای تویک بهونه است

اون جهنمی که میگن این خونه است

FR

...

امشب،مثل دیشب و مثل هر شب و حتما فردا شب..دل‌ خوشی از آدمها ندارم !

همین کافیست که گویم :

تا که از آن گل دور افتادم

خنده و شادی رفت از یادم

سیه شد روزم

بی مه رویت دمی نیاسودم

به سیل اشکم

گواهی ای شب...

***

از استاد کمال تشکر را دارم.

و نیز از پروین عزیزم

بی پدر

بر سر خاک پدر دخترکی * صورت و سینه به ناخن میخست

که نه پیوند و نه مادر دارم * کاش روحم به پدر میپیوست

گریه‌ام بهر پدر نیست که او * مرد و از رنج تهیدستی رست

زان کنم گریه که اندر یم بخت * دام بر هر طرف انداخت گسست

شصت سال آفت این دریا دید * هیچ ماهیش نیفتاد به شست

پدرم مرد ز بی‌ دارویی * وندرین کوی سه داروگر هست

دل مسکینم از این غم بگداخت * که طبیبش بر بالین ننشست

سوی همسایه پی نان رفتم * تا مرا دید ، در خانه ببست

همه دیدند که افتاده ز پای * لیک روزی نگرفتندش دست

آب دادم به پدر چون نان خواست * دیشب از دیده من آتش جست

هم قبا داشت ثریا ، هم کفش * دل من بود که ایام شکست

این همه بخل چرا کرد ، مگر * من چه میخواستم از گیتی پست

سیم و زر بود ، خدائی گر بود

آه از این آدمی دیوپرست

FR

باز هم از حافظ

فاش می‌گویم و از گفته خود دلـشادم
بـنده عشقـم و از هر دو جهان آزادم
طایر گلشن قدسم چه دهـم شرح فراق
کـه در این دامگه حادثه چون افـتادم
مـن ملک بودم و فردوس برین جایم بود
آدم آورد در این دیر خراب آبادم
سایه طوبی و دلجویی حور و لـب حوض
بـه هوای سر کوی تو برفـت از یادم
نیسـت بر لوح دلم جز الف قامت دوست
چـه کـنـم حرف دگر یاد نداد استادم
کوکـب بخـت مرا هیچ منجم نشناخت
یا رب از مادر گیتی به چـه طالـع زادم
تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق
هر دم آید غمی از نو بـه مـبارک بادم
می خورد خون دلم مردمک دیده سزاست
کـه چرا دل به جگرگوشـه مردم دادم
پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشـک
ور نـه این سیل دمادم بـبرد بـنیادم

با تشکر از لطف حوری خانم عزیز 

FR

بخشی از " علی کوچیکه " فروغ فرخزاد ، تقدیم به استاد نوری

Moshiri's Gorg talks about " Ensaan"...inam ghabouleh? :)

همه خوف آدمی را از درونست

ولیکن هوش او دایم برونست

برون را می‌نوازد همچو یوسف

درون گرگی‌ست کو در قصد خونست : مولوی

//bakegooyam.blogfa.com/post-11.aspx

استاد , اجازه , می توانیم از «انسان» هم بگوییم ؟

من بر آنم که درین دنیا
خوب بودن - به خدا - سهل ترین کار است
و نمی دانم ,
که چرا انسان ,
تا این حد ,
با خوبی
بیگانه ست .
و همین درد مرا سخت می آزارد ,

از شعرِ «رنج » سروده فریدون مشیری

Ostaad Saadat Noury, thanks for an excellent collection

So many good poems. Thanks Ostaad. One of my favorites in your collection is the one from "Fereidoon Moshiri"

...

از همان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند

از همان روزی که با شلاق و خون دیوار چین را ساختند

آدمیت مرده بود، بعد دنیا هی پر از آدم شد و این آسیاب

گشت و گشت، قرنها از مرگ آدم هم گذشت

ای دریغ، آدمیت برنگشت

قرن ما ، روزگار مرگ انسانیت است :  فریدون مشیری

Yours is very beautiful too

ما گلشنی زعشق، گشودیم سوی او

گویی که هیچ غنچه گلی را از آن نچید

درحیرتیم ازاو ، و سکوت_مداوم اش

آ یا صد ای نا له ی ما را ، دمی شنید

وان قطره‌های اشک که ازگو‌نه ‌هاچکید

یاحالت_خراب وپریشان_ما، به دید

گو‌ینداگرکه کوه ، به کوهی نمی رسد

اما ، زآدم ست که آدم توان رسید

مجموعه ای نفیس

مجموعه ای زیبا

این هم از صائب تبریزی. 

بر دانۀ ناپخته دویدیم چو آدم

ما کار خود از روز ازل خام گرفتیم

قلب ما ا ز كجا ست می گیرد? زآ د میزا د گا ن بی فرهنگ

Very  nice poem,  Dr Saadt Nouri, thanks for this great choice of poems.
Also many thanks to Ms Rusta for the beutiful poem of Hafez.

شاهکار حافظ

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی
دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی

چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو
ساقیا جامی به من ده تا بیاسایم دمی

زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت
صعب روزی بوالعجب کاری پریشان عالمی

در طریق عشقبازی امن آسایش بلاست
ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی

اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست
رهروی باید جهانسوزی نه خامی بی غمی

آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست
عالمی دیگر بباید ساخت وزنو آدمی

گریه حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق
کاندرین طوفان نماید هفت دریا شبنمی

FR