ونداد زمانی

خانم جوئن سیوِل، نویسنده‌ی ساکن واشنگتن، در کتاب خاطرات «من شکلات را بیشتر ترجیح می‌دهم» روابط جنسی خود و همسرش را زیر ذره‌بین گذاشته و ادعا کرده است که زنان نیرو و تمایل جنسی‌ کمتری نسبت به مردان دارند. خانم سیوِل معتقد است که زنان باید یاد بگیرند که از مقدار تمایل جنسی‌ای که دارند راضی باشند و به همهمه‌ی مصنوعی جامعه که با قدرت تمام بر طبلِ «سکس بیشتر بهتر» می‌کوبد بهاء ندهند.

«هر کاری که لازم بود کردم، هر داروی جدیدی را که مدعی بالا بردن میل و انرژی جنسی است امتحان کردم، به روانکاو سر زدم، سخنرانی‌هایی که به آدم شجاعت و قدرت می‌دهد را با دقت گوش دادم، و دود و بخار و روغن و سنگ‌درمانی را امتحان کردم و کم مانده بود که دست و پایم را مثل دیوانه‌ها ببندند و به تیمارستان ببرند ولی تغییری حاصل نشد».

«در این میان، با وجود آمار بسیار بالای زنان مشابه من، که شکلات را به فعالیت جنسی ترجیح می‌دهند - طبق آمار مؤسسات بهداشتی آمریکا بیش از ۴۰ میلیون زن، از مشکلات مربوط به مسائل جنسی نظیر کاهش میل جنسی شکایت می‌کنند - در این میان هیچ‌کس به فکرش نمی‌رسد که دارویی برای مردان درست کنند که از میل سکسی‌شان بکاهد، بر عکس، داروی موثری نیز برای افزایش توانایی جنسی آنها کشف کرده‌اند».

خانم جوئن سیول سال‌هاست که با همسرش زندگی می‌کند و توانسته است با وی در مورد تمایل بسیار کم خود در مورد سکس به تفاهم برسد ولی او به این هدفِ برآورده شده اکتفا نمی‌کند. او کم‌میلی جنسی میلیون‌ها زن امریکایی نظیر خود را طبیعی می‌داند ولی از فرهنگ اشباع‌شده از سکس در جامعه، دل خوشی ندارد و برای به کرسی نشان دادن نظراتش در کنار آمار و تحقیقات مستند علمی، توانسته است خاطرات خود را از نوجوانی تا امروز با صمیمیت تصویر کند.

او که قصد داشت در کتابش از تفاوت نیاز و نیروی جنسی مردان و زنان بگوید ناچار بود رضایت و همراهی شوهرش را در باره‌ی چاپ خاطرات شخصی‌اش جلب کند تا بتواند مخصوصاً اشاره‌ای دقیق به میل بی‌حد و حصر جنسی شوهرش و اکثر مردان جامعه داشته باشد.

«باید در کتابم می‌نوشتم که با وجود تفاوت زیاد، در زندگی زناشویی‌مان شوهرم به چه شیوه‌هایی می‌تواند نیازهای جنسی‌اش را جامه‌ی عمل بپوشاند. در ابتدای پروژه‌ی خاطره‌نویسی‌ام، شاهد مقاومت‌هایی از طرف او بودم که بیشتر ناشی از شرم و خجالتش بود. در مدتی که مشغول تحقیق، تدارک و نوشتن کتابم بودم می‌دیدم که او چقدر با غرور مردانه‌اش کلنجار می‌رود».

« شوهرم مشوق اصلی‌ام برای به دست گرفتن این پروژه بود ولی واضح بود که برای جلب رضایتش باید وقت و انرژی فراوانی صرف می‌کردم. بویژه وقتی که می‌خواستم در کتابم به جزئیات روابط جنسی خودمان اشاره‌ای داشته باشم و مثلاً بگویم به همسرم کمک می‌کنم که به تنهایی به ارگاسم برسد یا زمینه‌ی اروتیک برای خودارضایی‌اش را با رقصیدن و لخت شدن در برابر او فراهم می‌کنم».

«با مرد غریبه‌ای ازدواج نکرده بودم که همدیگر را از قبل نشناسیم. من قبل از ازدواج با او، می‌دانستم که شوهرم ترجیح می‌دهد تقریباً هر روز سکس داشته باشد و او هم آشکارا پی برده بود که من همیشه شکلات و شیرینی را به سکس ترجیح می‌دهم. بنابراین، لازم نمی‌بینم که از همسرم معذرت بخواهم و این را نیز باید تصریح کنم که شوهرم در رشته‌ی تکواندو کمربند قهوه‌ای دارد و اصلاً مرد ضعیف‌النفس و زن‌ذلیلی نیست».

خانم سیوِل همچنین رسانه‌ها و سریال‌های تلویزیونی را که انباشته است از زنانی که با انرژی جنسی فوق‌العاده، ادای مردان را در‌می آورند نکوهش می‌کند و آن را ابزاری گمراه‌کننده می‌داند که بر زنان تحمیل شده است. او که قبل از تکمیل تحصیلات عالیه در رشته‌ی فلسفه، تکنسین چاپخانه بوده است می‌گوید: «از همان اولین روابط جنسی به‌ناچار این حقیقت را تجربه کردم که مردها برای این کار میل و انرژی بیشتری دارند».

نویسنده‌ی کتاب «من شکلات را بیشتر ترجیح می‌دهم» تایید می‌کند که بی‌تردید زنان زیادی نیز هستند که انرژی و تمایل زیادی برای لذت‌های جنسی دارند و حتی اقرار می‌کند که کاش می‌توانست مثل آنها باشد. ناگوارترین واکنش از دید خانم سیوِل، افتادن فمینیست‌ها به دام این اندیشه‌ی انتقام‌جویانه است که می‌خواهند با تقلید از تمایل جنسی بیش از حد مردان، به رابطه‌ی برابر دست یابند.

کتاب خاطرات بسیار خصوصی زنی که شکلات را به سکس ترجیح می‌دهد، به نکته‌ای ‌اساسی اشاره‌ می‌کند که خود نویسنده در عمل با آن مواجه بوده‌است. از دید خانم جوئن سیوِل: «زن‌هایی که تمایل کمتری به سکس دارند باید بر اساس موقعیت خود به این حقیقت برسند که آنها انسان‌های سالم و معمولی هستند و هیچ مشکل یا بیماری خاصی ندارند».

ترجمه‌ی ونداد زمانی
//www.zamaaneh.com/zevenkoucheh/2010/11/post_...
Joan Sewel, I'd Rather Eat Chocolate: Learning to Love My Low Libido
Broadway, 224 pages

Sara Lipka, Not Tonight, Dear, The Atlantic